Έχουμε λοιπόν εδώ και λέμε για τον τέταρτο (νομίζω) δίσκο των The Callas. Τον δεύτερο με σχεδόν αμιγώς ελληνικό στίχο κατά σειρά μετα το ‘Είμαι ένα ξενοδοχείο” του 2020. Πριν περάσουμε στη μουσική που είναι το προκείμενο, ας πούμε 2 κουβεντούλες για τα αδέρφια γιατί το αξίζουν και με το παραπάνω.
Είναι λοιπόν εδώ και πολλά χρόνια
που εκτός από μουσική, διοργανώνουν συναυλίες , εκθέσεις, διάφορα art shows, ζωγραφίζουν, κάνουν ταινίες, εκδίσουν fanzines. Πολλές φορές κάνουν και κα΄ποια από αυτά ταυτόχρονα. Το clue στην όλη υπόθεση είναι πως έκτός από την πάρτη τους, έχουν βοηθήσει και ένα κάρο κόσμο να βρει βήμα η τέχνη του. Αυτό και μόνο στην Ελλάδα του σήμερα που κυριαρχεί ένα πραμα δήθεν και ελιτίστικο, δεν το λες και λίγο.
Επίσης δεν μπορώ να πω πως τους παρακολουθώ ανελλειπώς καθώς δεν ζω Αθήνα. Αλλά και να ζούσα, δεν ξέρω αν θα τους προλάβαινα καθώς μιλάμε για ανθρώπους που κάνουν πράγματα συνέχεια. Σαν μπάντα τώρα, την πρωτη φορά που είδα τους The Callas, ήταν περισσότερο ένα σχόλιο στο rock n roll με σχεδόν καθόλου μουσική αλλά μόνο performance και attitude. Δεν μπορώ να πω πως το κατάλαβα, ούτε ότι μου άρεσε. Αρκετά χρόνια αργότερα είδα κάτι εντελώς διαφορετικό , μια μπάντα που ήξερε να υποστηρίζει τον ήχο της και παίζαν μια χαρά. Μετά μάθαμε για το κονέ με Sonic Youth που έκανε όλα τα μουσικά πηγαδάκια να παραμιλάνε. Ε κάτι θα είδε ή ακουσε αυτός ο άνθρωπος και τους πήρε παραμάσχαλα.
Από τότε γίναν εξαγώγιμο προϊόν.
Και μπράβο τους. Τώρα βέβαια με τον ελληνικό στίχο νομίζω πως σε κάποιο βαθμο αυτοπεριορίζονται όσον αφορά το εξωτερικό. Αυτό βέβαια είναι καθαρά επιλογή τους και μπορεί και να κάνω λάθος. Μπορεί πλέον να τους ενδιαφέρει μόνο το εγχώριο κοινό και η ελληνική πραγματικότητα. Άλλωστε είναι μετρημένες στα δάχτυλα οι φορές που ο αγγλικός στίχος από ελληνικές μπάντες εντυπωσίασε. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Στα 8 κομμάτια που απαρτίζουν το album οι Callas μας κάνουν μια πολύ ωραία μουσική βόλτα. Ξεκινάνε με το χαλαρό σκοτεινό Κενό. Ωραία μπασσογραμμή και riffάκι ζηλευτό. Η διάθεση αλλάζει τάχιστα στην Πλύση Στομάχου σε indie post punk πάλι με ωραία riffs. Εισαγωγάρα στο ΑΓΜΣΟΥΡΜΛΚ και ρεφρενάκι αναμενόμενα κολλητικό αν και επιμένω πως το πιο δυνατό στοιχείο του κομματιού είναι η εισαγώγή του.
Η Τελευταία Πρωτοχρονιά με ωραίες μελωδίες και ιδέες που δίνουν στον Post punk χαρακτήρα του κομματιού μια ωραία σκοτεινιά. Σημειάκι σόλο που μένει με ωραίο ρυθμικό μπασοτύμπανο να κλέβει την παράσταση με ωραίο κολπάκι. Και επίσης μιλάμε για ίσως την πιο ρομαντική στιγμή του δίσκου. Γιατί είμεθα και αισθηματίες. Ίσως με λιγο πιο ποπ προσέγγιση μουσικά από όσο θα περίμενα σαν τελικό απότέλεσμα αλλά οκ.
Το Μανα Πέφτω έιναι από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές.
Εισαγωγή με πίπιζα και φαζαρισμένες κιθάρες και ένα υποβλητικό riff μας πάνε σε πιο ψυχεδελικά μονοπάτια. Από τι ς πιο ωραίες και έξυπνες συνθέσεις του album θα πω εγώ. Φοβερή εισαγωγή και στο Όλα στάζουν φωτιά. Εξαιρετική δουλειά στις κιθάρες και πλέον γνώριμος ήχος στην μπασογραμμή που χαρακτηρίζει επίσης όλο το album.
Στην ομώνυμη Ανατολή έχουμε synths και μια πιο new wave προσέγγιση στη σύνθεση με ανατολίτικες κλίμακες και ρυθμικό contra tempo που το παντρεύουν ωραία. Και τελειώνουμε με το Lοve Hate που είναι και το μόνο αγγλόφωνο του δίσκου. Εδώ να πω πως το ρεφραίν τα σπάει μουσικά. Δίνει στο κομμάτι αυτό το extra boost και μετά σε παίρνει από χεράκι και παέι σε ένα αυτοσχεδιαστικό σημείο έτσι για να ξεφύγεις λίγο και συνεχίζει έτσι με προσθήκη σαξόφωνου και ενός αυτιστικού σχεδόν riff που σου καίει λίγο τον εγκέφαλο. Αλλά το feeling είναι ωραίο.
Γενικά
μουσικά ο δίσκος έχει πάρα πολύ ωραία σημεία και ιδέες. Μπορεί να είναι και το δικό μου άδειο κεφάλι που νομίζει πως κάτι του φταίει μετά τις εισαγωγές των κομματιών. Μου δίνει την αίσθηση πως στίχος και μουσική είναι λίγο ασύνδετα και πάνε να τα δέσουν μετά με το ζόρι. Όχι οτι δεν δουλεύει σαν τελικό αποτέλεσμα αλλά είναι σαν να μαλώνουν ποιο στοιχείο θα υπερισχύσει. Βέβαια αυτό είναι που το κάνει ενδεχομένως ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον. Δεν καταλαβαίνω επίσης γιατί ο δίσκος χαρακτηρίστηκε πολιτικός. Το να σχολιάζεις την καθημερινότητά σου είναι άλλο πράγμα. Για μένα τουλάχιστον. Μάλλον ζωή . Και οι The Callas το κάνουν έντονα. Άλλη μια αίσθηση που έχω είναι πως οι ίδιοι οι Callas απαντάνε σε όλα αυτά με το εξώφυλλο του δίσκου που είναι ένα υψωμένο μεσαίο δάχτυλο. Και καλά κάνουν. Άλλωστε ποιος έκανε τους κανόνες και γιατί πρέπει να τους ακολουθούμε;
