Με τους Aqua Barons έχουμε ασχοληθεί στο παρελθόν ουκ ολίγες φορές. Σας είχαμε πει πως το album έρχεται Νοέμβριο και τα παλικάρια συνεπέστατοι στο ραντεβού τους με τις πρώτες βροχές μας ρίχνουν μια δόση καλοκαίρι δίνοντας βροντερό παρόν.
Δυστυχώς ο δίσκος είναι προς το παρόν μόνο σε ψηφιακή μορφή και διατίθεται για 9 ευρώπουλα μόνο, οπότε στηρίξτε όπως και όσο μπορείτε. Οι ίδιοι διατείνονται πως για τα 15 χρόνια παρουσίας τρία albums δεν είναι πολλά. Από την άλλη, μιλάμε για μια μπάντα που έχει ως βάση την επαρχία. Και επειδή και γω στην επαρχία ζω, να σας πω πως δεν είναι καθόλου εύκολα τα πράγματα.
Αν βάλεις μέσα σε αυτή την περίοδο μερικές αλλαγές μελών και την κορωνοβλακεία και την αποδιοργάνωση που προκάλεσε, εύκολα καταλαβαίνεις τα μαθηματικά. Δεν είναι και απόλυτα δικαιολογημένοι μεν, αλλά έχουμε πει πως είναι δύσκολοι καιροί για πρίγκiπες δε. Επίσης, το πιο σοβαρό επιχείρημα υπερ τους είναι πως κυκλοφορούν μόνο εξαιρετικό υλικό. Και αυτό από μόνο του έχει κάποια αξία. Αν δεν έχεις να πεις κάτι, καλύτερα να σωπάσεις παρά να φορτώνεις τον κόσμο με πράγματα που δεν ικανοποιούν ούτε εσένα τον ίδιο.
Οι Barons μας έχουν διδάξει το moody surf, αυτό που δεν χρειάζεται τις τρελές ταχύτητες, αλλά είναι διάνα στο στόχο, με τραγουδάκια που όχι μόνο δεν τα βαριέσαι, αλλά χαίρεσαι τη μελωδία τους. Αυτά στα 2 πρώτα albums.
Εδώ λοιπόν έχουμε μια ντουζίνα εκπλήξεων. Δεν λείπει το moody surf, αλλά είναι εμπλουτισμένο με πλήκτρα και μπόοοολικο fuzz. O ρυθμός είναι πιο γρήγορος γενικά έως και πολύ γρήγορος σε στιγμές να ιδρώνεις λίγο τη φανέλα σου βρε αδερφέ. Αυτό που δεν έχει αλλάξει καθόλου είναι το φανταστικό παίξιμο στις κιθάρες και οι πεντακάθαρες νότες που σε χτυπάνε όλες μία μία στον εγκέφαλο και σε κάνουν να θες κι άλλο. Το ρυθμικό μπασοτύμπανο στιβαρό και με σοβαρά παιξίματα, τόσο σε γραμμές όσο και snare rolls που θα σου κόψουν τη μαγκιά.
Οι Aqua Barons σε αυτό το album διαπρέπουν στο άπειρο.
Μπορεί να είναι στομφώδη αυτά τα λόγια αλλά το εννοώ. Βάζουν κάτω τους πάντες και τους δείχνουν το πνεύμα του αληθινού surfer που μετοίκισε από την Καλιφόρνια και έμεινε στην Ελλάδα. Τυχεροί εμείς που ζούμε αυτή την δεδομένη στιγμή που βγήκε τέτοιο πράγμα και το απολαμβάνουμε φρέσκο και σπαρταριστό, να μυρίζει θάλασσα.
Οι χαλαρές τους μελωδίες, οι παραπονιάρικες, είναι το λιγότερο εξαιρετικές και σε πιάνουν Κώτσο εύκολα για το αν πρόκειται για μπάντα του σήμερα. Δεν τους ενδιαφέρει να είναι relevant με τη μουσική του σήμερα. Απλά αναβιώνουν το surf σε όλο του το μεγαλείο. Έχει και κομμάτια με φωνητικά, έχει και κομμάτια με ηχητικά εφέ, είπαμε ήδη για το fuzz, αλλά δεν ξεφεύγει ούτε όσο πατάει το κουνούπι από το κύμα.
Ειδικά για τις fuzzαριστές στιγμές του δίσκου, κάθισα και χειροκρότησα μόνος μου. Αν νομίζετε πως το fuzz δεν ταιριάζει στο surf, προφανώς δεν έχετε κάνει στη ζωή σας Ventures Marathon αλλά δεν πειράζει, κανείς δεν είναι τέλειος. Έρχονται λοιπόν οι Barons να σας κάνουν ταχύρρυθμα μαθήματα επί τούτου.
Το οργανάκι και το σαξόφωνο δίνουν επίσης μια άλλη νότα στα κομμάτια του δίσκου. Παρότι μιλάμε για δίσκο αμιγώς ορχηστρικό (μπλιαχ) instrumental δηλαδή (ναι κάποια πράγματα ακούγονται σωστά μόνο αγγλικά ρε φίλε τι να κάνουμε τώρα). Απόλαυσα στο έπακρο τα Fuzzlalum, Pagoto Kerashi (αν το διαβάσεις κάπως, μέχρι και γιαπωνέζικα ακούγεται) και το ταχύτατο Surf Crusade.
Εξίσου υπερτριμεγιστοτεράστια κομμάτια είναι και το Kolobotsi a gogo που είναι γουστόζικο shake με το υγρό σαξόφωνο να δίνει παραμόρφωση στα όπισθεν τόσο όσο πρέπει. Για όσους αναρωτιέστε, μιλάμε για το Κολομπότσι που είναι η παλιά ονομασία του Λέχαιου(μάλλον , αυτοί ξέρουν καλύτερα) , και όχι κωλομπότσι που σημαίνει τον κλακαδόρο. Μαθήματα γεωγραφία από τους Aqua Barons και ελληνικών από μας. Το Daydremaer Blues είναι απλά συγκινητικό. Το Τell Tale Guitar θα μπορούσε να είναι soundtrack ελληνικής ταινίας του τότε. Και.. ΣΤΟΠ.
Δεν θα το πάρουμε κομμάτι κομμάτι γιατί είναι κάτι που πρέπει να το ανακαλύψετε μόνοι σας και θα δείτε οτι στο τέλος θα σας αφήσει μια γλύκα στην έκφραση και ένα χαμόγελο στα χείλη, αρκεί να ακούτε μουσική. Σίγουρα η καλύτερη τους δουλειά ως τώρα για τα δικά μου ταπεινά γούστα.
Ελπίζω να τους προλάβουν οι ελληνικές εταιρείες του χώρου για το βινύλιο, αλλά από την άλλη, και μια σοβαρή εταιρεία του εξωτερικού δεν θα με χαλούσε καθόλου για αυτό το αριστούργημα. Τα παιδιά ξέρουν καλύτερα.
Οι ίδιοι διατείνονται πως παίζουν μουσική για να κάνουνε φίλους. Εμένα με κάνανε οπαδό από την πρώτη στιγμή, και με τούτο δω, φανατικό.
