Λατρεύω τα “Hell bent for leather”, “Stained glass”, “Screaming for vengeance” και “Defenders of the faith”. Έχω στην καρδιά μου τα “Painkiller”, “British steel”, “Sin after sin” και “Sad wings of destiny”. Ακούω με μεγάλη άνεση τα “Point of entry”, “Rocka rolla”, “Killing machine”, “Turbo” και “Ram it down”. “Demolition” και “Jugulator” όταν βγήκαν τα άκουγα συνέχεια μιας και πρόσφεραν κάτι διαφορετικό και αυτό μου άρεσε πολύ από μια μπάντα που δεν επαναπαύθηκε στις δάφνες της. Τα “Nostradamus” και “Firepower” τα θεωρώ εκπληκτικές δουλειές, όμως μπορώ να πω ότι το “Redeemer of souls” δεν ήταν ότι καλύτερο από τους “Ιερείς”. Εδώ όμως δεν θα αναφερθούμε καθόλου στο παρελθόν, ούτε στην αποχώρηση του KK Downing. Εδώ θα μιλήσουμε για το παρόν και το μέλλον των Judas Priest.
Συνηθίζω να προσεγγίζω τα νέα άλμπουμ των μεγαθήριων της μουσικής μας χωρίς να αναφέρομαι στο παρελθόν. Έχω ξεκαθαρίσει την θέση μου όλα αυτά τα χρόνια που γράφω, όπως και την υπενθύμισα όταν έγραψα την κριτική μου για το “Mandrake project” του Βρασίδα. Η οποιαδήποτε σύγκριση αποτελεί αδικία για το νέο υλικό. Λοιπόν το “Invincible shield” είναι από τα άλμπουμ που ακούω συνέχεια. Το βάζω δίπλα στα “Brave new world” των Iron Maiden και “Battering ram” των Saxon. Η παραγωγή που έχει πραγματοποιηθεί από τον Andy Sneap για την μπάντα από το Birmingham έχει τελειοποιήσει το αποτέλεσμα.
Τα πρώτα σημάδια φάνηκαν από την κυκλοφορία του “Panic attack” με το πιασάρικο refrain του, τους έξυπνους και πειραματικούς ήχους να “χρωματίζουν” ένα θαυμάσιο κομμάτι ως πρώτο δείγμα. Σαρωτικά riffs και solos που σε στέλνουν αδιάβαστο και ένας Halford να διανύει την δεύτερη νιότη του. “The serpent and the king”, o Ριχάρδος εδώ σίγουρα έσπασε μια από τις κιθάρες του. Δαιμονισμένα riffs και solos σε ένα κομμάτι που στάζει ατσάλι με πανέμορφο refrain. Μια σύνθεση γεμάτη οργή με ένα καλπάζοντα rhythm section και έναν Halford να ανταποκρίνεται σε υψηλότερες απαιτήσεις.
Το ομώνυμο κομμάτι του 19ου άλμπουμ των Judas Priest συνεχίζει από εκεί που τελείωσε το προηγούμενο. Ανεβασμένα γκάζια, riffs από το μέλλον και ένας performer από τους καλύτερους της γενιάς του. Στα 72 του δεν καταλαβαίνει τίποτα. Μια σύνθεση με πληθώρα από μελωδικά solos. Το “Devil in disguise” ρίχνει τις ταχύτητες, πολύ καλό κομμάτι με “κοφτερά” riffs και με refrain που γεμίζει το κομμάτι.
Το “Gates of hell” είναι ένα από τα κομμάτια που χαρακτηρίζει τους σύγχρονους Judas Priest. Κομμάτι που το ακούς συνέχεια και δεν το βαριέσαι. Εμένα κόλλησε στο repeat για τα καλά. Πόσο όμορφο κομμάτι και video clip το “Crown of horns” που σου μεταφέρει στο απόλυτο την υπέροχη ατμόσφαιρα που υπάρχει μέσα στην μπάντα όλο αυτό τον καιρό. Πραγματικά το λάτρεψα το κομμάτι από την πρώτη στιγμή που το άκουσα. Ανεβαίνουν οι ταχύτητες στο “As god is my witness”, σαρωτικά riffs, μεγαλειώδη ερμηνεία από τον Halford και ένα θαυμάσιο αποτέλεσμα στο τέλος. Κομμάτι που σου μένει στο μυαλό. Ο ορισμός των σύγχρονων Heavy Metal riffs. Πάμε στο “Trial by fire”, mid tempo κομμάτι με μελωδικές φωνητικές γραμμές από τον Halford και υπέροχες μελωδίες από τις κιθάρες. Το άκουσα αρκετές φορές για να το χαρακτηρίσω σωστά.
Στο ίδιο μοτίβο με τον προκάτοχο του το “Escape from reality” με “περίεργο” refrain και riffs που αλλάζουν συνέχεια. Για άλλη μια φορά εξαιρετικά solos σε ένα διαφορετικό κομμάτι από την πλειονότητα των συνθέσεων του “Invincible shield”. Το “Sons of thunder” ξεκινάει με διαστημικό solo από τον Tipton και δυναμικά riffs. Άλλο ένα μαγευτικό κομμάτι που δεν ξεκολλάς εύκολα. Ως επίλογος το “Giants in the sky” ήταν ότι καλύτερο για ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει την τελευταία εικοσαετία οι Judas Priest.
Το “Invincible shield” είναι ένα άλμπουμ που πρέπει να υπάρχει σε κάθε δισκοθήκη. Θα πρέπει να τοποθετηθεί δίπλα στα άλμπουμ των υπολοίπων μεγαθηρίων που ανέφερα στην αρχή. Τα “Sons of thunder” και “Escape from reality” είναι συνθέσεις του Glenn Tipton, επίσης έχει παίξει τα solo στο “Sons of thunder”. Όλα τα κομμάτια αποτελούν συνθέσεις των Glenn Tipton, Richard Faulkner και Rob Halford. Όμως χωρίς τις τεράστιες μορφές των Scott Travis και Ian Hill, δεν θα είχαμε αυτό το αποτέλεσμα.
Στο Phoenix της Arizona ο Andy Sneap έκανε “παπάδες” πίσω από την κονσόλα. Πραγματικά ένα αξιοπρεπέστατο έκτο μέλος και ένας φοβερός επαγγελματίας πάνω στη σκηνή ως touring guitarist. Όπως επίσης να αποδώσουμε τα συγχαρητήρια και στον Mark Wilkinson για το εκθαμβωτικό εξώφυλλο. Άλλωστε, είχε κάνει εξαιρετική δουλειά και στο “Nostradamus”. Η συμμετοχή και η εμφάνιση του Glenn Tipton στο άλμπουμ και στα official clips αυτού είναι συγκινητική. Η μπάντα με περίσσια αγάπη και τιμιότητα προσφέρει απεριόριστο χώρο σε έναν από τους καλύτερους συνθέτες της αγαπημένης μας μουσικής. Ο Ριχάρδος πάλι αυτά που κάνει είναι αδιανόητα, προσφέρει κιθαριστική μαγεία σε όλο το άλμπουμ και έχει μια ωριμότητα που ξεχύνεται σε κάθε σύνθεση. Η θέση του δίπλα στον Glenn Tipton είναι σταθερή και αμετάκλητη. Ένα αριστουργηματικό άλμπουμ που τώρα που γράφω τις τελευταίες αράδες όλο και περισσότερο με κάνει να το θαυμάζω.
