Υπάρχουν κάποιες μπάντες όπως οι Novembers Doom που έχουν κυκλοφορήσει πολύ καλούς δίσκους στο είδους που κινούνται. Για να μην ξεχάσω, οι Αμερικάνοι έχουν 30 χρόνια διαδρομής ήδη, κάτι που σχετικά με την ηλικία πιάνει κρύο ιδρώτα αρκετούς/αρκετές εκεί έξω.
Έχουμε φτάσει σε σημείο να λέμε νέα μπάντα τους Sabaton για παράδειγμα και να έχουν κλείσει ήδη 25 χρόνια στη μουσική βιομηχανία. Πέρα αυτής της σημείωσης, οι Novembers Doom κυκλοφόρησαν τον διάδοχο του αξιόλογου και τίμιου “Nephilim grove”.
Οι Novembers Doom έχουν φτάσει στο 12ο άλμπουμ τους
Έχω την αίσθηση ακούγοντας το “Major arcana” ότι ακολουθούν την ίδια συνταγή με το προηγούμενο, δηλαδή είναι στο comfort zone. Μετά από έξι χρόνια περίμενα κάτι πιο δυναμικό και ξεχωριστό, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι ένα αξιόλογο άλμπουμ. Έχει μεγάλες στιγμές για μένα όπως τα “Mercy”, “The dance”, “The fool” όπως και το ομώνυμο. Τα υπόλοιπα όμως ναι μεν ακούγονται ευχάριστα, όμως δεν θα πω ότι βρίσκονταν συνέχεια στη playlist μου. Τα προαναφερθέντα τέσσερα είναι πραγματικά πολύ καλές συνθέσεις.
Είναι ένα αξιόλογο άλμπουμ το “Major arcana”?
Η απάντηση είναι πως ναι. Είναι ένα αξιόλογο άλμπουμ με κάποιες αρκετά δυνατές στιγμές. Στα “Chatter” και “Bleed static” θα ήθελα περισσότερη ποικιλία στις μελωδίες και τα riffs. Είναι σαν να υπάρχει μια επανάληψη που θα μπορούσε να αποφευχθεί με περισσότερη δουλειά. Οι επιρροές από Amorphis, Woods of Ypres και σε κάποια σημεία κάποια Pink Floyd περάσματα είναι σωστά φιλτραρισμένες και έτσι το προσωπικό ύφος της μπάντας θωρακίζεται. Εν τω μεταξύ τα φωνητικά στο “Chatter” έφεραν και λίγο προς Ghost φάση.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και το “Dusking day” όπως και το τελευταίο (“XII”) ότι είναι στο ίδιο επίπεδο με τα τέσσερα που ξεχώρισα. Έχουν κάτι που σου δίνουν, όχι απαραίτητα κάτι καινούριο, όμως ακούγονται κάμποσες φορές και να έχεις το ενδιαφέρον σου εκεί. Πέραν τουτου, η παραγωγή είναι μια χαρά και έχει ήχο καθαρό όπως αρμόζει σε μια σύγχρονη μπάντα.
Εν κατακλείδι
Οι Novembers Doom μας έχουν συνηθίσει σε άλλης ποιότητας δουλειές, δηλαδή τα πρώτα άλμπουμ τους ακούγονται τόσο ευχάριστα που τα βάζεις στο repeat. Εδώ κάπως “χάθηκε η μπάλα” που λέμε, όμως είναι ακόμα στο γήπεδο. Αναμένω την επόμενη δουλειά τους για να θεωρήσω μια εξαίρεση το εν λόγω άλμπουμ.
