Το συστημένο με το cd των Sparn Dame που ακούει στον τίτλο Lollygag, ήρθε ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε. Όταν ο κάυσωνας άρχισε να βαράει αλύπητα, σε σημείο που οι κατσαρίδες αυτοκτονούσαν από την απόγνωση. Μια καινούργια βδομάδα ξεκινούσε στη δουλειά και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον ήταν το πόσο το θερμόμετρο στον τοίχο θα πλησιάσει τους 50 βαθμούς κελσίου.
Σε μια τέτοια φάση έσκασε ο ταχυδρόμος με το συστημένο λοιπόν και ευθύς αμέσως έχωσα το cd μέσα να ακούσω τι κάναν αυτά τα καλά παιδιά και άξια σύμφωνα με την περασμένη τους προσπάθεια παλικάρια. To Lollygag ξεκινάει με ορθές κοφτές κιθαριές και τους “Λουόμενους” σε γρήγορο post punk πανδαιμόνιο να σε μπάζουν για τα καλά στη φάση τους. Το Telstar που ακολουθεί μου θύμισε πολύ Smashing Pumpkins και αμά δε σας αρέσουν , να τσεκάρετε τα αυτιά σας και τα γούστα σας.
Αυτό και μόνο θα έπρεπε να σας φτάνει και να σας περισσεύει αλλά έχω να σας πω και άλλα γιατί οι Sparn Dame δεν είναι μόνο αυτό. Στο Canyon Yawn πάνε σε δύσκολα ρυθμικά μονοπάτια και φοράνε σε αυτό το ρυθμό κιθάρες φοβερές και το τραγούδι ξεχωρίζει με τη μία. Και δεν του λείπει τίποτα. Με δύσκολα φωνητικά φαίνεται πως οι Sparn Dame στο Lollygag σπρώχνουν τους εαυτούς τους ακόμα πιο πέρα από εκεί που σταμάτησε το Bitter Cherry.
Αυτό καταλαβαίνεις εύκολα από το Living In Alegoria που έχει την κιθάρα που χαρακτηρίζει μάλλον το Lollygag ως εδώ τουλάχιστον αλλά είναι αρκετά πιο prog στη σύνθεσή του με κιθάρες και synths να μαλώνουν για την προσοχή στα αυτιά σου. Μπορεί να μην είναι τόσο εύπεπτο όσο τα άλλα κομμάτια του δίσκου αλλά έχει αυτό το κάτι διαφορετικό που σου τραβάει το ενδιαφέρον με την πρώτη κιόλας ακρόαση.
Στη μέση του Lollygag
βρίσκουμε το He who Fleets. Μπορεί να σας προκαλέσει άγχος η ταχύτητα, το παίξιμο και το πόσο δεμένο είναι το κομμάτι. Σε λιγότερο από 2 λεπτά η μπάντα καταφέρνει να στα δημιουργήσει όλα αυτά . Αυτό το λέμε και τέχνη. Όταν δηλαδη διαφέρει από την απλή διασκέδαση και σκοπός είναι σου προξενήσει συναισθήματα, θετικά ή αρνητικά, δεν έχει σημασία. Ωραιότατη ηχητική σφαλιάρα, ή soundtrack ένός μίνι εφιάλτη; Ακούστε το και αποφασίστε.
Το Jewels που ακολουθεί είναι χτισμένο σε ακόμα πιο δύσκολο ρυθμό αλλά οι Sparn Dame εδώ είναι που τα καταφέρνουν περίφημα. Και βγάζουν όλες τις επιρροές τους. Με το σφιχτό τους παίξιμο και το ατελείωτο snare roll να κλέβουν παράσταση.
Το Sudden Encounter είναι το κομμάτι με την πιο pop αξία. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Είναι λοιπόν το πιο εύκολο να σου κολλήσει. Όχι γιατί είναι απλό, κάθε αλλό, έχει χτίσιμο μέχρι να μπούνε και τα πλήκτα που βάζουν χαλάκι τέλειο για να γεμίσει ακόμα περισσότερο ο ήχος. Και αυτό γιατί οι κιθάρες είναι πολυάσχολες στο κομμάτι.
Το Ennui Possible με την ωραία ακουστική δίνει χώρο στα φωνητικά της μπάντας που έτσι κι αλλιώς είναι πρωταγωνιστές αλλά τα υπόλοιπα όργανα μπαίνουν εκεί που πρέπει ακιβώς για να προσδώσουν ένταση. Και τα έχουμε ξαναπεί , όσο πιο γυμνά τα τραγούδια, τόσο πιο εύκολα καταλαβαίνεις την δύναμή τους ή τις αδυναμίες τους. Και εδώ όχι μόνο δε μας λείπει τίποτα, αλλά η σύνθεση παέι μακριά.
Το album κλείνει με τον υπερκόμματο “Κάποτε είδα ένα πιάνο” επίσης τραγουδισμένο στα ελληνικά. Με πλούσια ενορχήστρωση και κολληματικό ρεφραίν. Με την μπασογραμμή να κλέβει λίγο την παράσταση αλλά να μετράει. Και με ένα απροσδόκητα χαρωπό τελείωμα.
Το λες και εναλλακτικό , το λες και indie, μωρέ πες το όπως θες, το Lollygag σε παίρνει από το αυτί και στο δάσκαλο για να δώσεις προσοχή. Και δεν την απαιτούν οι Sparn Dame, την κερδίσουν έυκολα. Με τις συνθέσεις, με το παίξιμο, με τον ήχο που ακούγεται απλός αλλά δεν είναι, με την καλή παραγωγή, και με την πληθωρικότητα στις χροιές. Ένα τεράστιο συν για μένα οι διάρκειες του album που φροντίζουν να μην κουράζουν. Και όλα αυτά σε 9 τραγούδια που νομίζω κανένα δεν είναι σε 4/4. Από μια μπάντα που πατάει γερά στον ήχο της και εξωτερικευει τις ιδέες της με μεγάλη εκφραστικότητα.
Το cd το ακούτε και το παραγγέλνετε από εδώ. Έχει βέβαια και κασετούλα γιατί έτσι.
