Τον Axel Rudi Pell τον έμαθα στη δισκάρα που ονομάζεται “The masquerade ball”. Αυτό το “Earls of black” είχε “κολλήσει” τότε στο CD Player μου και δεν έλεγε να βγει από εκεί. Μετά ανέτρεξα φυσικά και στους προηγούμενους δίσκους του και εντυπωσιάστηκα από τις ικανότητες του τόσο στη σύνθεση όσο και στα υπέροχα solos. Το τελευταίο άλμπουμ του μας άφησε τι καλύτερες εντυπώσεις.
Ο λόγος για το “Lost XXIII” που πραγματικά στάθηκε αξιοπρεπέστατα μπροστά στα “διαμάντια” του παρελθόντος. Τώρα η ομαδάρα του Axel Rudi Pell μας έρχεται με έναν ομολογουμένως πολύ καλό και πρωτίστως, τίμιο δίσκο, μια εμπνευσμένη δουλειά.
Μεγάλη all star μπάντα μπορεί να χαρακτηριστεί το σχήμα του Axel Rudi Pell. Ας ξεκινήσουμε από τον μέγιστο Bobby Rondinelli στα drums με προϋπηρεσία σε Black Sabbath και Blue Oyster Cult μεταξύ άλλων. Με τον τρομερό ερμηνευτή Johnny Gioeli που κάνει μεγάλα πράγματα στους εκπληκτικούς Hardline. Με τον εξαιρετικό Ferdy Doernberg στα πλήκτρα, γνωστό σε όλους μας από τους Rough Silk. Να μην ξεχάσουμε την παλιά καραβάνα στο μπάσο, τον Volker Krawczak που αποτελεί συνοδοιπόρο του Axel Rudi Pell από την εποχή των Steeler. Αυτό το line up δουλεύει τέλεια τα τελευταία χρόνια. Όμως εδώ κάτι δεν πήγε και πολύ καλά.
Κάτι δεν πάει καλά εδώ…
Ας ξεκινήσω με μια από τις πιο περίεργες διασκευές στο κολοσσιαίο “Immigrant song” των Led Zeppelin. Δεν ξέρω αλλά εμένα δεν μου άρεσε. Έχω την εντύπωση ότι το άλμπουμ είναι κάπως ασύνδετο, έχω ακούσει καλύτερο τον Gioeli και έχω ακούσει πολύ καλύτερο τον Axel Rudi Pell. Δεν λέω ότι δεν διαθέτει καλές συνθέσεις, μια χαρά επαγγελματίες είναι όλοι τους. Ας πούμε, βρίσκω τις συνθέσεις “Forever strong” και “Guardian angel” πολύ καλές.
Ας πούμε στο “Ankhaia”, θα ήθελα πολύ περισσότερη έμπνευση από την μπάντα, δηλαδή μπορούσαν πολύ καλύτερα και να αποφύγουν την λούπα του “Gates of Babylon” των Rainbow. Εντάξει, το “Crying in pain” είναι μια συμπαθητική μπαλάντα, όμως ο Axel Rudi Pell έχει κυκλοφορήσει πολύ καλύτερες στο παρελθόν. Το “Hell’s on fire” μου άρεσε, πολύ ωραίο κομμάτι που το ακούς άνετα πίνοντας μπυράκια. Τα “Darkest hour”, “Right on track” και “Taken by storm” είναι απλά ΟΚ συνθέσεις. Τις ακούς και όλα καλά. Τι σου μένει όμως?
ΟΚ άλμπουμ, όμως τι σου μένει?
Ο Γερμανός μας έχει συνηθίσει σε διαφορετικές δουλειές όσον αφορά την ποιότητα. Έχουμε ακούσει μεγάλους δίσκους από τον Γερμανό και με σπουδαίους ερμηνευτές όπως ο Jeff Scott Soto και Rob Rock. Όπως επίσης έχει κυκλοφορήσει εξαιρετικά άλμπουμ και με τον Gioeli. Εδώ πάντως έχουμε να κάνουμε με ένα αξιόλογο αλλά αδύναμο άλμπουμ και διάδοχο του πολύ καλού “Lost XXIII”. Αναμένω την επόμενη δουλειά του σύντομα.
