Το Morus των Euphrosyne είναι ένα άλμπουμ που απαιτεί χρόνο, αφοσίωση και ακροάσεις για να ξεδιπλώσει το βάθος του. Από την πρώτη του νότα μοιάζει σαν κραυγή απελπισίας, αλλά όχι μιας απελπισίας παθητικής. Είναι μια οργισμένη κραυγή, που διεκδικεί το δικαίωμα στο φως, ακόμα και μέσα από τα πιο σκοτεινά μονοπάτια.
Οι Euphrosyne σπάνε τις νόρμες
Οι Euphrosyne, με το ντεμπούτο full-length album τους, αποδεικνύουν πως δεν είναι απλώς μια νέα μπάντα της ελληνικής Post–Black Metal σκηνής με σύγχρονο ήχο. Είναι ένα σχήμα με όραμα, με σαφή καλλιτεχνική ταυτότητα και με την τόλμη να σπάσει νόρμες και να φέρει στο προσκήνιο την αλληλεπίδραση του extreme ήχου με την συναισθηματική έκφραση.
Μετά από αρκετά singles και το ΕP “Keres“ που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2022 οι Euphrosyne κυκλοφόρησαν το “Morus” τις 21 Μαρτίου 2025 μέσω της Black Lion Records. Η παραγωγή του άλμπουμ έγινε από τον Psychon (Septicflesh), με ηχογράφηση στο Sound Abuse Productions Studio. Το εξώφυλλο σχεδιάστηκε από τον Δημήτρη Τζώρτζη.
Είχαν αρχικά κυκλοφορήσει και κάποια singles, για τα οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ και εδώ!
Εμφανής χημεία
Η σύνθεση των Euphrosyne είναι κομβική για το τελικό αποτέλεσμα. Στα φωνητικά, η Έφη Ευαγγελινού παραδίδει μια ερμηνεία που δεν έχει καμία διάθεση να «υποδυθεί», είναι ωμή, αληθινή, και πονάει με τις βιωματικές κραυγές της.
Ιθύνων νους μαζί με την Έφη είναι και ο πολυτάλαντος μουσικός Αλέξανδρος Δεσποτίδης στις κιθάρες και τις συνθέσεις. Πλαισιώνονται από τον Γιώργο Γαζή στο μπάσο και τον Στέλιο Πεπινίδη στα τύμπανα. Η χημεία μεταξύ τους είναι εμφανής, όχι μόνο στο στούντιο αλλά και στις ζωντανές εμφανίσεις τους.
Ας το ακούσουμε…
1. Morus
Το σύντομο intro του δίσκου τα λέει όλα: «η μουσική είναι ένας τρόπος να επικοινωνήσουμε…»
2. July 21st
Με το “July 21st“, η μπάντα προσφέρει μια βαθιά συναισθηματική στιγμή. Η μελαγχολία είναι διάχυτη στον αέρα, καθώς το τραγούδι εξετάζει την απώλεια και τις συνέπειες που αφήνει πίσω της. Τα φωνητικά της Έφης μπαίνουν δυναμικά, εναλλάσσοντας μεταξύ καθαρών και επιθετικών φωνών, κάτι που εντείνει το συναίσθημα του κομματιού. Η σύνθεση ξεκινά ήρεμα, αλλά συνεχίζεται με συγκλονιστικό ύφος, θέτοντας τον τόνο για το υπόλοιπο άλμπουμ.
3. Valley of White:
Ατμοσφαιρικό και μελαγχολικό, το “Valley of White” είναι το κομμάτι που αναδεικνύει την ικανότητα των Euphrosyne να συνδυάζουν το σκοτάδι του Post-Βlack Metal με την αρμονία και την ηρεμία. Το κομμάτι εισάγει τον ακροατή σε μια πλούσια και σκοτεινή ατμόσφαιρα, με τις κιθάρες να κινούνται αργά και επιβλητικά και το μπάσο να δίνει βάθος στον ήχο. Η φωνητική γραμμή της Έφης εδώ είναι πιο ήρεμη σε μερικά σημεία, ενώ σε άλλα τμήματα του αποπνέει μια αίσθηση απόγνωσης. Είναι σαν να περπατάς σε μια κοιλάδα λευκής σιωπής, με κάθε βήμα να βαραίνει περισσότερο το μυαλό.
