Ήρθε στα αυτάκια μας λοιπόν το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο album των Dionysians. Κυρίως χάρη στην Veego Records που μας παραχώρησε το ακουστικό υλικό και την ευχαριστούμε τα μάλα για αυτό.
Και εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά. Τα παιδιά παρουσιάζουν κάτι που με κάνει να θέλω να φωνάξω ΝΑΙ ΡΕ Γ@ΜΩΤΟ!. Και ξεκινάμε από το εξωφυλλάκι που φεύγει από τα τετριμμένα που έχουμε συνηθίσει στα garage rock σχήματα και η θεματολογία είναι λίγο πιο ελληνική με τον τραγόπανα να σφυράει το δίαυλό του και κοσμάκη να χορεύει.
Ο Κυριάκος Ασημακόπουλος (αν το γράφω λάθος συγνώμη προκαταβολικά) που επιμελήθηκε το εξώφυλλο χτύπησε φλέβα και προδιαθέτει (εμένα τουλάχιστον) για τα περιέχομενα του βινυλίου.
Ας πάμε όμως στο προκείμενο που είναι η μουσική των Dionysians.
11 κομμάτια. Δεν είναι πολλά, δεν είναι λίγα. Εδώ λοιπόν το πνεύμα και το attitude είναι garage rock και τα μυαλά στα blender. Αλλού λίγο πιο pop, με δωδεκάχορδη να παίρνει τα πάνω της, αλλού πιο greek beat – φόρος τιμής στα εγχώρια συγκροτήματα των 60’s. Το μόνο σίγουρο είναι πως το άκουσμα είναι χρονομηχανή από μόνο του. Θα μπορούσε άνετα να είναι του τότε.
Έχει και ένα φοβερό χαρακρτηριστικό. Είναι πιο garage από τα ελληνικά συγκροτήματα του “τότε” με πιο αμερικάνικα περάσματα στον ήχο. Έρχεται όμως ο ελληνικός στίχος να σε βάλει στη θέση σου. Η θεματολογία είναι επίσης spot on. Από αγάπες χαμένες και κερδισμένες, beach bar, φλοράλ πουκάμισα και δεν συμμαζεύεται.
Ας αρχίσουμε από το κομμάτι που κλείνει το album έτσι για να κάνουμε τη διαφορά. Χορός λέγεται το κομμάτι. Και είναι ένα κράμα από γρήγορο τσιφτετέλι με fuzzaρισμένες κιθάρες και swirling farfisa με τις ανατολίτικες κλίμακες να έχουν την τιμητική τους. Το κόλπο του κομματιού για μένα είναι το πόσο έξυπνη σύνθεση έχει και το γεγονός ότι στο άκουσμά του θα μπορούσε να ξεσηκώσε σε χορευτικές κινήσεις και τους αμεντανόητους αλκλκολικούς σιξτάδες αλλά και τα παιδάκια που ακούν ελληνικά!
Και μάλιστα θα μπορούσαμε να βλέπουμε διαφορετικό χορευτικό αποτέλεσμα σε φιγούρες από τους μεν και τους δε με άκρως ενδιαφέρον οπτικό αποτέλεσμα. Επι της ουσίας, μπράβο και πάλι μπράβο για την πολύ καλή δουλειά, τόσο στα όργανα, όσο και στις φωνές και στην παραγωγή. Και αυτό το κρατάμε και για τα 11 κομμάτια του δίσκου. Απλά είπαμε να αρχίσουμε από το τελείωμα που χτυπάει πολλούς νευρώνες ταυτόχρονα και βάζει τελεία σε μια τέλεια δουλειά.
Όσον αφορά το υπόλοιπο album των Dionysians, έχουμε μέσα το single που ήδη σας έχουμε παρουσιάσει για να μη στεναχωριέστε που βγήκε σε λίγες κόπιες και όπoιος πρόλαβε το 7ιντσο είδε. Ακούγοντας όμως, το αυτί μου τράβηξε το υπέροχο “Διαστροφή” με τη φυσαρμόνικα να αλυχτάει στην πανσέληνο και να σε οδηγεί να καραγουστάρεις με αποτέλεσμα ένα όμορφο αυχενικό. Πολύ ωραίο αποτέλσμα και εδώ και εξαιρετικές οι ισορροπίες στα όργανα με αποτέλεσμα να έχεις ένα ήχο, παρότι γίνονται πραγματάκια από όλους τους συντελεστές.
Πάμε και για λίγο ρομαντισμό με “Το Κορίτσι Του Βούντου” που μας πάει και λίγο προς βάλτο που είναι και λίγο psych, και εκεί που λες όλα στρωμένα, σου σκάει και λίγο σαξοφωνάκι για ποικιλία! Το κομμάτι νομίζω πως αν το ακούσει ο Rudi μάλλον θα ζηλέψει σοβαρά. Τώρα που είναι και φρέσκο το Halloween που δεν είχαμε και στο χωριό μας αλλά το μάθαμε, το κομμάτι είναι ιδανικό για soundtrack και μιλάμε για ακόμα ένα instant classic μαζί με τα παραπάνω κομμάτια.
Το “Ποτέ Ξανά” είναι η πιο αμερικάνικη στιγμή των Dionysians. FUZZ και ξερό ψωμί! Ωραίο σολάκι και διφωνίες. Το “Τόσο Χάλια” θα μπορούσε να είναι και tribute ατη farfisa καθώς έχει μπόλικη όπως και όλος ο δίσκος άλλωστε. Και εδώ το σολάκι κιθάρας δίνει τη διαφορά καθώς και το ορθό κοφτό τελειώμα. Αμ πως.
Το “Σε Βλέπω Παντού” έχει το fuzz του (βάλε κυρ Στέφανε να γουστάρουμε) και κάποια ωραία licks με φαρφιζάτο background που σε πείθει εύκολα πως θα μπορούσε να είναι κάτι πιο παλιό! Επίσης να επισημάνουμε πως ο ελληνικός στίχος δένει μια χαρά και όχι μόνο ξενίζει αλλά γουστάρουμε κιόλας. Και εδώ να πούμε πως και απο προσωπική εμπειρία, καλά κάνουν οι Dionysians και τρίκαλα μη σου πω. Γιατί δηλαδή οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές μπάντες που τραγουδάνε στη γλώσσα τους είναι καλύτερες; Σίγουρα όχι και συνθετικά είναι κλάσεις (πολλές όχι το ρήμα) ανώτερο από πολλάααααααα που έχουμε ακούσει τελευταία.
Get the feel of the Greek 60’s with the Dionysians και κάψτε το χθες μπας και δούμε άσπρο αύριο ( γενικότερα μιλώντας…..) με garage rock, κέφι μπρίο σαν υπόκρουση. You got my vote! Θα κυκλοφορήσει στα κοντά οπότε τα κουμάντα σας είναι παραίτητα με την εν λόγω εταιρεία ή τα παιδιά από το συγκρότημα, ειδικά αν θέλετε την ψυχεδελοπιτσιλωτή έκδοση του βινυλίου. Σε ολίγες μέρες κοντά σας!
