Αυτό κι αν ήταν “βόμβα” μεγατόνων, καινούριος δίσκος από Crypt Sermon και τα “μυαλά στα κάγκελα”. Τα δυο πρώτα τους άλμπουμ μας άφησαν άφωνους, τι να πούμε δηλαδή για την μοναδικότητα του “Out of the garden” και το θαυμάσιο “The ruins of fading light”. Η παράδοση των Solitude Aeturnus και Candlemass συνεχίζεται με μεγάλη επιτυχία. Τα έργα που έχουν αφήσει έχουν ένδοξους διαδόχους. Να βάλουμε και λίγο NWOBHM μέσα και κάτι λίγα από Mercyful Fate κυρίως στην κιθαριστική δουλειά και την ατμόσφαιρα και έτοιμο το blend. Συνεχίζουν να μας εντυπωσιάζουν τα παιδιά από την Philadelphia της Pensylvania των ΗΠΑ.
Το “The Stygian rose” δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους προκατόχους του. Όπως επίσης, και το λέω με απόλυτη ειλικρίνεια, ούτε από μεγάλα άλμπουμ του είδους. Το “Glimmers in the underworld” μας παίρνει βόλτα στον κάτω κόσμο και το σκότος. Τα riffs είναι της σχολής Mercyful Fate, όπως και τα solos. Το μεγάλο ντουέτο των Shermann/Denner, πως να το κάνουμε. Το “Thunder(Perfect mind)” μπαίνει μέσα στην άβυσσο του κλασσικού Doom Metal, του παραδοσιακού όπως λέμε. Οι Solitude Aeturnus είναι παρόντες εδώ. Η φωνή του Brooks Wilson κυριαρχεί, όπως και τα χαρακτηριστικά doomy riffs. Καιρός να πάμε πίσω κάπου στα μέσα του ’80 και τους αγαπημένους μου Mercyful Fate. Εδώ οι Crypt Sermon σε πάνε σε εκείνη την εποχή με το “Down in the hollow”. Κλασσικά heavy metal riffs με έντονες επιρροές από τον “Βασιλιά” και μια Candlemass φάση να διακατέχει όλο το κομμάτι.
Το “Heavy is the crown of bone”, το πιο επικό κομμάτι του δίσκου και ένα από τα πιο αγαπημένα μου. Η εισαγωγή είναι πομπώδης, τα “κοφτά” riffs σαρώνουν, η φωνή στα επίπεδα και την χροιά που επιθυμούμε, το “Heavy is the crown of bone” είναι ένα ιδιαίτερο και αριστοτεχνικό κομμάτι. Οι κιθάρες των Jansson/Chin “κεντάνε” στην άβυσσο και το αργόσυρτο rhythm section σε παρασέρνει με τον ρυθμό του.
Το “Serying orb” είναι ένα κομμάτι που σε βάζει μέσα στο μυστήριο με την μουσική του, ατμοσφαιρικό και μελωδικό. Ένα σχεδόν οκτάλεπτο κομμάτι σκοτεινό, με εξαιρετική κιθαριστική δουλειά για μια ακόμη φορά και έναν Brooks Wilson να κάνει θαύματα. Θύμισαν Iron Maiden των early eighties σε σημεία και μπορώ να πω ότι ταίριαζαν άψογα. Τα πλήκτρα στο τελευταίο και ομώνυμο κομμάτι σε βάζουν στον κόσμο, ίσως μιας από τις καλύτερες συνθέσεις που έχουν γράψει. Επικό Doom Metal στα καλύτερα του, που μου έφερε λίγο στο νου τους Deep Purple και τους Rainbow. Μια σύνθεση σχεδόν έντεκα λεπτών η οποία σε μαγεύει όλο και περισσότερο όσο “τρέχει”. Το εύρος της φωνής του Brooks είναι απίστευτο, πραγματικά κάνει ότι θέλει.
Εν κατακλείδι, το “The Stygian rose” είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ, έχει στοιχεία μέσα που θα λατρέψουν οι οπαδοί και όχι μόνο του είδους. Αξίζει την επένδυση σας μέχρι και τελευταίο cent.
