H τελευταία δουλειά των Bellrays κυκλοφόρησε την προτελευταία μέρα του Αυγούστου. Έτσι λοιπόν με βρήκε να λιάζομαι σε επίπεδα σταφίδας. Το είδα. Του έκλεισα το μάτι πονηρά. Εσένα σε κρατάω για να μου μπει καλά η επιστροφή. Στα πάτρια. Στα γνωστά λημέρια. Στις αγαπημένες γωνιές. Στην αγαπημένη μου καθημερινότητα. ΝΟΤ.
Είναι λοιπόν κάποια πράγματα που μας κρατάνε ψυχικά υγιείς.
Ένα από αυτά είναι και οι καλές κιθάρες. Σε 12 κομματάκια οι Bellrays χαιρετάνε το καλοκαίρι ίσως και με κωλοδάχτυλο. Εντάξει μας αρέσει ο ιδρώτας, αλλά το χειμώνα σε καπνισμένα καταγώγια κυρίως. Και σε κάτι τέτοια μέρη, η μουσική των Bellrays πρέπει να παίζεται στο 11. (Eμπρός στο δρόμο που χάραξαν οι Spinal Tap).
To album ξεκινάει με την μπαρόβια αλητεία του I Fall Down. Αλλά γιαυτό το κομμάτι σας έχουμε μιλήσει. Ακολουθεί το Hard Drive. Πώς στο διάολο γίνεται ένα τόσο απλό riff να σε γκρουβάρει τόσο πολύ; Εντάξει είναι τα ΘΕΪΚΑ φωνητικά της Lisa θα μου πεις. Είναι όμως και η κιθάρες , άντε και το όργανο που σε οδηγούν σε μια ροκοσολάρα. Απόλαυση.
Το Snakes που έπεται είναι σε πιο blues δρόμους. Όμως μην γελιέστε, το fuzz είναι μόνιμα πατημένο. Δεν έχουμε overplay σε κανένα όργανο. Το ξυλίκι είναι απλό και σε mid tempo. Και όπως η Lisa βροντοτραγουδάει πως βλέπει φίδια,έτσι νοιώθεις και συ το γαργάλημα στα αυτιά. Σαν γλώσσα φιδιού. Μετά έχουμε το αγαπημένο χορευτικότατο γηπεδικό One More Night. Mε φαντάζομαι άνετα να το γκαρίζω σε κάποιο bar αν το βάλει ο δισκοθέτης. Και μετά να τον κερνάω και σφηνάκι. Σημειάκι με drumming και κιθάρες και μετά πέφτει με οργανάκι και φωνή . Μόνο και μόνο για να ξανανεβάσει ταχύτητες μέχρι το τελικό παλαμοκρότημα.
Μετά έρχεται το California.
Σχεδόν surfάδικος ήχος στην μία κιθάρα που το riff μορικονίζει . Όπως λέμε Ennio Moriccone. Βέβαια αν προσέξεις καλά θα δεις πως η California είναι ένα όνειρο. Σολάρα με fuzz σε αφθονία. Σίγουρα οι Bellrays περάσανε όμορφα κάνοντας αυτό το κομμάτι που έχει tribute στον ήχο της δυτικής ακτής των περασμένων δεκαετιών. Υπάρχει μια αίσθηση δωδεκαχορδίλας κάπου και backing vocals που είναι χαρακτηριστικά. Το C’mon που ακολουθεί είναι απλό λιτό και απέριττο σαν τον τίλο του. Γκάζια στο τέρμα . Μικρή διάρκεια. Δεν χρειάζεται παραπάνω.
Στο Wolf’s Sun έχουμε πάλι blues punk αισθητική. Και μια αίσθηση από την έρημο. Δεν πρόσεξα το στίχο γιατί με πηρε λίγο από το αυτί η κιθάρα που κεντρίζει και το μπασοτύμπανο που είναι λίγο πιο έντονο . Ιδιαίτερα τα χτυπήματα στο snare είναι με δεκάκιλες μπαγκέτες. Χωρίς να κλέβουν την παράσταση από τις κιθάρες και τα φωνητικά. Δεν γίνεται. Όλο το album είναι μιξαρισμένο πανέξυπνα που χροιές αναδύονται και εξαφανίζονται μεγαλώνοντας ένα και μόνο πράγμα. Την ακουστική σου απόλαυση.
Το Down On My Knees είναι το κομμάτι με το οποίο θα ανοίξεις άνετα την μπύρα σου,
θα ανάψεις ό,τι καπνίζεις και θα τα ρουφήξεις. Έχει μια αίσθηση μπορεί να πεις ακόμα και pub rock, μια 70ίλα και το προβατοκούδουνο που σε πάνε πίσω ηχητικά. Και μέχρι να το συνειδοτοποιήσεις ξεκινάει το punk All The Rage. Τίτλος γάντι. Και hard rock μαζί. Και τα γρεζάτα γεμάτα ψυχή φωνητικά της Lisa. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια μπάντα; Heavy soulful rock? Ε πάρτο. Το Whatever Turns You On είναι τέτοιο. Εμένα μου έβγαλε κάτι από T Rex στην Buick Mc Kaine φάση τους. Μην με ρωτάτε γιατί, αυτά είναι x files στο μυαλό ενός αδηφάγου μουσικολάτρη.
Αν πάρετε το βινύλιο κάπου εδώ θα τελειώσει η χαρά σας μέχρι να ξαναβάλετε το δίσκο από την αρχή. Ψηφιακά έχουμε και άλλα 2 κομμάτια. Το Ball Of Confusion που έχει και ένα σημείο με “σπασμένο” ρυθμό για να σε κάνει και σένα confused. Μόνο η μουσική έχει τέτοια δύναμη. Και η φωνή της Lisa . Και οι κιθαριστικές συνθέσεις του Robert. Για το τέλος μια blues μπαλάντα. True Love Travels On A Gravel Road. Έτσι για να θαυμάσεις για άλλη μια φόρά το εκπληκτικό πάντρεμα των φωνητικών και της κιθάρας που πατάει το τρέμολο δίνει άλλο χαρακτήρα μαζί με την γεματη πρίμα καθαρή ρυθμική κιθάρα.
Θα μπορούσα να πως πολλά ακόμα γιατί τους θεωρώ απλά ιδιοφυείς. Αν έχεις ακούσε σε κάποια φάση της ζωής σου έστω λίγες κιθάρες, δεν γίνεται να μη σου αρέσει αυτός ο δίσκος. Κυρίως γιατί είναι γεμάτος από την ψυχή των δημιουργών του. Γιατί σου ανεβάζει παλμούς αδρεναλίνη με την ίδια ευκολία που στους ρίχνει. Με μία λέξη: κ@βλ@. I rest my case , your honor.
Αν θέλετε να μάθετε και το κάτι παραπάνω, διαβάστε εδώ. Το album το ακούτε και το παραγγέλνετε από εδώ.
