ΑΝΙΜΕ. Το 8ο κατά σειράν studio album του Φοίβου Δεληβοριά «παίζει» με την ψυχή, ακουμπάει με διάφορους τρόπους την εμψύχωση. Περιγράφει τον κόσμο που ζούμε αλλά στόχο έχει να καθρεφτίσει τα όσα συμβαίνουν μέσα μας. 10 τραγούδια με ψυχή που γράφτηκαν την περίοδο 2018-2022, όταν η ψυχή όλων μας βίωσε χίλιες και μια διακυμάνσεις, χίλιες και μια εμπειρίες και αλλαγές . 10 τραγούδια που ηχογραφήθηκαν στα παλιά στούντιο της Φίνος Φιλμ και σε ένα μικρό στουντιάκι πλάι στο Α΄ νεκροταφείο Αθηνών, με πολλές ψυχές να συμμετέχουν, μάλλον, στην δημιουργία τους.
Ο δίσκος είναι άκρως προσωπικός. Αποτυπώνει τον τρόπο με τον οποίο ο Δεληβοριάς –ένας δημιουργός με προσωπική και για μένα πολιτική στάση- βλέπει και νοηματοδοτεί τον κόσμο. Τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να «χωνέψει» την κοινωνία και τα –αρνητικά- πρότυπα της, την κρίση, τον έρωτα, την –πανταχού παρούσα και διαφόρων μορφών- βία, την κόρη του Φοίβου που μεγαλώνει και πλέον είναι 9 χρονών και το δικό του περιδιάβασμα στον κόσμο. Τον ίδιο τον εαυτό του όπως διαμορφώνεται απέναντι σε όλα αυτά…
ΑΝΙΜΕ
Συμπληρώνοντας μιαν άτυπη τριλογία με τον «Αόρατο Άνθρωπο» και την «Καλλιθέα» το ANIME καταπιάνεται σε μεγάλο βαθμό με τα ψέματα και τις αντιφάσεις που υπάρχουν στην ζωή μας, τις συνήθειες και τις συζητήσεις μας, τις βόλτες και τα στέκια μας, τις πόλεις μας και τα ονειροπολήματα μας, τους φόβους μας αλλά και αυτά, που μας κάνουν –έστω- να χαμογελάμε. Ο Φοίβος ξέρει πολύ καλά να αφηγείται ιστορίες και αυτό κατορθώνει για ακόμη μια φορά. Ιστορίες με πολλές λεπτομέρειες και προεκτάσεις. Κάθε στίχος μπορεί να σε τραβήξει κάπου άλλου, σε μια αλληλουχία σκέψεων που θα σε οδηγήσει σε κάτι δικό σου- σε μια ανάμνηση που μπορεί και να μην έχει καμία σχέση με το αρχικό νόημα. Σε κάτι που μπορεί και να είχες ξεχάσει..
Τα περισσότερα κομμάτια κινούνται σε down tempo μονοπάτια αλλά δεν λείπουν οι εκπλήξεις και οι στιγμές που στο μυαλό έρχονται διάφορα ηχοχρώματα και genres. Το «Μόνο ψέματα» που ανοίγει το album (και το είχαμε μάθει από την εκδοχή με μια μόνο κιθάρα στο YouTube) «περπατά» στην Πλατεία Βαρνάβα, «τρώει» ξημερώματα στο Ciao, κάνει «binge watching» σε σειρές και μας θυμίζει τα ψέματα που έχουμε συνηθίσει να λέμε –αθώα ή μη- τόσο στους άλλους όσο και στον ίδιο τον εαυτό μας, μπροστά στον φόβο να πληγωθούμε. Το «Απόψε είμαι κοντά σου» φέρνει στο μυαλό την Ethio-Jazz του Mulatu Astatke και η μελωδία του όπως έχει αναφέρει ο Δεληβοριάς, προέρχεται από το παλιότερο «Ψεύτρα ζωή» της Δήμου και μας θυμίζει πως η αγάπη (και η δημιουργία) μπορεί να ανθίσει και μέσα στην καταστροφή, όταν «γύρω πέφτουν βόμβες». Στο «Κάποια παιδάκια» ο άνθρωπος που έχει τραγουδήσει το κομμάτι που έχουν λιώσει οι νέοι γονείς (Ελεφαντάκι -60,7 εκατ. views στο YouTube), μοιάζει να έχει βαλθεί να τους κάνει να καταλάβουν δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια, αλλά όλα (όλοι μας) χρειάζονται την επαφή και την αγάπη. Ο «Λωτοφάγος» με μπασογραμμές και ήχους από τα 60s- 70s είναι αφιερωμένο σε εκείνους που «δεν ξέρουν καν ότι κοιμούνται» ενώ ό κόσμος προχωρά συνεχώς, που ακούν Spotify και κυνηγάνε clout στα social media ενώ ο κόσμος αλλάζει.
