Primordial – How Ιt Εnds

Έπεσε στα χέρια μου το ολοκαίνουργιο album των Primordial “How Ιt Εnds” και όποτε βγαίνει νέος δίσκος από τους Ιρλανδούς, έχω μεγάλη αγωνία για το τι θα βιώσω!

Το όνομα της Tiziana Stupia σας λέει κάτι;

Σε κάποιους σίγουρα, σε κάποιους άλλους όμως μπορεί και τίποτα. Η συγκεκριμένη ήταν η ιδρύτρια της Misanthropy Records. Για όσους δεν ξέρουν, η εταιρεία αυτή ευθύνεται για την κυκλοφορία αριστουργηματικών δίσκων όπως “Heart of the ages” από In the Woods, όλα των Burzum, το θρυλικό “Aspera hiems symfonia” των Arcturus, το απίστευτο “New dark age” από Solstice και το σαρωτικό και αγαπημένο μου “Written in waters” από Ved Buens Ende. Αυτή η κυρία λοιπόν πήρε από την Cacophonous (ευτυχώς να λέμε) μια παρέα από την Ιρλανδία και τους κυκλοφόρησε το split με τους Katatonia και τον τεράστιο δίσκο “A journey’s end”. Το «τρένο» των Primordial μπήκε σε τροχιά όταν τους ανέλαβε η εταιρεία από το Suffolk της ανατολικής Αγγλίας. Αργότερα μεταπήδησαν στην Hammerheart και μετέπειτα στην ιστορική Metal Blade στην οποία βρίσκονται μέχρι και τώρα.

Όποτε ακούω ότι έρχεται νέα δουλειά από τους Ιρλανδούς, έχω μεγάλη αγωνία για το τι θα ακούσω ή να το θέσω καλύτερα τι θα βιώσω.

Κάθε δίσκος τους αποτελεί και ένα βίωμα, μιας και είμαι φανατικός των ιστορικών αναφορών που διέπουν κάθε σύνθεση τους. Ο συνδυασμός μουσικής και στίχων είναι κορυφαίος και παρόμοιο βλέπω σε ελάχιστες μπάντες τους είδους. Είναι μια από τις λιγοστές μπάντες που σου δημιουργεί τόσο έντονα συναισθήματα. Δεν μπορείς να ξεχάσεις μια δουλειά τους μέσα σε ένα ντουλάπι και να μαζεύει σκόνη. Θα την ακούς την μουσική τους, ξανά και ξανά. Είμαι φανατικός των πρώτων έξι δίσκων τους, χωρίς όμως τα επόμενα να υπολείπονται σε ποιότητα. Σε καμιά περίπτωση δεν ισχύει αυτό, απλά ήταν τα πρώτα άλμπουμ που άκουσα. Οπότε, ειδικά για τα “A journey’s End” , “Spirit the Εarth Αflame” και “Storm before calm” μπορώ να γράφω για ώρες…

Τι μπορούμε να πρωτοπούμε για κομμάτια όπως “Children of the harvest”, “Graven idol” ή “Fallen to ruin”;

Τεράστιες αντιπροσωπευτικές συνθέσεις από τρεις μεγαλειώδεις δίσκους που δεν έχουν ξεπεραστεί ακόμα και από την ίδια την μπάντα. Μετά από το υπέροχα μαγευτικό και επικό “Exile Amongst the Ruins”, η «συμμορία» από το Δουβλίνο έρχεται με το νέο της πόνημα που φέρει το όνομα “How it Ends”.

Το νέο άλμπουμ των Primordial σφύζει από την έντονη προσωπικότητα των Ιρλανδών που μετράνε περίπου τριάντα χρόνια ιστορίας και δέκα πλέον full length δουλειές. Έχουν διαμορφώσει ένα ύφος που είναι αδύνατο να αντιγραφεί, ειδικά με το συναίσθημα που κυριαρχεί σε όλες τις συνθέσεις τους. Το νέο τους άλμπουμ είναι αργό, ζοφερό, επικό, οργισμένο και δυσοίωνο δημιούργημα που περικλείεται από ένα επαναστατικό και προκλητικό ύφος.

And we shall not serve, not then, not now, not ever! φωνάζει ο Alan.

Από το εναρκτήριο ομώνυμο κομμάτι καταλαβαίνουμε ότι ο δίσκος θα συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε το προ πενταετίας “Exile amongst the ruins”. Είναι μια κλασσική Primordial σύνθεση που σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα. Η ερμηνεία του Alan, όπως πάντα εκπληκτική.

Οι επόμενες συνθέσεις “Ploughs to rust, swords to dust” και “We shall not serve” είναι πολύ δυναμικά κλασσικά mid tempo κομμάτια τα οποία έχουν επαναστατικό χαρακτήρα και μας καλούν να μην σκύβουμε ποτέ το κεφάλι.

Οι στίχοι είναι εμπνευσμένοι από το έργο του Ιρλανδού ποιητή Joseph Mary Plunkett, ο οποίος εκτελέστηκε για τη συμμετοχή του στην εξέγερση του Πάσχα. Ακολουθεί ένα όμορφο break με το instrumental “Traidisiunta”.

