Ohio Players λέγεται λοιπόν ο καινούργιος δίσκος των Black Keys αλλά αυτό σας το είχαμε ήδη πει. Κυκλοφόρησε στις 5 του Απρίλη και κατάφερα να τον ακούσω κανιά δυο φορές. Άντε τρεις. Σίγουρα όχι παραπάνω από 4.
Ας ξεκινήσουμε από τα καλά. Εξωφυλλάρα (για να μην πω κάτι άλλο σε -άρα και παρεξηγηθώ). Μου άρεσε πολύ και η αισθητική και η σύλληψη της ιδέας αν και δεν φημίζομαι για το γούστο μου στα εικαστικά, γραφιστικά, οικιακά κλπ. Και χωρίς further due που λένε και στο χωριό μου, ας περάσουμε στο προκείμενο που είναι πάντα η μουσική.
Ή μάλλον ας μιλήσουμε για μένα. Νομίζω πως ο ήχος που είχαν βγάλει στο Thickfreakness δεν θα επαναληφθεί ποτέ. Μάλλον ούτε οι ίδιοι ξέραν πως τους βγήκε. Μπορεί και να μην το ήθελαν. Εγώ λοιπόν που λέτε αν και δεν με ρωτήσατε, νομίζω πως αυτό ήταν και η καλύτερή τους στιγμή. Και δυστυχώς (για μένα) όσο προχωρούσαν σε φήμη, τόσο πιο εμπορική γινόταν η δουλειά τους. Ίσως σε αυτό να σκοπεύανε. Άλλωστε και οι καλλιτέχνες έχουν λογαριασμούς, φαΐ, νερό, ρεύμα, τηλέφωνο και όλα αυτά τα λαϊκά προβλήματα.
Κατά συνέπεια, τώρα που είναι από τις πιο Hot μπάντες, έχουν γίνει τόσο εμπορικοί που σχεδόν δεν μου αρέσουν. Δε λέω, έχουν μεγάλη μαεστρία να κάνουν κομμάτια cross over. Μπερδεύουν τη funk, τη disco, τη soul με το rock . Αλλά πλέον δεν ξέρω αν η μαεστρία στο δίδυμο καλά κρατεί.
Το album ξεκινάει με το This is Nowhere
που είναι και από τις καλύτερες στιγμές του. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως μου άρεσε. Το βρήκα ολίγον έως πολύ άνευρο, ανάλατο (σιγά ρε μάστερ σεφ) και επίπεδο. Αν μπορούμε να πούμε κάτι καλό είναι ότι είναι αρκετά pop για να σου κολλάει η μελωδία. Αλλά αναλογιστείτε πότε ήταν η τελευταία φορά που σας κόλλησε ένα καλό κομμάτι στο κεφάλι και δεν ήταν φόλα. Ή σύνθημα γηπεδικό που μάλλον εδώ κολλάει περισσότερο το κομμάτι.
Το Dont Let Me Go αρχίζει ωραία αλλά στο ρεφραίν τα χαλάει όλα. Πολυφωνία από όργανα και ωραία φωνητικά αλλά το disco ρεφραιν τα αναιρεί όλα. Το Beautiful People είναι funky αλλά μόνο αυτό. Θα μου πεις είναι κακό αυτό; Κατά περίπτωση όχι, αλλά εδώ, του λείπει αυτό που λέμε αλητεία. Για να είμαι ειλικρινής μάλλον αυτό μου λείπει σε όλο το Ohio Players. To Οn The Game είναι ακόμα μια πολυφωνική pop προσέγγιση. Overproduced χωρίς χρώμα. Επίσης όπως όλος ο δίσκος.
Για να μην το κουράζω τραγούδι τραγούδι, πήρατε μια ιδέα. Στα 14 τραγούδια δεν αλλάζει κάτι. Για τα δικά μου στάνταράκια, τολμώ ευθαρσώς να πω πως απογοητεύτηκα. Είμαι σίγουρος βέβαια πως τώρα οι Black Keys θα κάνουν περιοδεία και θα γεμίσουν στάδια. Θα τους παίζουν τα ραδιόφωνα γιατί τέτοια είναι η μουσική τους πλέον.
Απλά ή σχέση τους με rock n roll είναι πλέον τόση όση και των πυρηνικών υποβρυχίων με τη μαγιονέζα. Το ακούτε εδώ για να διαφωνήσουμε στα σχόλια και να με βρίσετε. Και για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να καταλάβω από το bandcamp το στέλνουν μόνο σε Αμερική. Λες και τα ταχυδρομικά τα πληρώνουν αυτοί.
Thanks but no thank you.
