Οι Sunburst ξεκίνησαν ιδανικά την δισκογραφία τους το 2016 με το “Fragments of creation”. Το ντεμπούτο τους είναι ένα εκπληκτικό κράμα Kamelot της εποχής Khan με τους Αμερικάνους Nevermore. Είναι ένα θαυμάσιο άλμπουμ που τα είχε όλα για να διακριθεί ανάμεσα σε όλα αυτά που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή. Η φωνή του Βασίλη Γεωργίου ξεχωρίζει μιας και το στυλ που ερμηνεύει σου θυμίζει τις “χρυσές” εποχές του Khan στους Kamelot και Conception. Θα “εσκαγα” αν δεν τους ανέφερα τους άλλους, μιας και ο Gus πλησιάζει στο ύφος τους Νορβηγούς.
Φτάνουμε στο “Manifesto”. Μιλάμε, ίσως, για τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς στο χώρο τους Progressive/Power Metal. Η καλλιτεχνική δεινότητα των μελών έχει εξελιχθεί σε μεγάλο βαθμό από την εποχή του ντεμπούτο τους. Μιλάμε για ένα άλμπουμ που έχει ότι χρειάζεται ένας σύγχρονος δίσκος του είδους. Τα φωνητικά είναι απλά από άλλη διάσταση και το λέω εγώ που συχνά όταν συζητάω για progressive metal ερμηνευτές, θα ακούσεις και τον Khan μέσα. Είμαι μεγάλος λάτρης τόσο των Conception όσο και των Kamelot, άρα με καταλαβαίνετε. Η κιθαριστική δουλειά είναι σεμιναριακή, ο Gus Drux παραδίδει μαθήματα κιθαριστικής αρτιότητας σε όλο το άλμπουμ με βιρτουόζικα και καθόλου φλύαρα, solos. Η αλήθεια είναι ότι κάπου στο βάθος του “Nocturne” άκουσα και τον “John Petrucci”. Riffs και solos γεμάτα με συναίσθημα που “δένουν” υπέροχα με τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Βασίλη από τους τρομερούς Black Fate.
Ακούγοντας το πρώτο κομμάτι, ο Κώστας Μυλωνάς μας θυμίζει γιατί ο Neil Peart και ο Mike Portnoy βρίσκονται υψηλά στις προτιμήσεις του. Τα πλήκτρα του Bob Katsionis σου φέρνουν στο νου την ένδοξη εποχή του “Images and words” των Dream Theater. Με το πρώτο κιόλας κομμάτι μας συστήνονται ξανά λοιπόν. Μπαίνοντας στο δεύτερο κομμάτι “The hollow eyes” και στο τρίτο “Samaritan”. Θα δούμε ότι η μπάντα συνεχίζει να τρέφει μεγάλη αγάπη για το ξεχωριστό power metal των Symphony X και την τρομερή δουλειά του Michael Romeo στις κιθάρες. Αυτό το blending του Gus Drux, Michael Romeo meets Jeff Loomis meets John Petrucci, με το κατάλληλο φιλτράρισμα των επιρροών, έχει διαμορφώσει ένα χαρακτηριστικό παίξιμο.
Το “Perpetual descent” μας φέρνει στο προσκήνιο τους Dream Theater των nineties, αυτός ο νοσταλγικός ήχος της κιθάρας και ο τρόπος που τα drums και το μπάσο προσθέτουν το βάθος που χρειάζεται το κομμάτι, το κάνουν συναρπαστικό. Επόμενο άσμα, “Inimicus Intus”, τα riff σου φέρνουν στο μυαλό τους λατρεμένους Fates Warning της εποχής “Parallels”. Εξαιρετικό κομμάτι που το απολαμβάνεις. Το “From the cradle to the grave” μας ταξιδεύει στους Kamelot της εποχής του Roy Khan. Ακούμε και κάποια στοιχεία από Dream Theater βεβαίως βεβαίως. Νομίζω ότι είναι από τα πιο αντιπροσωπευτικά κομμάτια του “Manifesto”.
Το ομώνυμο κομμάτι απλά είναι πανέμορφο, έχει και αυτές τις Threshold αναφορές που πραγματικά το λάτρεψα λίγο παραπάνω. Η φωνή του Βασίλη Γεωργίου είναι ότι καλύτερο κυκλοφορεί εκεί έξω για το είδος, η απόλυτη εναλλακτική για έναν τραγουδιστή όπως ο Roy Khan. Για το “Nocturne” τα είπαμε στην αρχή, οι Dream Theater βρίσκονται για τα καλά στο κόσμο των Sunburst και αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Έχει και αυτή την cinematic προσέγγιση που κλέβει την παράσταση.
Το νέο άλμπουμ των Sunburst είναι ότι καλύτερο κυκλοφορεί εκεί έξω, όπως είπαμε στην αρχή άλλωστε. Έχει όλα τα στοιχεία της εποχής των 90’s μέχρι και το 2002 τέλεια και επαγγελματικά φιλτραρισμένα. Το βασικότερο πλεονέκτημα όμως της μπάντας είναι άλλο. Έχει μονάδες η μπάντα. Κανένα μέλος δεν υπάρχει, απλά για να…υπάρχει. Ο Gus Drux είναι μεγάλος αρχηγός στα riffs, ο Βασίλης Γεωργίου πραγματοποιεί εξαιρετική δουλειά, ο Κώστας Μυλωνάς έχει εικονίσματα τους Neil Peart, Mark Zonder, Mike Portnoy και ο Nick Grey με τις “γραμμές” που παίζει κάνει κάθε κομμάτι ξεχωριστό. Είναι μέλη με προσωπικότητα και ο καθένας προσφέρει τα μέγιστα. Αυτό διαφαίνεται σε όλο το άλμπουμ. Εξαιρετική δουλειά! Τα συγχαρητήρια μου!
