“This is the end of every song that we sing” και βρίσκομαι σε αυτά τα μονοπάτια της γλυκιάς μελαγχολίας που πάντα πήγαινα συντροφιά με τους Cure όταν ήθελα να απομονωθώ.
Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα για το τι θα γράψω κι ας ήταν αυτονόητο πως θα το αναλάμβανα (ως πιστή θαυμάστρια), αλλά τελικά δεν ήταν τόσο εύκολο. Όχι γιατί με δυσκόλεψε το άλμπουμ Songs Of A Lost World, αλλά γιατί οι cure είμαι εγώ.
Αυτό το άρθρο θα μπορούσε να είναι ένα μικρό μέρος ενός αφιερώματος. Η δική μου προσωπική πινελιά στο βάπτισμα που έκανα.
Cure
Δεν πρέπει να ήμουν καν στην εφηβεία όταν άκουσα το Love Cats και ξετρελάθηκα. Ήμουν μικρότερη από την αδερφή μου και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να υιοθετώ και να μαθαίνω. Κάπως έτσι έμαθα να ακούω μουσική. Αρχικά από εκείνη, στην συνέχεια όμως ασφαλώς και οι Cure πήραν στα σοβαρά τον ρόλο τους προς τα εμένα.
Αν και η πρώτη εικόνα ήταν αυτό το χαριτωμένο τραγούδι και το νάζι του του Robert Smith, ψάχνοντας τους, ανακάλυπτα πως αυτό το συγκρότημα είναι πολλά παραπάνω. Πίσω από τα χαριτωμένα σκέρτσα κρύβονται πιο βαθιά πράγματα… άγγιξαν άλλες πτυχές και το μυαλό μου ταξίδευε.
Από την πρώτη στιγμή, μέχρι και σήμερα (every fucking day που λέμε και στο χωριό μου) οι Cure δεν έλειψαν ούτε μία στιγμή.
Μεγάλωσα μαζί τους και κάθε φορά ανακάλυπτα κάτι καινούριο απ’ αυτούς.
Και όλα όσα με έκαναν να αισθάνομαι ακούγοντας τους ήταν πολύτιμα και μόνο δικά μου.
Για μένα η κάθε δουλειά τους είναι ξεχωριστή και σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να συγκρίνω έναν δίσκο με κάποιον άλλον χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχω ξεχωρίσει κάποιες δουλειές τους ως πιο αγαπημένες.
Εξού και η δυσκολία… τι να πρωτοπεις και που να το χωρέσεις.
Τα δεκαέξι χρόνια
εκτός δισκογραφίας λίγο με φόβισαν. Για ποιο λόγο απέχουν τόσο πολύ; Δισκογραφικά δεν μου έλειψαν. Και αυτό γιατί έχω τελευταίο απόκτημα το διπλό επετειακό dvd για τα σαράντα τους χρόνια, ένα πραγματικό διαμάντι για τους λάτρεις του συγκροτήματος.
The Cure – Anniversary 1978-2018 Live in Hyde Park London. Mε ημερομηνία κυκλοφορίας 2019.
Επίσης υπάρχει και το συλλεκτικό Novembre: Live in France, που κυκλοφόρησε φέτος τον Οκτώβριο (κάτι που μου ξέφυγε, αλλά όχι για πολύ).
Έτσι κι αλλιώς, το κεφάλαιο που ονομάζεται Cure έχει μπόλικο και ενδιαφέρον υλικό!
Στο άκουσμα για καινούργιο δίσκο η αλήθεια είναι πως φοβήθηκα μη τυχόν και ακούσω κάτι πιο εμπορικό, ή κάτι που δεν είναι cure. Νομίζω πως είναι ο φόβος όλων όσων αγαπούν ένα συγκρότημα, μήπως δηλαδή έχουν ξεφύγει της πορείας τους.
Αλλά αυτό που άκουσα πιο “Cure” δεν θα μπορούσε να είναι!
Songs Of A Lost World
Όπως και το “The Head on the Door” (1985), έτσι και ετούτο το άλμπουμ είναι προσωπική δουλειά του Robert Smith.
Ξεκινώντας με το Alone ακόμα κι αν δεν ξέρεις τι παίζει, καταλαβαίνεις ότι είναι cure. Η μεγάλη, μελαγχολική εισαγωγή του κομματιού είναι ένα χαρακτηριστικό της μουσικής τους.