Το «’Ενα Σάββατο Που Μοιάζει Κυριακή» περιγράφει μια βόλτα στην Θεσσαλονίκη, όταν κυριαρχούν οι αναμνήσεις και όχι οι δουλειές, το χθες και όχι το σήμερα ενώ η «Άγρια Ορχιδέα» αποτελεί την ξεκάθαρη συνέχεια της παλαιότερης «Υβρεοπομπής». Ενώνει την τοξική ματσίλα που όλοι έχουμε γνωρίσει (και ίσως ενδώσει σε αυτή) στις εγκαταστάσεις του ΕΣ ανά την Ελλάδα με τις διάφορες άλλες εκφάνσεις της στην ζωή μας σήμερα. Μια κουλτούρα που δυστυχώς διογκώνεται και οδηγεί σε τραγωδίες όπως μας θυμίζει το τραγούδι του Φοίβου για την Ελένη Τοπαλούδη. (Θα υπάρχει σ’ οποιοδήποτε τραγούδι/Θα ανεβάζουν οι ξενυχτισμένοι/Στο δίκτυο που απλωμένο περιμένει…). Με το «Αταίριαστο» ο Δεληβοριάς μας θυμίζει ξανά πως έχει ανακαλύψει εδώ και χρόνια τον τρόπο να αξιοποιεί το χιούμορ για να πει τα πιο σημαντικά και σοβαρά πράγματα (Δίνω στον Βαρδή Βαρδινογιάννη πουρμπουάρ/Για τη Μάργκο Ρόμπι είμαι δέλεαρ) και μας «εξηγεί» πως η ζωή δεν είναι άσπρο-μαύρο, πως είναι γεμάτη αντιθέσεις και διλήμματα και ίσως αυτό είναι που της κάνει ωραία. Το «Ο Ποιητής Και Το Ποίημα» με το αμερικάνικο ηχόχρωμα του κινείται στους δρόμους της έμπνευσης και της μούσας, που δεν έρχεται πάντα όταν την ζητάς, ενώ η «Μπαλάντα» που κλείνει το album είναι ένας ύμνος στην αγάπη εκείνη που είσαι τυχερός αν έχεις ζήσει και η οποία δεν τελειώνει ποτέ, ανεξάρτητα από τις βουλές του κόσμου και την έκβαση των πραγμάτων
Ολοκληρώνοντας θα πρέπει να αναφέρουμε πως καθοριστικό ρόλο στον ήχο του album παίζει ο ποιητής-παραγωγός Βασίλης Ντοκάκης, που οδηγεί σε νέα μονοπάτια τον τραγουδοποιό ενώ πέραν της στενής καλλιτεχνικής οικογένειας του Φοίβου (Σωτήρης Ντούβας, Κωστής Χριστοδούλου, Κώστας Παντέλης, Yoel Soto και Νεφέλη Φασούλη) και φυσικά του Ντοκάκη, συμμετέχουν και δίνονται πολύτιμα ο εξάδελφος Φώτης Σιώτας και οι σπουδαίοι Θοδωρής Ρέλλος, Δημήτρης Σιάμπος, Τζιμ Σταρίδας και Δημήτρης Κούρτης. Πλοηγός στα decks ο Νίκος Κόλλιας, μάστερ του mastering o Γιάννης Χριστοδουλάτος και συνοδοιπόρος ο Γιάννης Πετρόλιας. «Ψυχοπομπός» χαρακτηρίζεται από την δισκογραφική Inner Ear ο Δημήτρης Μακρής ενώ το artwork (ένα πραγματικό έργο μέσα στο έργο) είναι μια δημιουργία του Γιώργου Παπαδάκη.
Νομίζω πως έχω γράψει αρκετά. Ίσως κάποια από αυτά να μην ισχύουν και απόλυτα. Ίσως κάποιες από τις νοηματοδοτήσεις μου να είναι τελείως αυθαίρετες. Ας είναι. Είναι από την ψυχή μου.
