Στα μέσα της δεκαετίας του ’70, ο David Godlis συντηρούσε τον εαυτό του δουλεύοντας ως βοηθός σε ένα φωτογραφικό στούντιο. Η φιλοδοξία του ήταν να ενταχθεί στις τάξεις των ειδώλων του, των φωτογράφων του δρόμου – Robert Frank, Diane Arbus, Garry Winogrand και Lee Friedlander, για να αναφέρουμε μερικούς.
Όπως είπε ο Godlis στον Sergio Burns του Street Photography, “οι δεκαετίες του ’60 και του ’70 ήταν σπουδαίες για τους φωτογράφους”.
Η φωτογραφική μηχανή 35mm ήταν κάτι σαν τη νέα προσιτή τεχνολογία της εποχής. Σαν να είχες ένα iPhone στο οποίο δεν μπορούσες να μιλήσεις. Ωραίο να το κοιτάς, διασκεδαστικό να το χρησιμοποιείς. Η φωτογραφία μόλις είχε αρχίσει να θεωρείται μορφή τέχνης. Το οποίο άφηνε πολλά περιθώρια για να εφευρίσκεις τον εαυτό σου. Η ταινία Blow-Up έδειξε το είδος του cool τρόπου ζωής που μπορούσε να έχει κανείς. Η φωτογραφία φαινόταν περιπετειώδης και καλλιτεχνική. Υπήρχαν προφανώς εκατομμύρια μονοπάτια καριέρας για τους φωτογράφους τότε. Από το μεγαλειώδες μέχρι το γελοίο. Αλλά πολλές ευκαιρίες για να πειραματιστείς και να βρεις το δικό σου δρόμο.
Παρόλα αυτά, είναι δύσκολη υπόθεση να είσαι φωτογράφος δρόμου που η καθημερινή σου δουλειά καταβροχθίζει όλο το διαθέσιμο φως.
Ήταν μέχρι που ο Godlis μπήκε τυχαία στο μεγάλο πανκ κλαμπ της Νέας Υόρκης, το CBGB’s. Αποφάσισε να τραβήξει φωτογραφίες δρόμου τη νύχτα χωρίς φλας και να κάνει όλους αυτούς τους ανθρώπους να φαίνονται τόσο ενδιαφέροντες όσο ακούγεται ένα τραγούδι των Ramones.
Στο υπέροχο υβριδικό animation των αδελφών Lewie και Noah Klosters, Shots in the Dark with David Godlis, βλέπουμε τα πράγματα να μπαίνουν στη θέση τους καθώς ο Godlis πειραματίζεται με τους χρόνους έκθεσης, τις αναλογίες των χημικών του σκοτεινού θαλάμου, την ποιότητα του χαρτιού και τα φώτα του δρόμου που πλαισιώνουν το Bowery.
Κατέληξε με ένα ενθαρρυντικό προσωπικό στυλ… και μερικές από τις πιο εμβληματικές λήψεις στην ιστορία της ροκ.
Οι Klosters, στους οποίους παραχωρήθηκε πλήρης πρόσβαση στο ψηφιακό αρχείο του Godlis (ένα αίτημα που ο Lewie Klosters παρομοίασε με το “να ζητάμε από τον πρόεδρο τους κωδικούς των πυρηνικών”), δίνουν επιπλέον ζωή σε αυτή την περασμένη σκηνή κόβοντας στο χέρι και τοποθετώντας εικόνες από μεγάλα ονόματα όπως οι Ramones, η Patti Smith, οι Television, ο Richard Hell, οι Talking Heads, ο Alex Chilton και οι Blondie.
Όσοι ήταν παρόντες εκτός σκηνής έχουν επίσης την τιμητική τους. Από τον υπάλληλο της πόρτας και τον μπάρμαν με το κούρεμα Dee Dee Ramone μέχρι τον ιδιοκτήτη Hilly Kristal, τον σκύλο του και τους cool kid θαμώνες που γέμιζαν το θρυλικά βρώμικο μαγαζί.
Αυτό φαίνεται να αντικατοπτρίζει την κοσμοθεωρία του ακατάβλητου και ατελείωτα περίεργου Γκόντλις. Όπως δήλωσε ο Lewie, ο οποίος είχε 16 ώρες ηχητικής συνέντευξης για να αντλήσει από αυτήν, στην Ina Pira του blog του Vimeo:
Ο Ken Burns θα μπορούσε να γυρίσει το επόμενο 20ωρο ντοκιμαντέρ του μόνο για τον Godlis. Είναι παντού ταυτόχρονα στο Village, ρωτήστε τον για μερικές από τις αγαπημένες μας ιστορίες που έπεσαν στο πάτωμα του μοντάζ. Jager στο Revlon Bar, ο αλήτης που κατουράει από το παράθυρο, όταν τον κρατούσαν υπό την απειλή όπλου στη Βοστώνη, για τον Merv και τις Heineken, και το να βλέπει τον Bob Dylan να ψωνίζει από τη βιτρίνα. Για να αναφέρω μόνο μερικά από αυτά.
Οι τελευταίες στιγμές του Shots in the Dark με τον David Godlis είναι γλυκόπικρες. Το θέμα των κινηματογραφιστών το συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο:
Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, αλλά πρέπει επίσης να ξέρεις τι θα έχει ενδιαφέρον όταν θα έχει φύγει.
πηγή: Open Culture