Pilgrimage to the worlds end

Τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά αποτελεί αδυναμία μου το επόμενο κομμάτι, “Pilgrimage to the worlds end”. Ο Alan δήλωσε πριν λίγο καιρό: «Το τραγούδι ξεκίνησε εμπνευσμένο από τα βάσανα των Ιρλανδών που στάλθηκαν ως κατάδικοι στην Αυστραλία. Φυσικά το ανέπτυξα σαν μια αφήγηση μετά το “Coffin Ships”. Φτωχοί άνθρωποι που επιβιβάζονται σε πλοία για να προσπαθήσουν να φτάσουν σε έναν νέο κόσμο, για να ξεκινήσουν από την αρχή. Πόσοι κατέβηκαν στα πλοία, υπέμειναν αρρώστιες, θάνατο και δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους. Στη συνέχεια άρχισα να εξετάζω πραγματικά τη δυστυχία όλων των ανθρώπων εκείνης της περιόδου του 19ου αιώνα. Λόγω πείνας, πολέμου, φτώχειας προσπαθούσαν να αναζητήσουν μια νέα ζωή ήταν καταπιεσμένοι και κατατρεγμένοι. Έτσι, καθώς οι PRIMORDIAL έχουν πάντα έναν ιστορικό απόηχο που πρέπει να ανταποκρίνεται στη σύγχρονη εποχή, βλέπουμε το ίδιο πράγμα… Φτωχούς ανθρώπους να προσκολλώνται σε βάρκες προσπαθώντας να αναζητήσουν μια νέα ζωή, πάντα κατ’ εντολή μιας μικρής οικονομικής ελίτ που κερδίζει από την καταστροφή τους. Αυτό είναι το τραγούδι του κατατρεγμένου από τον πόλεμο και την πείνα πρόσφυγα από όλες τις χώρες και τα έθνη…». Δεν θα μπορούσε να το θέσει καλύτερα. Μακράν το αγαπημένο μου κομμάτι.

Κάθε δίσκος τους αποτελεί και ένα βίωμα, μιας και είμαι φανατικός των ιστορικών αναφορών που διέπουν κάθε σύνθεση τους.

Το “All against all” μου φέρνει στο νου κάτι από την πρώιμη εποχή των Primordial, η φιγούρα του Quorthon βρίσκεται κάπου εδώ μέσα, κομμάτι που λάτρεψα λόγω της οργισμένης ερμηνείας του Alan και της υπέροχης in your face κιθαριστικής δουλειάς του Ciáran MacUiliam, μεγάλος μάστορας τι να λέμε τώρα. Ούτως ή άλλως λατρεύω συνθέσεις που μου θυμίζουν την late 80’s εποχή των Bathory (“Under the sign of black mark”, “The return” και πάει λέγοντας).

Πως η Ιρλανδική folk μουσική παντρεύεται με το black metal

“Call to Cernunnos” και εδώ δίνεται περισσότερη έμφαση στο folk στοιχείο με πανέμορφα riff, ένα ακόμα εξαιρετικό κομμάτι που «παντρεύει» των Ιρλανδική folk μουσική με το black metal. Το “Nothing new under the sun” κάνει ένα βήμα παραπάνω από τον υπόλοιπο δίσκο, φέρνει κάτι το καινούριο το οποίο είναι προσανατολισμένο σε πιο κλασσικό heavy metal ύφος με κάτι ψήγματα από progressive. Ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι με υπέροχο μπάσο. Το “Death Holy Death” είναι ένα βαρύ και αργόσυρτο κομμάτι που χρειάζεται να αφιερώσεις χρόνο για να το καταλάβεις, αλλά αξίζει κάθε λεπτό. Το “Victory Has 1000 Fathers, Defeat Is An Orphan” το οποίο είναι ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα κομμάτια του άλμπουμ. Φέρνει στο μυαλό παλιές κλασσικές δουλειές όπως το “The Gathering Wilderness”.

Το άκουσα αρκετές φορές το “How it ends”

και μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις μιας και είναι ένας δουλεμένος δίσκος με μεράκι πάνω από όλα. Όσο τον ακούς, τόσο απολαμβάνεις μια μπάντα που αγαπάει αυτό που κάνει αυτά τα 32 χρόνια που βρίσκεται στο κουρμπέτι. Δεν θα ήθελα να συγκρίνω με παλαιότερες δουλειές τους, άλλες εποχές ήταν τότε, άλλες ανησυχίες είχαν αυτοί οι σπουδαίοι καλλιτέχνες. Το “How it Ends” είναι ένα ώριμο, παθιασμένο και επιθετικό άλμπουμ στο χώρο της αγαπημένης μας μουσικής και το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Track Listing:
1. How It Ends
2. Ploughs To Rust, Swords To Dust
3. We Shall Not Serve
4. Traidisiúnta
5. Pilgrimage To The World’s End
6. Nothing New Under The Sun
7. Call To Cernunnos
8. All Against All
9. Death Holy Death
10. Victory Has 1000 Fathers, Defeat Is An Orphan