4. Eulogy
Το τέταρτο τραγούδι προσφέρει μια πιο ήρεμη ατμόσφαιρα, αλλά παραμένει γεμάτο συναισθηματική ένταση. Η σύνθεση είναι μελωδική, με έναν αργό και θλιμμένο χαρακτήρα, θυμίζοντας ηχοτοπία από την παράδοση του Doom. Το τραγούδι αναδεικνύει την ικανότητα των Euphrosyne να δημιουργεί όμορφες, σκοτεινές μελωδίες, γεμάτες λυτρωτική θλίψη. Οι στίχοι επικεντρώνονται στην έννοια της μνήμης και της τιμής προς αυτούς που έχουν χαθεί: “I‘m a lonely child, disowned by the hive“.
5. Funeral Rites
Το πιο επιθετικό κομμάτι του άλμπουμ, με τα riffs να αποπνέουν τον έντονο, σφοδρό χαρακτήρα του Black Metal. Τα drums χτυπούν ασταμάτητα και τα φωνητικά επιστρέφουν με πιο επιθετικές κραυγές, εκφράζοντας τη βία και τον πόνο μέσα από κάθε λέξη. Τα φοβερά κιθαριστικά solos δημιουργούν ένα ηχητικό τοπίο γεμάτο χάος, το οποίο μεταδίδει την ένταση της του πένθους με έναν πολύ αδιαμφισβήτητο τρόπο. Η μελαγχολία κυριαρχεί, αλλά όχι με τρόπο μοιρολατρικό, περισσότερο σαν ώριμη παραδοχή, ότι ο χρόνος δεν θεραπεύει, απλώς αλλάζει το χρώμα του πόνου.
6. Mitera
Το “Mitera” είναι το πιο προσωπικό κομμάτι του άλμπουμ, καθώς ασχολείται με τη σχέση της φωνής με τη μητέρα της και τη θλίψη της απώλειας της. Εδώ, οι Euphrosyne ενσωματώνουν ελληνικούς στίχους, κάτι που προσθέτει μια πιο προσωπική διάσταση στην εμπειρία. Η μουσική ακολουθεί τον ίδιο ατμοσφαιρικό και μελαγχολικό χαρακτήρα, με το μπάσο και την κιθάρα να χτίζουν έναν επώδυνο, λυπημένο ήχο. Η φωνή της Έφης ερμηνεύει στίχους που μιλούν για την αγάπη και την απώλεια με έναν τρόπο που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει… Συγκλονιστικοί!
7. Asphodel
Το τραγούδι ξεκινά με ήρεμα, σχεδόν ονειρικά περάσματα κιθάρας, που σιγά-σιγά χτίζουν σε ένταση καθώς το κομμάτι εξελίσσεται. Φωνητικά γεμάτα αποδοχή και λυτρωτική ελπίδα και μελωδικές κιθάρες χτίζουν το τραγούδι, καθώς αυτό κλιμακώνεται ηχητικά και συναισθηματικά. Δεν πρόκειται για “εύκολο” τραγούδι, αλλά αυτό ακριβώς το καθιστά και κομβικό για τον δίσκο. Δεν είναι εδώ για να προσφέρει λύση, αλλά για να καταδείξει την πληγή.
8. Lilac Ward
Το τελικό στάδιο του ταξιδιού, προσφέροντας μια αίσθηση ολοκλήρωσης και αναγέννησης, και αφήνοντας πίσω του την αίσθηση της ηρεμίας που έρχεται μετά από την καταιγίδα. Οι Euphrosyne στο καταληκτικό κομμάτι συνοψίζουν όλα όσα προηγήθηκαν: οργή, θλίψη, εσωτερική αναζήτηση, και στο βάθος: μια υπόσχεση! Δεν κλείνει με έναν θρίαμβο, δεν υπόσχεται τίποτα. Απλώς αφήνει τον ακροατή σε μια σιωπή που κουβαλάει όλο το βάρος της διαδρομής. Μπράβο τους!
Εν είδει επιλόγου
Το Morus είναι ένα άλμπουμ που χρειάζεται να το νιώσεις για να το κατανοήσεις. Δεν κραυγάζει χωρίς λόγο, δεν κάνει καμία παραχώρηση στον ακροατή. Είναι ένα έργο από ανθρώπους που έχουν βιώσει, έχουν καταρρεύσει και ξανασταθεί στα πόδια τους, κουβαλώντας τα σημάδια της απώλειας. Οι Euphrosyne είναι μόλις στην αρχή της καριέρας τους!
Για όσους επιμένουν να αναζητούν αλήθεια στη μουσική -όχι απλώς αισθητική- το Morus είναι μια εμπειρία που θα αφήσει το σημάδι του. Και οι Euphrosyne, με αυτό το δίσκο, ξεπερνούν τα σύνορα της εγχώριας σκηνής και κοιτούν κατάματα το διεθνές στερέωμα. Και δικαίως!
