“Κάπου Αλλού” : το αστείρευτο ταλέντο των Bazooka

“Κάπου Αλλού” είναι ο τίτλος του ολοκαίνουργιου δίσκου των Bazooka. Κυκλοφόρησε από την Inner Ear σήμερα και δεν κρατιέμαι λέμε. Για εθιμοτυπικούς λόγους να σας πούμε πως κυκλοφορεί σε όλα τα format που ξέρω. Έχει και βινύλιο, έχει και cd , έχει και κασέτα. Έχει και μπομπίνα, καθώς η ηχογράφηση έγινε σε 24κάναλη αναλογική κονσόλα. Αυτό όμως το έχει η μπάντα εντάξει;

Ας πάρουμε τα πράγματα από έξω προς τα μέσα. Και εξηγούμαι άμεσα να μην παρεξηγηθώ. Θα κάνουμε αναφορά στο πανέμορφο εξώφυλλο και στο εσώφυλλο (ε να έχουμε και εμείς οι βινυλιάκηδες κάτι να χαιρόμαστε ρε). Φιλοτεχνήθηκε από τον Bjenny Montero. Δεν τον ήξερα. Τον έψαξα. Αξίζει τον κόπο και το χρόνο να το κάνετε και σεις.

Αλλά ας πάμε σε αυτό που έχει την κύρια βαρύτητα σε ένα δίσκο. Τη μουσική ντε.

10 τραγούδια.

Δεν ξέρω πραγματικά πόσες φορές άκουσα αυτή τη δεκάδα που απαρτίζει το “Κάπου Αλλού” από το πρωί. Έχει πάει μεσημέρι και ακόμα στο repeat είμαι. Ελπίζω να καταφέρω να κλείσω το στόμα μέχρι το βράδυ. Ο δίσκος ξεκινάει ήρεμα και ωραία με το “Κατά Βάθος”. Μπαλάντα με κιθάρα φωνή και ένα μηνυματάκι στιχουργικό για να τσεκάρουμε τον εαυτό μας.  Άλλωστε στιχουργικά η μπάντα είναι πολύ δυνατή από το ξεκίνημά της και ας γκρινιάζετε όσο θέλετε.  Λίγες μπάντες τραβάνε το ενδιαφέρον ΚΑΙ στιχουργικά. Συνεχίζουμε με το “Κρυφτό” που είναι διαμαντάκι. Συνθετικά έχουμε εισαγωγή με ανεβασματάκι με το που ξεκινάνε τα drums και η riffara έρχεται ευθύς αμέσως να σου κολλήσει  στο μυαλό. Στίχοι δυνατοί. Ρεφραίν που θα μπορούσε να είναι κομμάτι από μόνο του. Απίστευτο δέσιμο. Φωνητικά που αλλάζουν τη διάθεση μέσα στο κομμάτι.

Στο “Κάπου Αλλού” έχουμε έχουμε psych κιθάρες και ανατολίτικη χροιά, ο ρυθμός κοφτός να μην σου αφήνει ανάσα. Και μπαίνει το κομμάτι και βουτάει στο punk . Αρχίζεις να το τραγουδάς μαζί τους. Στο “Όνειρο των Παλαβών” η μπασογραμμή δίνει τη μελωδία , και  οι κιθάρες μια 60’s αισθητική . Φοβερό πάντρεμα. Μην κολλάτε, μπορεί να υπάρχουν παρελθοντικές χροιές, αλλά η φρεσκάδα που έχουν γενικά τα κομμάτια του δίσκου είναι μια πνοή κρύου-που-σε-ξυπνάει αέρα στο πνιγηρό μας περιβάλλον.  Η πρώτη πλευρά κλείνει με δυνατό punk και η “Δική μου Αλήθεια” είναι η φωνή της γενιάς τους.  Ωραίο σημείο στη μέση του κομματιού και ξαναμπαίνουμε δυναμικά . Οι Bazooka είναι riff masters  στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον. Και η δεύτερη κιθάρα δίνει το γκάζι που μαζί με το εξαιρετικό ρυθμικό απογειώνει όλα τους τα κομμάτια.

