Οι Las Robertas έρχονται από το San Jose της Costa Rica. Δημιουργήθηκαν το 2009 και από τότε έχουν παίξει σε πολλά μεγάλα φεστιβάλ. Έχουν ανοίξει και για πολλά μεγάλα ονόματα. Έχουν περιοδεύσει σε Ευρώπη, Αμερική και Λατινική Αμερική. Όμως δεν τις βρήκα σε κάποια αναφορά. Ο καλός μου φίλος αλγόριθμος στο bandcamp μου τις έβγαλε προτεινόμενες. Και αυτό γιατί όντας ρομαντικός στις 14 τουτουνού του μηνός έβαλα στο ψαχτήρι τη λέξη love. (Ναι το ξέρω είμαι πιο κοινός και πιο πεζός και από το συνάχι αλλά τι να κάνουμε τώρα, είπαμε καφροπαλίκαρο με γραφικότητα).
Οι Las Robertas είναι οι Mercedes Oller, Daniela Garcia, Russell Davis, Felipe Oller και Fabrizio Duran. Όλα τα τραγούδια είναι αυθεντιές συνθέσεις από τους Las Robertas. Παραγωγή, ηχογράφηση, μίξη και mastering από τον Owen Dylan Morris στο Onda Sonora, Hermosillo Sonora, Μεξικό και San Jose, Κόστα Ρίκα. Το εξώφυλλο του άλμπουμ είναι σχεδιασμένο από τον Ian Pascal.
Η τελευταία τους δουλειά λοιπόν έχει τίτλο Love Is The Answer.
Και πατάω play. Και από τα πρώτα ακόρντα μου τραβάν την προσοχή. Το ντέφι στο ομώνυμο τραγούδι που ανοίγει τον εν λόγω δίσκο με γαργαλάει ευχάριστα. Οι κιθάρες όμορφες και το ρυθμικό σφιχτό. Ωραίες προσθέσεις από extra οργανάκια. Και το 6λεπτο κομμάτι τελειώνει. Και το ξαναβάζω από την αρχή. Δεν είναι δυνατόν. Μπράβο.Είναι από τις στιγές που δικαιώνεσαι για ώρες ατελείωτου ψαξίματος και ακρόασης.
Θες να το πεις εναλλακτικό; Θες να το πεις και grunge; Όπως θες πες το δε με νοιάζει. Εγώ βρήκα αυτό το κάτι που έχει μεν pop αξία, αλλά μαζί και αυτό που κάνει το τραγούδι να ξεχωρίζει. Συνεχίζουμε με το Sonora. Synths για πολύ διακριτικό χαλί και κιθάρες που ταξιδεύουν με την μελωδική τους γραμμή παράλληλα με τις φωνές.
Και εδώ αρχίζει και ξεκαθαρίζει το τοπίο.
Το Our Imperium ξεκινάει με μπασσάρα και πλήκτρα που εμπλουτίζουν ακόμα περισσότερο όταν μπαίνει το κομμάτι. Η φωνή πρωταγωνιστής δίνει πάλι αυτή την ονειρική νότα. Ο ρυθμός είναι εκεί για να σου δίνει παλμό. Το κομμάτι δεν είναι αργό. Σημειάκι με solos στα πλήκτρα και την κιθάρα να κάνουν ερωταπαντήσεις και το κομμάτι να απογειώνεται. Και Στο τέλος του crescendo ο ρυθμός σπάει και τα φωνητικά με την κιθάρα αναλαμβάνουν τα ηνία. Τα πλήκτρα τέρμα στα βάθια. Και κάπου εδώ σκέφτομαι πως ο Anton Newcombe των Brian Jonestown Massacre θα γούσταρε αν τους άκουγε. (Σε σημεία μοιάζουν αρκετά αλλά τα γυναικεία φωνητικά κάνουν την διαφορά)
Το Season Of No Reason ελαφρώς πιο αργό αλλά με φοβερό groove, κάτι που άλλωστε χαρακτηρίζει όλο το album. Let the colour shine μας λέει το κορίτσι που τραγουδάει και μπαίνουμε στο νόημα. Το Third Door ξεκινάει με μια φλυαρία στην κιθάρα που δίνει κατευθείαν τον ψυχεδελικό τόνο. Μέχρι να μπει το κομμάτι και όλα τα όργανα και τα κρουστά ακούς το κιθαριστικό riff και κολλάς. Solo στα γρήγορα και κάπου στο 4λεπτο νομίζεις πως το κομμάτι πάει για κλείσιμο καθώς μένουν τα κρουστά με την κιθάρα. Αλλά ξαναμπαίνει με περισσότερη ένταση και δυνατά drums. Aν κλείσεις τα μάτια και το ακούς χωρίς να ενοχλείται η ακοή σου από τις άλλες αισθήσεις θα το εκτιμήσεις περισότερο.
Και μετά έρχεται το Awakening
Για μένα είναι η πιο garage pop στιγμή του δίσκου με υπέροχες δωδεκάχορδες (ή μήπως είναι εφέ;) και πολύ ωραία μελωδική γραμμή στη φωνή. Η χροιά βέβαια παραπέμπει σε πιο pop καταστάσεις αλλά αν δε σας αρέσει ξυδάκι. Αν το ξανακούσετε μπορεί το ξύδι να γίνει και μέλι. Δεν θέλω όμως να γίνουμε σαν τη μέλισσα και τη μύγα. Αν δε σας αρέσει, σεβαστό και αυτό. Αν με πετύχετε όμως πουθενά να παριστάνω το δισκοθέτη μην έρθετε να μου ζητήσετε κομμάτι ποτέ. Οι Las Robertas έχουν σαν κύρια επιρροή την ψυχεδέλεια της δυτικής ακτής της Αμερικής που είναι φουλ στη μελωδία και αυτό που μου αρέσει είναι πως όχι μόνο δεν το κρύβουν αλλά το διαλαλούν περίτρανα. Με δικιά τους σφραγίδα τα ονειρικά φωνητικά.
Το F που ακολουθεί είναι απλό λιτό, στακάτο και γεμάτο αρώματα από λιβάνι. Εύκολα θα έλεγε κανείς πως είναι η ψυχεδελική στιγμή του δίσκου. Πανέξυπνα guitar licks & picks μαστορεύουν και δίνουν ένα ηχητικό αποτέλεσμα που πολλές μπάντες το παλεύουν μάταια. Εϊναι αυτό που λέμε τα παιδιά το έχουν… απλά πράγματα.
Στο So Cool που συνεχίζε έχουμε ξανά επιστροφή στην αρχή, ο ήχος είναι πιο εναλλακτικός, θυμίζει indie 90’s. Όταν ήταν στα πιο καλά του δηλαδή . Και στο τέλος το Windows . Και ναι. Φυλάξανε το καλύτερο γοα το τέλος. Ας το ξαναπιάσουμε από την αρχή. Γιατί μπορούμε . Γιατί πρέπει να προσέξουμε παραπάνω. Κάθε φορά που θα το ακούς, κάτι καινούργιο θα σου έρχεται στο αυτί, αλλά μη φοβάσι, όλα θα είναι για καλό.
Αν Love is the Answer, τότε σίγουρα η ερώτηση είναι πόσο freaking good είναι αυτό το album;
Αν έχεις περιέργεια άκου το και εσύ εδώ.
Δεν έχεις περιέργεια; Δεν πειράζει, πιες κανα λικεράκι και συλλυπητήρια
