Πριν μπούμε στο ψητό, καλό είναι να γράψουμε πως τούτη είναι η πρώτη κριτική δίσκου για τον υπογράφοντα στα ελληνικά και είναι πολύ χαρούμενος για αυτό , διότι αλλιώς τα λες στη γλώσσα σου.
Πάμε τώρα στα σπουδαία. Τα αγόρια με τα μούσια που ακούνε στο όνομα Solarmonkeys τα γνώρισα στην τελευταία συναυλία των Monster Magnet στη χώρα μας, λίγο πριν σκάσει μύτη ο πρώτος τους δίσκος Payblack. Αφού ξεκολλήσεις τα μάτια σου από το γαμωκαταπληκτικό artwork και βάλεις το δισκάκι να παίζει, θα σκάσεις ένα χαμόγελο. Αν ανήκεις μάλιστα σε αυτούς που βαρούν προσοχή στη σκηνή του Seattle και στα grungeομένα 90s, τότε το χαμόγελο θα πάρει διαστάσεις Joker. Mαζί με τα κουμάσια που ίσως έχετε ακούσει να τους φωνάζουν Yellow Devil Sauce, δίνουν επιτέλους αφορμή σε όλους τους λάτρεις των παραπάνω να στραφούν στην ελληνική σκηνή. Με τα Μommas Son & Inside Your Head να grooveαρουν στο κεφάλι μου και το Don’t Bother με το αυτιστικό του intro να γνέφει στους Faith No More πως υπάρχουν και στην Ελλάδα Pattonικοι και μάλιστα τα λένε και όμορφα. Ο Staley από ψηλά κορδώνεται πως έσπειρε μέχρι την Ελλάδα τύπους που τραγουδούν επειδή στα 16 τους άκουσαν ένα δισκάκι του και οι Soundgarden με τους Pearl Jam μαλώνουν για το ποιος επηρέασε περισσότερο όταν έγραφαν το Αbove. Mε μια έξυπνη και σύγχρονη παραγωγή οι Ηλιακοπίθηκοι μας φωνάζουν πως κάτι σπουδαίο γεννιέται, ενώ το μεγαλύτερο παράσημο τους θεωρώ πως είναι ότι αυτός δεν είναι ο καλύτερος τους δίσκος.
