Bed Rest, αυτή είναι η νέα ταινία που δεν θα κλείσετε μάτι! Εμπνευσμένο από κλασικά ψυχολογικά θρίλερ τρόμου, όπως το «Μωρό της Ρόζμαρι», «Το Ορφανοτροφείο», «Οι Άλλοι» κ.α.
16 Φεβρουαρίου στους κινηματογράφους από την THE FILM GROUP
Λίγα λόγια για την ταινία
Μετά από πολλές προσπάθειες, η Τζούλι Ρίβερς μένει τελικά έγκυος και μετακομίζει μαζί με τον άντρα της στο νέο τους σπίτι, έτοιμοι να ξεκινήσουν την οικογένεια τους. Ωστόσο, ένα γιορτινό βράδυ παίρνει μια αναπάντεχη τροπή και εκείνη καταλήγει στο νοσοκομείο. Αναγκασμένη να περάσει τις επόμενες οκτώ εβδομάδες στο κρεβάτι και με τον σύζυγό της να δουλεύει ατελείωτες ώρες, η μονοτονία της σύντομα θα αντικατασταθεί από ενοχλητικούς ήχους και απόκοσμες εικόνες.
Δείτε το trailer της ταινίας
Σημείωμα της σκηνοθέτιδος, Λόρι Έβανς Τέιλορ
«Το είδος του τρόμου πάντοτε αποτελούσε σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Ως παιδί, είχα ακόρεστη όρεξη για ταινίες τρόμου. Για εμένα, ήταν μια διέξοδος. Ένας τρόπος να χορεύω με το σκοτάδι, δίχως να πλησιάζω τη φωτιά. Ωστόσο, έπρεπε να μεγαλώσω για να εκτιμήσω την πραγματική δύναμη του είδους – την αλληγορία.
Οι ταινίες τρόμου επιτρέπουν στους δημιουργούς να ανατριχιάσουν το κοινό, την ίδια στιγμή που τους εκθέτουν διακριτικά στα σημαντικότερα θέματα που κρύβονται, όπως το κοινωνικό άγχος, τον ρατσισμό, τον θάνατο και την ξενοφοβία. Ή τον θρήνο.
Πριν λίγα χρόνια, ο σύζυγός μου κι εγώ βιώσαμε μια τραγική απώλεια. Παρ’ ότι ήμουν αρκετά τυχερή και κατάφερα να μαζέψω τα κομμάτια μου, η εμπειρία αυτή με έφερε σε επαφή με άλλες γυναίκες που είχαν αντίστοιχα βιώματα. Κάποιες από αυτές κατάφεραν να βρουν τρόπο να προχωρήσουν τις ζωές τους, άλλες όμως δεν ήταν τόσο τυχερές. Με έβαλε σε σκέψεις για τη φύση του θρήνου και πώς παρουσιάζεται ως σταυροδρόμι: είτε βρίσκεις τρόπο να τον αποδεχτείς, είτε υποκύπτεις σε αυτόν.
Από εκεί προέκυψε και η ταινία. Στον πυρήνα της είναι μια ιστορία για την εξοργιστική και τοξική φύση του θρήνου και την ικανότητά του να καταστρέφει… ή να εμψυχώνει. Αντί να εξερευνήσω τη θεματική μέσω κάποιας δραματικής ιστορίας, την μετέτρεψα στο είδος που γνωρίζω και αγαπώ, τον τρόμο.
Εμπνευσμένο από κλασικά ψυχολογικά θρίλερ τρόμου, όπως το «Μωρό της Ρόζμαρι», «Το Ορφανοτροφείο», «Οι Άλλοι», «Ο Μαύρος Κύκνος», το «Ξερκουράσου» είναι ένα εκλεπτυσμένο και στυλιζαρισμένο θρίλερ που επιδιώκει να τρομάξει το κοινό… αλλά επίσης να του μιλήσει σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Κι όπως οι δυνατές και περίπλοκες γυναίκες πρωταγωνίστριες εκείνων των ταινιών, έτσι και εδώ η ταινία στηρίζεται σε μια περίπλοκη, «σπασμένη» πρωταγωνίστρια που ανακαλύπτει το κουράγιο και τη δύναμη στη διάρκεια της ταινίας.
Αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για την ταινία… και ελπίζω να με ακολουθήσετε σε αυτό το ταξίδι».
Από το σενάριο στην οθόνη
Αν και συχνά, οι γυναίκες ακούν πως η μητρότητα είναι πιθανό να αποτελέσει τροχοπέδη για την επαγγελματική τους ανέλιξη, στην περίπτωση της Λόρι Έβανς Τέιλορ βοήθησε να πραγματοποιήσει τα πιο τρελά της όνειρα.
