Οι Leprous έχουν γίνει μεγάλο όνομα στον χώρο του πειραματικού Metal θα χαρακτήριζα. Ακούγοντας κάποτε το “Bilateral” έπαθα σοκ από την μαγεία των μελωδιών που είχε κυριεύσει τα ηχεία μου. Ένα θαυμάσιο μείγμα Pain of Salvation, Riverside, Ihsahn(φυσικά!) και κάτι λίγα από Messhugah μας είχε συνεπάρει όλους όσους ασχολούμαστε με τον χώρο. Μετά ήρθε το “Coal” και έχω αρχίσει να τους ακολουθώ συστηματικά, δεύτερο συνεχόμενο αριστούργημα. Ναι μιλάμε για masterpieces στο χώρο με προσωπικότητα. Ο Einar κάνει θαύματα! Οι King Crimson συναντάνε τους Messhugah, Opeth και Pain of Salvation φυσικά. Ακολούθησε το “The congregation” το οποίο θεωρώ και το κλείσιμο μιας φανταστικής τριπλέτας υπέρμετρης ποιότητας. Η παρέα του Einar με την συμμετοχή και σίγουρα τις συμβουλές του Ihsahn δημιουργούν ένα “μαξιλαράκι” ασφαλείας.
Τι έχει να μας δώσει το νέο άλμπουμ των Leprous?
Τα “Malina”, “Pitfalls” και “Aphelion” συνεχίζουν με μεγάλη επιτυχία το έργο. Έχουν εκμεταλλευτεί πλήρως την κληρονομιά που άφησε η τριπλέτα που αναφέραμε, προσθέτοντας ακόμα περισσότερες ατμόσφαιρες και νέα στοιχεία. Φτάνουμε λοιπόν στο “Melodies of atonement” και να δούμε τι έχει να προσφέρει. Σίγουρα με το πρώτο άκουσμα δεν περιμένουμε τίποτα από τα παλιά. Η μπάντα, ναι μεν έχει διατηρήσει έναν progressive ήχο, όμως με διαφορετικό τρόπο. Δηλαδή εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ που οι Leprous σε κάνουν να θυμάσαι. Έχει αυτό το impact που διατηρείται σε όλα τα κομμάτια. Ας πούμε το “Like a sunken ship” το ακούω συνέχεια από τότε που κυκλοφόρησε. Η κραυγή του Einar στη μέση είναι όλα τα λεφτά.
Το “Silently walking alone” ακολουθεί τον ίδιο τρόπο, σου μένει στο μυαλό και είναι πραγματικά ένα πανέμορφο κομμάτι. Το clip του οποίου “γυρίστηκε” στην Πολωνία και υπεύθυνος για αυτό ήταν ο Dariusz Szermanowicz.
Το “Atonement” είναι το αγαπημένο μου κομμάτι μαζί με το “Like a sunken ship”. Εδώ πήραν τις ατμόσφαιρες των δυο προηγούμενων δίσκων τους και τα ένωσαν περίτεχνα με τον δυναμισμό των “Coal” και “The congragation”. Ναι, οι Leprous ακούγονται πιο δυναμικοί σε αυτό το άλμπουμ.
Τα ηλεκτρονικά στοιχεία αναπόσπαστο μέρος των Νορβηγών
Τα “My specter” και “I hear the sirens”, διαπιστώνουμε ότι τα ηλεκτρονικά στοιχεία έχουν ουσιαστικά πολλαπλασιαστεί στη μουσική των Leprous. Όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ αρκετά πιο δυναμικό από τους προκατόχους του. Διαθέτει έναν ιδιαίτερο τρόπο να στο προσφέρει. Αυτό φαίνεται πολύ στα προαναφερθέντα κομμάτια. Ίσως στο “I hear the sirens” μου ήρθε και ένα vibe από τα τελευταία των Anathema. Όπως και να ναι, καλοδεχούμενο.
Μέχρι τώρα η πορεία του άλμπουμ είναι θετικά περιπετειώδης
Τα “Limbo”, “Faceless” και “Starlight” ακροβατούν στα σύγχρονα progressive μονοπάτια. Κομμάτια που σε κρατάνε στην τσίτα με τις χορωδίες ειδικά στο “Faceless”. Αυτό το “Starlight” είναι στο repeat από χθες, η ερμηνεία του Einar είναι από άλλη διάσταση. Μια σύνθεση που είναι χαρακτηριστική της κινηματογραφικής φάσης του “Melodies of atonement”.
Το “Self-satisfied lullaby” είναι το πιο ατμοσφαιρικό κομμάτι του δίσκου και ίσως με τις πιο πειραματικές ερμηνείες του Einar. Μια σύνθεση που σε κατακλύζει από πανέμορφους ήχους. Στο ίδιο μοτίβο και το “Ufree my soul” το οποίο και ολοκληρώνει έναν πολύ καλό δίσκο.
Τελικά τι μας φέρνουν οι Leprous με το “Melodies of atonement”?
Οι Leprous κατάφεραν για μια ακόμη φορά να δημιουργήσουν έναν εξαιρετικό Progressive Metal/Rock δίσκο. Το “Melodies of atonement” είναι ένα άλμπουμ που μπορείς να ακούς συνέχεια χωρίς να τον βαρεθείς. Το cinematic στοιχείο που βρίσκεται πληθωρικά μέσα σε όλο τον δίσκο σε βάζει σε έναν περιπετειώδη κόσμο πλούσιο σε ηχοχρώματα. Τόσο ο Einar όσο και τα υπόλοιπα μέλη έχουν δώσει τον καλύτερο τους εαυτό. Ευρηματικές κιθάρες, jazzy rhythm section σε πολλά σημεία και πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία χαρακτηρίζουν έναν πραγματικά άριστο άλμπουμ.