Οι σκοτεινοί ποιητικοί στίχοι παίρνουν τη θέση που τους έχει δοθεί για να ολοκληρωθεί τελικά η μύηση στην μυστηριακή λατρεία που έχουμε για το συγκρότημα με την αψεγάδιαστη φωνή του Robert Smith, που άλλες φορές είναι σπαρακτική και άλλες γεμάτη χρώματα στην βαρύθυμη μελωδία.
Έτσι θα κυμανθεί ολόκληρος ο δίσκος αν και θα μπορούσες να πεις πως το And Nothing Is Forever μουσικά κρύβει μία αισιοδοξία.
Με το Endsong
θα ολοκληρωθεί αυτή η εξαιρετική δουλειά, αν και για μένα είναι το κομμάτι που με παροτρύνει να γυρίσω πάλι στην αρχή. Και κάπως έτσι, κάθε φορά που έβαζα να ακούσω το άλμπουμ έπαιζε ξανά και ξανά χωρίς να με έχει κουράσει, χωρίς να το έχω βαρεθεί.
Και όσες φορές το άκουσα πάντα είχα την ίδια αίσθηση, του ότι είναι ένας θριαμβευτικός επίλογος μιας πορείας σε έναν μοναδικό δικό τους δρόμο. Γιατί αυτό το συγκρότημα είναι ένα κεφάλαιο μόνο του.
Και είμαι πεπεισμένη, πως ακόμη κι όσοι δεν τους ήξεραν τώρα τους έμαθαν.
Αν μπορούσα να πω πως ξεχώρισα κάποια κομμάτια λίγο παραπάνω από αυτόν τον δίσκο, αυτά είναι το Alone, το Drone:Nodrone και το All I Ever Say Goodbye, όχι μόνο για την μουσική τους που σε μαγνητίζει ή για το στιχουργικό μεγαλείο, αλλά και για την μοναδική ερμηνεία.
Ίσως να είναι και το soundtrack ολόκληρης της πορείας τους αλλά και της δικής μας ακούγοντας τους.
Βάλε τον δίσκο να παίζει και θα καταλάβεις για τι πράγμα μιλάμε! Οι κριτικές έτσι κι αλλιώς είναι διθυραμβικές αλλά εγώ στέκομαι σε αυτά που ένιωσα.
“Left alone with nothing at the end of every song”
1. “Alone” 6:50
2. “And Nothing Is Forever”
3. “A Fragile Thing” 4:44
4. “Warsong”
5. “Drone:NoDrone”
6. “I Can Never Say Goodbye”
7. “All I Ever Am”
8. “Endsong”
Το Songs Of A Lost World μήπως είναι το πρελούδιο πριν το κυρίως έργο;
Παρά τις δηλώσεις του Robert Smith πως στα επόμενα πέντε χρόνια σκοπεύει να αποσυρθεί, αυτό δεν σημαίνει ότι σταματάει εδώ.
Στο φυλλάδιο του δίσκου υπάρχουν οι στίχοι ενός ακόμη τραγουδιού, του Bodiam Sky, που αρχικά θα έμπαινε στο άλμπουμ. Σε συνέντευξη πριν την κυκλοφορία του δίσκου ο Smith είπε πως μπορεί το συγκεκριμένο κομμάτι να εμφανίζεται στο επόμενο άλμπουμ.
Ήξερες ότι
- Ο Reeves Gabrels (πρώην κιθαρίστας του David Bowie) είναι μέλος του συγκροτήματος από το 2012, όμως έχουν συνεργαστεί και το 1997 στο σινγκλ Wrong Number.
- Το Songs Of A Lost World όπως και το Wish (1992), έφτασε το νούμερο ένα στο Ηνωμένο Βασίλειο.
- Ο δίσκος είναι φιλικός στο περιβάλλον, αφού έχει χρησιμοποιηθεί βιοπλαστικό.
- Η περιοδεία για την υποστήριξη του δίσκου θα ξεκινήσει το φθινόπωρο του 2025.
Επίλογος
Οι Cure είναι ένα ιδιόρρυθμο συγκρότημα που ή σου αρέσουν ή όχι, δεν νομίζω να υπάρχει ενδιάμεσο. Δεν τους ταιριάζουν και τα ημίμετρα έτσι κι αλλιώς. Είναι για όσους μπορούν να δουν τι κρύβεται πίσω από το άστατο μακιγιάζ και το χαρακτηριστικό χτένισμα.
Η ευχή όλων όσων τους αγαπάμε είναι μέσα στο tour να υπάρχει και η Ελλάδα.