Αλλάζουμε πλευρά

“Καταραμένοι άνθρωποι” . Τραγουδάνε σε πρώτο πρόσωπο. Punk & Grunge και οι Βazooka πατάνε γκάζι.  “Προεδρική Φρουρά” και ξανά το μπάσο πρωταγωνιστής . Κιθάρες ψυχεδελικές που αλλάζουν σε punk στο ρεφραίν. Εναλλαγή που τη δουλεύουν συχνά με διαφορετικές μελωδίες και τους βγαίνει πάντα. Αυτοσαρκασμός στο στίχο. Σόλο κιθάρα. Εδώ μου ήρθαν λίγο οι Fugazi στο κεφάλι, αλλά αυτό είναι το κεφάλι μου. Τελικές ταχύτητες στο κλείσιμο του κομματιού.

Για τα 3 τελευταία κομμάτια έχουμε ψυχεδελικές επιρροές . Στο “Πάνω Από Τη Γη” έχουμε synth να βάζει πλάτη στη μελωδία και στην κιθάρα. Η φωνή ξεδιπλώνει το εύρος της. Τα ακόρντα απλώνουν ουρές και το αποτέλεσμα σε ταξιδεύει. Το “Τζαζούκα” είναι από τις πιο λαμπρές στιγμές του δίσκου. Αν και μεγάλο σε διάρκεια (για τα γούστα μου πάντα μιλάμε έτσι) γίνονται συνέχεια πραγματάκια, η μελωδία είναι πανέμορφη και η μπάντα απελευθερώνεται και παίζει έξω από τις φόρμες που μας έχει συνηθίσει. Και η συνταγή πετυχαίνει. Απόλυτα. Το “Βελούδινο Κακό” που κλείνει τον δίσκο , έχει τέλειο δέσιμο στις κιθάρες. Ακουστική και ηλεκτρική σε εναλλαγή πρωταγωνιστικών ρόλων, πλήκτρα για να γεμίσει. Και κάπως έτσι σου λένε αντίο. Αλλά ο εθισμός έχει ξεκινήσει.  Και το πας πάλι από την αρχή.

Γενικά

Για το ρυθμικό των Bazooka θα μπορούσα να γράψω ξεχωριστή κριτική .( Ο Γιάννης είναι για τα δικά μου αυτιά -και πάλι- ο καλύτερος drummer της γενιάς του, και ο Άρης τον κάνει ακόμα πιο μάγκα). Για τον Βασίλη στις κιθάρες το πώς συμπληρώνει τον Ξάνθο και δίνει πάντα αυτό που χρειάζεται σε κάνει να αναρωτιέσαι. Ο Ξάνθος ιδιαίτερη χροιά, και τελευταία έχει αρχίσει να ξεδιπλώνει και τη φωνή του. Επίσης μιλάμε και για μια “μηχανή¨ παραγωγής από riffάρες.

Συνολικά στο δίσκο οι Bazooka τολμάνε αρκετά και η τόλμη αυτή έφερε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Δείχνουν πως μπορούν με επιτυχία να γράψουν και λίγο διαφορετικά αλλά να είναι πάντα δικά τους κομμάτια.  Και αυτό γιατί είναι από τα συγκροτήματα που δουλεύουν πολύ τη μουσική τους και είναι και πολυδουλεμένοι μουσικοί. Νομίζω πως δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα και κανένα σε ό,τι και να δοκιμάσουν. Το ταλέντο που είναι μαζεμένο σε αυτή τη μπάντα είναι αξιοζήλευτο. Και το ¨Κάπου Αλλού” είναι η καλύτερή τους δουλειά. Μάλλον μέχρι την επόμενη.

Με δικιά σας ευθύνη, γιατί η σελίδα θα μείνει ανοιχτή για πολλές ώρες, ακούστε το εδώ