Τους Nile τους ακολουθώ πολλά χρόνια, ως πολύ αγαπημένους μου δίσκους μπορώ να αναφέρω αρκετούς. Όμως αυτοί που μου κόλλησαν στο μυαλό ήταν φυσικά τo ντεμπούτο τους “Amongst the Catacombs of Nephren-Ka” όπως και τα επόμενα τρία. Αποκορύφωμα θα έλεγα το “Black seeds of vengeance”. Τα πράγματα που συμβαίνουν μέσα σε αυτό το άλμπουμ ξεπερνάν κατά πολύ δίσκους άλλων ονομάτων από την ΝΔ ακτή των ΗΠΑ, ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε. Το “Annihilation of the wicked” συναγωνίζεται επάξια το προηγούμενο, όπως και το εκπληκτικό “In their darkened shrines”. Θαυμάσιες δουλειές τεχνικού Brutal Death Metal που σάρωσαν και απέκτησαν διθυραμβικές κριτικές.
Σχετικά με “Vile nilotic rites”…
Το προηγούμενο τους άλμπουμ, “Vile nilotic rites”, είναι ένα μικρό σκαλοπάτι κάτω από την πρώτη τετράδα. Πραγματικά κανείς δεν ανέμενε ένα τόσο εντυπωσιακό άλμπουμ. Τι μπορούμε να αναφέρουμε δηλαδή για συνθέσεις όπως το ομώνυμο και τα “Seven horns of war”, “Revel in their suffering”, “The Imperishable Stars Are Sickened” και “We are cursed” δεν βγαίνουν κάθε μέρα. Έρχεται λοιπόν μετά από το 2019 και για την ακρίβεια φέτος, το “The underworld awaits us all”. Μιλάμε για ίδιο επίπεδο με το προηγούμενο, χωρίς καμιά υπερβολή.
Οι Nile συνεχίζουν ακάθεκτοι…
Το επιτυχημένο μείγμα επιρροών Immolation, Incantation και Autopsy, όπως και κάτι περαστικά από Unleashed, είναι εδώ. Ότι δηλαδή ακούσαμε στα πρώτα τέσσερα κλασσικά τους άλμπουμ μέσα από ένα πιο σύγχρονο ύφος. Οι Nile συνεχίζουν ακάθεκτοι αυτό που έκαναν από το προηγούμενο τους άλμπουμ. Αυτό μαρτυράει και η έναρξη της νέας τους δουλειάς με το “Stelae of vultures” το οποίο σε ρίχνει στην άβυσσο με τις ταχύτητες του και την μοχθηρότητα του. Το “Chapter for Not Being Hung Upside Down on a Stake in the Underworld and Made to Eat Feces by the Four Apes” φτάνει στο όρια του Blackened Death με την επιθετικότητα του.
Μόλις με τα δυο πρώτα κομμάτια και το τεχνικό μέρος έχει πάρει “φωτιά”. Rhythm section για σεμινάριο και κιθάρες οργισμένες όπως πάντα. Τα φωνητικά είναι τα καλύτερα που έχουμε ακούσει εδώ και πολύ καιρό.
Το “The underworld awaits us all” κυλάει τέλεια…
Κομμάτι “σφηνάκι” το “To Strike with Secret Fang”, μόλις δυο λεπτά σύνθεση και έχει τα πάντα μέσα. Solo και riffs και τα ρέστα μου. “Naqada II Enter the Golden Age” ένα πολύ γρήγορο κομμάτι όπως και το τρομερό “Overlords of the Black Earth”. Ο Kollias δεν καταλαβαίνει τίποτα, βαράει ασταμάτητα και η τεχνική του είναι απαράμιλλης ποιότητας και ακρίβειας.
US Brutal τεχνικό Death Metal στα καλύτερα του
Μεγάλος χαμός μέχρι τώρα. Ασταμάτητο Αμερικάνικο Brutal Death Metal στα καλύτερα του. Όπως και να το κάνουμε, είναι από τους πρέσβεις του είδους οι Nile τόσα χρόνια. Το “Under the Curse of the One God” συνεχίζει με σαρωτικά δαιμονιώδη riffs κατευθείαν από το σκότος της Αιγύπτου.
Οι τελευταίες τρεις συνθέσεις σε αποτελειώνουν…
Οι εναλλαγές στις ταχύτητες πάνε και έρχονται στο “Doctrine of last things”, χαοτική ατμόσφαιρα με εξαιρετικά φωνητικά για μια ακόμη φορά. Για μένα όμως το καλύτερο μέρος του “The underworld waits us all” είναι οι τρεις τελευταίες συνθέσεις. Τα “True gods of deserts” και το ομώνυμο ξεχωρίζουν λόγω μελωδιών και αργόσυρτων riffs. Ειδικά το πρώτο είναι κάτι πολύ διαφορετικό από ότι έχουμε ακούσει μέχρι τώρα. Τα “καθαρά” φωνητικά ταιριάζουν απίστευτα στα σημεία που ακούγονται. Για μένα το καλύτερο κομμάτι του “The underworld awaits us all”. Αυξάνονται οι ταχύτητες πάλι με το ομώνυμο, η ατμόσφαιρα παραμένει παρανοϊκή και οι κιθάρες “άρρωστες”. Τεράστιο solo μέσα στο κομμάτι και το τέλος “σεμιναριακό”.
Το “Lament for the destruction of time” είναι απλά επικό και απόκοσμο, ειδικά η έναρξη του. Οι μελωδίες στις κιθάρες σε πάνε κατευθείαν στον Νείλο βολταράκι, πραγματικά ότι καλύτερο για το τέλος του άλμπουμ. Μετά το τέλος του άλμπουμ, να σημειώσουμε ότι η παραγωγή έγινε στα Serpent Headed Studios στις ΗΠΑ από τον Karl Sanders. Η τρομερή δουλειά στα drums ηχογραφήθηκε στα GK Studio στην Κόρινθο και το engineering έγινε στα Esoteron Studios από τον Alex Keito και τον George Dovolos.
Το “The underworld awaits us all” είναι ένα άλμπουμ που άνετα θα μπει στο Top 10 της χρονιάς. Μαζί με το προηγούμενο μπορεί να είναι ένα σκαλοπάτι κάτω από τις τέσσερις πρώτες κλασσικές δουλειές των Nile, όμως είναι μέσα στα καλύτερα άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει από το “Annihilation of the wicked” και μετά. Άριστο!
