ο Nobody Loves You More είναι το ντεμπούτο άλμπουμ της Kim Deal. Aν και τεχνικά δεν είναι η πρώτη της κυκλοφορία με το δικό της όνομα. Kυκλοφόρησε μόνη της μια σειρά βινυλίων 5 μερών, 10 τραγουδιών σε 7″ το 2013. Πέρα από αυτό, έχει κερδίσει τα γαλόνια της ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 με τα συγκροτήματα Pixies και The Breeders.
Η Kim Deal με το Nobody Loves You More για μένα είναι πλέον στο πάνθεον των (λίγων) cool καλλιτεχνών . Και τι θέλει να πει ο ποιητής. Υπάρχουν οι καλλιτέχνες που θέλουν να κάνουν αισθητή την παρουσίά τους με κυκλοφορίες. Επίσης υπάρχουν αυτοί που θέλουν αν επιβεβαιώνονται μέσω των κυκλοφοριών τους από κοινό και κριτικούς. Αυτοί που δεν έχουν να πληρώσουν νοίκι και κυκλοφορούν ό,τι κάτσει όποτε και όπως τους κάτσει. Και μετά υπάρχουν οι καλλιτέχνες που εκφράζουν την τέχνη τους και μόνο μόνο όταν το νοιώσουν. Και δεν τους νοιάζει αν και πόσο αποδεκτή θα γίνει η δουλειά τους. Αλλά επειδή συνήθως υπάρχει ψυχή και αγάπη σε αυτή, το κοινό πάντα ανταποκρίνεται το λιγότερο θετικά. Βάλτε στο μυαλό σας ας πούμε Lou Reed, David Bowie, τέτοιο επίπεδο cool.
O δίσκος πήρε μορφή σε κομμάτια
, ερχόμενος στο φως με διάφορους συνεργάτες. Συμπεριλαμβανομένων των Breeders του παρελθόντος και του παρόντος (Mando Lopez, Kelley Deal, Jim Macpherson και Britt Walford). Αλλά και νέων φίλων όπως ο Jack Lawrence (The Greenhorns) και οι Fay Milton και Ayse Hassan των Savages. Τα τραγούδια γράφτηκαν τα τελευταία χρόνια, ενώ την τελευταία ηχογράφηση του δίσκου διεύθυνε ο εμβληματικός μηχανικός και στενός φίλος της Deal, Steve Albini, γράφοντας το «A Good Time Pushed» με τον Jim και την Kelley τον Νοέμβριο του 2022. Για τα υπόλοιπα διαδικαστικά σας είχαμε μιλήσει εδώ.
Ηχητικά πολύπλευρος και προωθητικά κολλητικός, ο δίσκος που προέκυψε είναι μια γιορτή της απαράμιλλης καλλιτεχνικής ικανότητας της Deal, κάνοντας νεύμα όχι μόνο στις κορυφαίες στιγμές της καριέρας της με διάσημα συγκροτήματα σε όλο το εναλλακτικό τοπίο, αλλά και στο αμετακίνητο πολιτιστικό της βάρος.
Δεν ξέρω αν ο δίσκος θα είναι influential
όπως οι προηγούμενες μπάντες της. Στα 11 κομμάτια που απαρτίζουν το δίσκο, ακούμε όμως ωραία πράγματα να γίνονται.
Στο Nobody Loves You More kai sto Summerland έχουμε μια κινηματογραφική Burt Bacharach πλούσια ενορχήστρωση.Στο Coast για παράδειγμα έχουμε ένα reggae vibe χωρίς να υπάρχει κανένα συστατικό από αυτή τη μουσική. Ακομπλεξάριστα χρησιμοποιεί τα πνευστά να συντροφεύσουν την πανέμορφη ιδιαίτερη χροιά της φωνής της. Στο Crystal Breath έχουμε αλλαγή πλεύσης και το κόλπο γίνεται ηλεκτρονικό με beats minimal κιθάρες και synths.
Με το Are you Mine έχουμε μια 50’ς τύπου μπαλάντα με κιθαρούλα και βιολιά που γράφτηκε για να καταλάβουμε πόσο ωραία φωνή έχει αυτή η γυναίκα. Εντάξει είναι στη δεκάδα που έιχαν κυκλοφορήσει πριν χρόνια σαν single , αλλά πολύ καλά έκαν και το συμπεριέλαβε στο album.
Με το Disobedience και το Big Ben Beat μας θυμίζει γιατί είναι από τα μεγάλα ονόματα στο χώρου του εναλλακτικού. Το Wish I Was είναι ένα slow κομματάκι που σου κολλάει εύκολα με το mellow χαβανέζικο κιθαρόνι και σου φέρνει ένα χαμόγελο στα χείλη. To δε Good TIme Pushed που κλείνει το δίσκο θυμίζει τις πολύ καλές στιγμές των Pixies.
Και όλα αυτά σε μόλις 36 λεπτά. Χωρίς φλυαρίες και φανφάρες. Ούτε επικοινωνιακά τρικ. Χωρίς πολλά πολλά στα social. Γιατί έτσι είναι οι cool αντιήρωες της εποχής μας. Τεράστιοι και σχεδόν ανώνυμοι.
Πληροφοριακά κυκοφορεί από την 4 AD και άμα θέλετε, το ακούτε εδώ!
