Tο γεγονός πως η P.J. Harvey ετοίμαζε εδώ και λίγο καιρό το Inside the Old Year Dying σας το είχαμε πει εδώ και εκεί πριν λίγο καιρό. Στις 7 του Ιουλίου όμως το σωτήριον έτος 2023, η αγαπημένη καλλιτέχνιδα μας χάρισε όλο το album της και γεμάτος περιέργεια για το τι θα άκουγα ακολούθησα τον σύνδεσμο στο Spotify και άκουσα το album από αρχής μέχρι τέλους με ξεκοκκαλιστική διάθεση, αν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε μια διάθεση ως τέτοια.
Για να είμαι ειλικρινής ήταν καιρός που δεν ακολουθούσα τις δουλειές της , αλλά το ίδιο μάλλον έκανε και αυτή αφού πρόκειται για το πρώτο της album μετά από 7 χρόνια. Και ενδεχομένως να υπάρχει δικαιολογία (για την P.J. όχι για μένα, εγώ είμαι επιεικώς απαράδεκτος) καθώς άνθρωποι τέτοιου βεληνεκούς πρέπει να σκεφτούν καλά πριν ενεργήσουν.
Έχουμε λοιπόν εδώ μια αναγέννηση. Έναν επαναπροσδιορισμό αν θέλετε. Μια καινούργια κατεύθυνση. Σίγουρα δεν είναι το πιο προσιτό album της. Δεν είναι το πιο εύκολο καθώς δεν μοιάζει με τίποτα. Αλλά είναι από τα πιο απολαυστικά. Και τα πιο ευφάνταστα. Έχω την εντύπωση πως εδώ απελευθερώθηκε τελείως. Άλλωστε δεν έχει να αποδείξει τίποτα παραπάνω σε κανένα. Όμως το καταφέρνει περίτρανα και χωρίς προσπάθεια. Εξέφρασε όλη τη σκέψη της σε συνδυασμό με την φαντασία της. Το κυρίαρχο στοιχείο είναι η φωνή της. Πιο ήρεμη, πολύ μελωδική και με ονειρική διάθεση. Οι μελωδίες αποπνέουν πότε μια ηρεμία, πότε την αίσθηση πως μια σκιά να παραμονεύει να σκεπάσει τα πάντα. Αλλά δεν το καταφέρνει.
Είναι όπως πάντα πολύ δυνατή στιχουργικά.
Μάλλον μόνο στο Inside the Old Year Dying θα μπορούσαμε να ακούσουμε τραγούδια να μιλάει για τον Elvis και τον Χριστό ταυτόχρονα. Να, ακούστε και σεις:
Αν δεν κάνω λάθος είχε και μια ποιητική συλλογή πριν λίγο καιρό από την οποία πήρε κομμάτι και το χρησιμοποίησε για το εναρκτήριο Prayer at The Gate. Δεν είμαι σίγουρος αλλά μικρή σημασία έχει αυτό. Στα 11 από τα 12 κομμάτια έχουμε μια καινούργια κατεύθυνση. Το Inside the Old Year Dying σαν δουλειά δεν μοιάζει με καμία προηγούμενη. Η P.J. Harvey βρίσκει μια καινούργια μουσική ταυτότητα . Αυτό και μόνο κάνει το album άκρως ενδιαφέρον. Πολλά ambient στοιχεία και ακουστική κιθάρα για τις φαινομενικά απλές ενορχηστρώσεις. Αν ακούσετε όμως προσεκτικά, η παραγωγή είναι τόσο προσεγμένη που υπάρχουν πολλά πραγματάκια που χρωματίζουν ορχηστρικά τα κομμάτια. Από ήχους δάσους, μέχρι απροσδιόριστα όργανα.
Και μιλάω για τα 11 από 12 κομμάτια γιατί στο τέλος μας σερβίρει το Noiseless Noise. Και εκεί , μετά την εισαγωγή έρχεται με όλη της τη δύναμη και τον ηλεκτρισμό. Πατάει βέβαια σε πιο παλιά της μονοπάτια, αλλά το αποτέλεσμα είναι υπέροχο. Η εναλλαγή σε εντάσεις και διαθέσεις στο κομμάτι το κάνουν από μόνο του ένα αριστουργηματικό κλείσιμο.
Αγαπημένες στιγμές το Seem an I , και φυσικά το Noiseless Noise. Αλλά αυτό για τα δικά μου αυτιά. Ανακαλύψτε τον πλούτο αυτού του album μόνοι σας και δεν θα χάσετε. Κυκλοφορεί από την Partisan Records.
