Τους τελευταίους μήνες, οι Green Day έδωσαν μια γεύση στους θαυμαστές τους για το τι να περιμένουν από την επερχόμενη παγκόσμια περιοδεία τους. Mε εμφανίσεις σε διάφορα μέρη του κόσμου. (Εδώ πως και δεν τους τσίμπησε κανείς AKOMA ρε παιδιά;) Είτε γέμιζαν παμπ στο Ηνωμένο Βασίλειο για μια αυθόρμητη εμφάνιση, είτε έδιναν ένα εκρηκτικό σόου μπροστά σε αφοσιωμένους οπαδούς σε ένα σόου έκπληξη στο Λας Βέγκας λίγες ημέρες πριν από τις εντυπωσιακές τους εμφανίσεις ως headliners στο When We Were Young Festival. Oι Green Day βεβαίωσαν πως φέρνουν την ενέργεια στο κοινό τους πριν την κυκλοφορία του “Saviors.”
Ηχογραφημένο στο Λονδίνο και το Λος Άντζελες, το “Saviors” αποτελεί την πιο πρόσφατη ισχυρή συνεργασία μεταξύ των Green Day και του βραβευμένου με Grammy παραγωγού Rob Cavallo. Ο Cavallo είχε προηγουμένως σημαντική συνεργασία με τους Green Day, συμπεριλαμβανομένων δύο από τα πιο εμβληματικά άλμπουμ της μπάντας. Φυσικά μιλάμε για το “Dookie” του 1994 και το “American Idiot” του 2004.
Ας πάμε όμως στο προκείμενο που πάντα είναι η μουσική.
Μιλάμε για το 14 album της μπάντας. Και εδώ οι Green Day ακούγονται φρέσκοι και παραγωγικότατοι. 15 κομμάτια απαρτίζουν το Saviors και η κοινωνικοπολιτική κριτική του Armstrong καλά κρατεί. Ξεκινάει με το The American Dream Is Killing Μe που είναι και από τις δυνατές στιγμές του album. Και μιλάμε για αυτή τη μίξη post punk και grunge που είναι και το gimmick της μπάντας ηχητικά.
Συνεχίζουν με το γρήγορο Look Mom No Brains που σε κουνάει. Και εδώ η μπάντα καταφέρνει να πάει από το σπιντάτο κουπλέ σε ένα μελωδικό ρεφραίν με ωραία ακορντάκια. Το Bobby Sox είναι για μένα από τις καλύτερeς στιγμές αν όχι η καλύτερη στιγμή του album. Ξεφεύγει από την θεματολογία της κριτικής και αποτελεί ένα love song. Αλλά ο Armstrong υπογράφει πως η φράση Do you want to be my girlfriend/boyfriend δεν έχει ξανακουστεί τόσο τρομακτική. Και τα pop φωνητικά του δίνουν μια extra ελαφρότητα ενώ η μπάντα τα σπάει από πίσω.
Για το One Eyed Bastard σας τα έχουμε πει εδώ. Το Dilemma μιλάει για καταστάσεις νηφαλιότητας και αγάπης. Welcome to my nightmare where dreams come to disappear!με ένα από τα πολύ ωραία ξεσπάσματα και ένα (να τολμήσω να το πω) Beatle-ικό σημείο. Απόδειξη πως το τρίο από την Καλιφόρνια μια χαρά τα καταφέρνει συνθετικά. Το αυτό ισχύει βέβαια για όλο το Saviors, δεν θα σας αφήσει παράπονο. Θα κουνήσετε κεφάτα τον αυχένα. Σίγουρα με το νοσταλγικό 1981 που μπαίνει με τις μπάντες και δεν αφήνει τίποτα όρθιο.
Goodnight Adeline για τη συνέχεια.
Θα το έλεγες και η ήρεμη δύναμη του album. Δοκιμασμένη συνταγή μεν, αλλά γιατί να πειράξεις κάτι που ξέρεις ότι δουλεύει; Άλλωστε οι μικρές διάρκειες βοηθάνε να μην προλάβεις να το πολυσκεφτείς. Μόνο να το ξανακούσεις. Άλλωστε μιλάμε για punk κατά βάση.
Το Coma City που ακολουθεί μπαίνει και αυτό με riffάκι που σου τραβάει το αυτάκι ευχάριστα. Χαρακτηριστικό της μπάντας σημειάκι που τα πράγματα ηρεμούν και ξέρεις ότι θα ξεσπάσει το κομμάτι. Flanger εφεδάκι για το τελείωμα και πάμε παρακάτω.
Ακολουθούν τα νοσταλγικά Corvette Summer και το Suzie Chapstick. To δεύτερο είναι και μια από τις στιγμές που η συνθετική ικανότητα της μπάντας λάμπει καθώς οι χροιές αλλάζουν και μας δίνουν μια ωραιότατη μπαλάντα. Love song, απλό θα πει κανείς. Τα απλά πράγματα είναι τα πιο δύσκολα θα πως εγώ.
Το Strange Days Are Here μας επαναφέρει στην κριτική ματιά της μπάντας. Μιλάνε για το τέλος του κόσμου και την απάτη του κοινωνικού συμβολαίου. They promised us everything but we got less… To ίδιο ισχύει και για το Livin In The 20’s. Αγαπημένη ακολουθία ακόρντων στο riff που σου κολλάει εύκολα στο μυαλό. Aint that a kick in the head και σολάκι. Χωρίς πολλά πολλά. Να το ουρλιάζεις σε πάρτυ, κερκίδες, και όπου σου ‘ρθει τελοσπάντων.
Στο Father to A Son η μπάντα λάμπει ξανά συνθετικά.
Με ωραία ενορχήστρωση. Ξεκινάει με ακουστική κιθαρούλα και οδηγεί σε crescendo. Όχι από αυτά που χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, αλλά από αυτά που απλά απολαμβάνεις τη μουσική.
Μετά έρχεται το Saviors που είναι και η πιο κριτική στιγμή του album. Μονότονο ίσα για να πει αυτά που θέλει και να αλλάξει μόνο για ένα pop ρεφραίν και ένα σημειάκι για να κάνει το piont του στιχουργικά. Μια χαρά αλλά όχι από τις καλύτερες στιγμές τους. Το ίδιο κριτικό είναι και το Fancy Sauce, everybody’s famous, stupid and contagious (Kurt ακούς) , we all die up someday…
Να πω την αμαρτία μου, δεν περίμενα να το γουστάρω τόσο όλες τις ηχητικές πινελιές του Saviors. Γενικά όμως φαίνεται από αυτή τη δουλειά, πως οι Green Day έχουν να μας πουν 2-3 πραγματάκια. Το λιγότερο. Το ακούτε όλο εδώ και τα λέμε στον επόμενο τόνο….