Πριν μια δεκαετία, γέννησε την κόρη της και για δύο μήνες έμεινε στο σπίτι μαζί της. Εκείνη την περίοδο, σκεφτόταν τις φίλες της που χρειάστηκε να περάσουν μέρος της εγκυμοσύνης τους ξαπλωμένες. «Ευτυχώς εγώ δεν χρειάστηκε να μείνω ξαπλωμένη, αλλά μερικές φίλες μου έμειναν για λίγες μέρες ή και για περισσότερο καιρό. Αναλογιζόμουν το ψυχολογικό κόστος μιας τέτοιας εμπειρίας και τότε σκέφτηκα, “Αυτό είναι ιδανικό για ένα θρίλερ”», θυμάται η Έβανς Τέιλορ.
Η Έβανς Τέιλορ γνώρισε τον κόσμο του τρόμου το 1975, όταν παρακολούθησε την ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ, «Τα Σαγόνια του Καρχαρία», την πρώτη ταινία που θυμάται να παρακολουθεί μέχρι τέλους. «Παρ’ ότι μεγάλωσα σε ένα ασφαλές, μεσοαστικό περιβάλλον, πάντα ένιωθα αταίριαστη. Βρήκα κάτι πολύ ανακουφιστικό στον τρόμο», παραδέχεται η Έβανς Τέιλορ.
Αφού πήρε το πτυχίο θεατρικών σπουδών, μετακόμισε στο Λος Άντζελες για να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Αντ’ αυτού, κατέληξε να εργάζεται στο θέατρο, αλλά το πάθος για το σινεμά παρέμεινε ζωντανό – απόδειξη το γεγονός ότι δούλευε το σενάριο της ταινίας «Ξεκουράσου» από το 2013. «Έπαιζα με το σενάριο για καιρό, αλλά δεν μπορούσα να ξεκλειδώσω το κεντρικό ταξίδι της πρωταγωνίστριας», λέει η Έβανς Τέιλορ, μέχρι που εισήγαγε τις δικές της τραυματικές εμπειρίες της μητρότητας. «Πριν την πρώτη μας κόρη, είχαμε μια θνησιγένεια. Χάσαμε το πρώτο μας παιδί, ένα αγοράκι. Πήγαμε στο νοσοκομείο πιστεύοντας πως θα καλωσορίσουμε το παιδί μας στο σπίτι, αλλά υπήρξε μια επιπλοκή. Ήταν ολέθριο».
«Όταν οι άνθρωποι φεύγουν», συνεχίζει, «είτε πρόκειται για ενήλικες, είτε για παιδί, έχουν αναπτύξει σχέσεις με τους γύρω τους, οπότε υπάρχει ένας συλλογικός θρήνος. Αλλά στη θνησιγένεια, η μόνη σχέση είναι εκείνη της μητέρας με το παιδί και σε έναν βαθμό με τον σύντροφο της μητέρας. Επομένως, οι μητέρες κουβαλάνε την ευθύνη διατήρησης της ανάμνησης του παιδιού. Ήθελα πολύ να εξερευνήσω αυτό το αίσθημα στην ταινία. Το γράψιμο του σεναρίου κατέληξε μια δημιουργική διέξοδος για εμένα, ώστε να επεξεργαστώ τον προσωπικό μου θρήνο και να βρω ένα κλείσιμο».
Το σενάριο της ταινίας κέντρισε το ενδιαφέρον πολλών εταιριών παραγωγής και μετά από χρόνια εργασίας ως σεναριογράφος, ήταν η πρώτη φορά που ζητήθηκε από την Έβανς Τέιλορ να αναλάβει και την σκηνοθεσία. «Ήξερα πως θα είναι ένα μεγάλο βήμα, οπότε προσέγγισα άτομα που γνώριζα από το χώρο – σκηνοθέτες, τεχνικούς ήχου και ψηφιακών εφέ- και απορροφούσα όσο περισσότερη πληροφορία μπορούσα».
Η εταιρία παραγωγής της ταινίας, η Project X, έχει παράδοση στο χώρο – το franchise του «SCREAM» είναι μόνο ένα παράδειγμα, με τους παραγωγούς να αναφέρουν πως «Θαυμάζαμε τη Λόρι ως σεναριογράφο, κι επειδή είναι μια τόσο προσωπική ιστορία που νιώσαμε πως κανείς δεν θα μπορούσε να την πει καλύτερα, θέλαμε να κάτσει πίσω από τις κάμερες για πρώτη φορά ως σκηνοθέτιδα».
