Δε ξέρω για εσάς, αλλά δυσκολεύτηκα πολύ να γράψω για αυτό το δίσκο. Είμαι αθεράπευτα ερωτευμένη με τη φωνή του Jonas και οι Katatonia είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες. Οπότε είναι μεγάλος ο πόνος καρδιάς, καθώς γράφω αυτές τις γραμμές. Ειδικότερα, γιατί τους είδα live τον Φεβρουάριο σε άρτια φόρμα και περίμενα να ακούσω κάτι άλλο, από αυτό που άκουσα.
Όταν έβαλα να ακούσω τον “City Burials” περίμενα έναν αέρα αλλαγής, μιας και το “Behind the Blood” που έγινε και video clip ήταν λίγο διαφορετικό από τα συνηθισμένα τραγούδια των Katatonia, καθώς και το “Lacquer” που ήταν το πρώτο τραγούδι που έδωσαν στη δημοσιότητα ήταν πολλά υποσχόμενο. Ε, λοιπόν, καλά έκαναν και το promo του δίσκου ξεκίνησε με αυτά τα δύο, γιατί είναι πλήρως αντιπροσωπευτικά της αλλαγής που η μπάντα έχει επιλέξει να κάνει, οπότε έδωσε προσδοκίες. Αλλά ίσως να έκαναν και λάθος, γιατί έδωσαν ελπίδες για κάτι που δεν ίσχυε. Όλα τα άλλα άσματα του “City Burials” ήταν λες και κάτι δε κόλλαγε. Άκουσα πάνω από 10 φορές όλο το δίσκο για να μπορέσω να καταλάβω τον δίσκο αυτό και την λογική πίσω από αυτόν.
Ο προηγούμενος δίσκος τους “The Fall of Hearts” πήγε σε πιο progressive μονοπάτια όπου προσωπικά δε με χάλασε, γιατί είδα μία εξέλιξη, η οποία κάπου θα οδηγούσε. O “City Burials” είναι λίγο φλατ; Λίγο «πάθαμε Tiamat και δε κόλλησε»; Λογικό, ίσως, μιας και ο Roger Öjersson των Tiamat είναι η πρόσφατη προσθήκη στους Katatonia. Ειλικρινά, δε ξέρω. Αυτά τα riffs του νέου κιθαρίστα Anders με κούρασαν και με έκαναν να στεναχωρηθώ, γιατί άλλαξαν το ύφος των Katatonia. Αδέρφια, ο δίσκος αυτός ήταν ένα μαχαίρι στη καρδιά. Θες γιατί τον άκουσα μέσα στη καραντίνα και έψαχνα να βρω κάτι γνώριμο, όπου τελικά δεεεν; Θες γιατί περίμενα άλλο και μου ήρθε άλλο; Θες γιατί η φάση μου δεν είναι η ιδανική; Πολλά ρητορικά ερωτήματα για μία μονάχα παράγραφο το ξέρω.
Έχουμε και λέμε… 11 τραγούδια. Τα “Flicker”, “Vanishers” και “Heart set to divide” ήταν λες και είχαν ξεμείνει από την “Dead End Kings” εποχή και επειδή δε χώραγαν στο δίσκο τότε και δεν κόλλαγαν στο “The fall of hearts”, τα έβαλαν τώρα. Μετά, έχουμε τα “Behind The Blood”, “Lacquer”, “The Winter Of Our Passing”, όπου είναι αρκετά διαφορετικά – εμπορικά. Και τέλος, έχουμε τα “Rein”, “City Glaciers”, “Lachesis”, “Neon Epitaph” και “Untrodden”, όπου δεν υπάρχει καμία σύνδεση μεταξύ τους και ειλικρινά, αυτά τα riffάκια με πλήγωσαν, γιατί επισκίαζαν την νωχελικότητα και την μελαγχολία των Katatonia που όλοι αγαπήσαμε.
Βέβαια, να πω ότι ξεχώρισα το “Behind The Blood”, λόγω ότι είναι χιτάκι και όντως μου άρεσε, καθώς και το “Vanishers” γιατί μου έβγαλε μία γλυκιά μελαγχολία, θυμίζοντας παλιούς, καλούς Katatonia. Επίσης, μου άρεσε που ο στίχος έγινε πιο καθαρός, λογικός, καθημερινός και industrial, τονίζοντας τη ζωή στις πόλεις.
Θεωρώ πως αυτή η «φλατ» κατάσταση είναι αποτέλεσμα της πρώτης προσπάθειας του «νέου» line-up να μπει σε μία σειρά, σε συνδιασμό με την «εξέλιξη» των Katatonia. «Εμπρός, πίσω» θα πω και με πόνο καρδιάς δηλώνω ότι ακούγεται ο δίσκος, αλλά δεν είναι οι Katatonia που αγαπήσαμε. Δεν υπάρχει η λογική του «διηγούμαι μία ιστορία», όπως ήταν οι προηγούμενοι δίσκοι. Αν δε ξέρεις ποια είναι η μπάντα και βγάλεις το όνομα, τότε είναι ένας καλός δίσκος. Αν όμως, κρατήσεις το όνομα Katatonia, τότε είναι ένα μαχαίρι στη καρδιά, που η πληγή που άφησε δε θα κλείσει εύκολα. Ας ελπίσουμε η επόμενη δισκογραφική δουλειά τους να είναι πιο «κατατονική».
Υγ. Katatonia, θα είστε για πάντα η αγαπημένη μου μπάντα, ότι και αν γράψετε.
Tracklisting
1) Heart Set To Divide
2) Behind The Blood
3) Lacquer
4) Rein
5) The Winter Of Our Passing
6) Vanishers|
7) City Glaciers
8) Flicker|
9) Lachesis
10) Neon Epitaph
11) Untrodden
Katatonia
Jonas Renkse – vocals
Anders Nyström – guitar
Niklas Sandin – bassist
Daniel Moilanen – drummer
Roger Öjersson – guitar