Λίγα λόγια για την παραγωγή
Η εύρεση της κατάλληλης πρωταγωνίστριας ήταν μια εξαιρετικής σημασίας διαδικασία. «Είναι σχεδόν one woman show», λέει η Έβανς Τέιλορ. «Χρειαζόμουν κάποια που να διαθέτει την απαραίτητη ευαλωτότητα για να αποτυπώσει το τεράστιο συναισθηματικό εύρος και να κουβαλήσει την ταινία».
Το κατάλληλο άτομο βρέθηκε στο πρόσωπο της Μελίσα Μπαρέρα. Στη διάρκεια των γυρισμάτων για το «SCREAM» παρέλαβε το σενάριο της ταινίας, έναν τόμο γεμάτο με φωτογραφίες. Όταν ολοκλήρωσε την ανάγνωσή του, θυμάται πως έκλαιγε μόνη της στο καμαρίνι της. «Οι ταινίες τρόμου και τα υπερφυσικά θρίλερ μπορούν να είναι άκρως διασκεδαστικά, αλλά σπάνια με κάνουν τόσο συναισθηματική. Σε κάθε μου δουλειά, θέλω κάτι που να ωθεί τα όρια του είδους. Αυτό ένιωσα με τούτο το σενάριο», αναφέρει η Μπαρέρα.
H Έβανς Τέιλορ γνώρισε τον διευθυντή φωτογραφίας Ζαν-Φιλίπ Μπερνιέ χάρη στην ταινία «Summer of 84». «Αγαπώ αυτή την ταινία και την κινηματογράφησή της. Ισορρόπησα τον τρόμο και την εφηβική νοσταλγία. Ύστερα βούτηξα και στις υπόλοιπες δουλειές του […] και σκέφτηκα πως ήταν καταπληκτικός». Όταν οι δυο τους συναντήθηκαν από κοντά, διαπίστωσαν πως ταίριαξαν αμέσως. «Ήταν εξαιρετικός συνεργάτης από άποψη ταλέντου, δημιουργικότητας και αύρας», λέει η Έβανς Τέιλορ.
Παράλληλα με την συζήτηση των κινηματογραφικών επιρροών με τον Μπερνιέ, η Έβανς Τέιλορ στράφηκε στα έργα του Δανού ζωγράφου Βίλχελμ Χάμερσοϊ. Εξερευνούσε μέσα από τους πίνακές του την ιδέα της απομόνωσης και της μοναξιάς, χρησιμοποιώντας έντονα αποχρωματισμένο φωτισμό.
Η σχεδιάστρια παραγωγής Μάριαν Γουίχακ γοητεύτηκε από το πρότζεκτ για πολλούς λόγους. «Η Λόρι είχε συλλέξει πλούσιες και καταπληκτικές οπτικές αναφορές. Μου φανέρωσαν ένα άτομο με ισχυρή οπτική οξύνοια. Βαθιά αφηγηματική κατανόηση και έναν υπέροχα αφηρημένο και μεταφορικό τρόπο αντίληψης του κόσμου. Παράλληλα, μου έδωσε την ευκαιρία να σχεδιάσω τον χώρο στον οποίον διαδραματίζονται περίπου τα δύο τρίτα της ταινίας, το υπνοδωμάτιο», λέει η Γουίχακ.
«Πιθανότατα, η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να πείσουμε τους παραγωγούς να φτιάξουμε το σκηνικό του υπνοδωματίου», συνεχίζει η Γουίχακ. «Δεδομένου πως τόσο μέρος της αφήγησης λαμβάνει χώρα σε αυτό, χρειαζόμασταν ευκολία στο γύρισμα με ελεγχόμενο φωτισμό κ.α., αλλά και την ελευθερία να διατηρήσουμε το ενδιαφέρον σε τόσες σκηνές, εξυπηρετώντας παράλληλα και την αφήγηση, τόσο αισθητικά, όσο και από την άποψη του τρόμου».
Παρ’ ότι η παραγωγή είχε βρει ένα υπαρκτό σπίτι για το γύρισμα. Ο δεύτερος όροφος χρειάστηκε να επαναπροσδιοριστεί, διατηρώντας όμως τα παλλαδικού ρυθμού ανοίγματα. Συνήθως, τα παράθυρα προσφέρουν την αίσθηση ευρυχωρίας. Στην προκειμένη περίπτωση αξιοποιήθηκαν για να ενισχύσουν την κλειστοφοβία του υπνοδωματίου.
