Το βράδυ που οι Apocalyptica μας γύρισαν στα 90s
Πέμπτη 31 Οκτωβρίου. 21:15 το βράδυ στο Piraeus 117 Academy. Mπαίνω στο venue για το live των Αpocalyptica, αφού έχω παραχωρήσει την θέση μου στην σειρά σε μια οικογένεια Σκανδιναβών, με δυο μικρά παιδάκια, η ηλικία των οποίων δεν ξεπερνούσε τα 7-8 έτη.
Σίγουρο όχι και ότι πιο σύνηθες για μια metal συναυλία αλλά γενικότερα το κοινό της βραδιάς που γέμισε (αν και όχι ασφυκτικά) το Academy ήταν άκρως ετερόκλητο καθώς απαρτιζόταν από ανθρώπους κάθε ηλικίας και οπωσδήποτε διαφορετικών καταβολών. Με ένα γρήγορο «σκανάρισμα» παρατήρησα από αρχετυπικούς μεταλλάδες μέχρι τύπους με πουκάμισα και κουστούμια (προφανώς κατευθείαν μετά την δουλειά) και από ερωτευμένα ζευγαράκια μέχρι καφροπιτσιρικάδες, έτοιμους για headbanging. Γεγονός, μάλλον, λογικό αν αναλογιστεί κανείς πως είχαν μαζευτεί εκεί για να δουν μερικούς Φινλανδούς «τρελούς» τσελίστες με κλασσική παιδεία που εδώ και 20 χρόνια διασκευάζουν τα κομμάτια της μεγαλύτερης heavy metal μπάντας του πλανήτη, που έλκει την καταγωγή της από τις ΗΠΑ. Οι συναντήσεις που κανείς δεν περίμενε ποτέ να συμβούν ήταν το βασικό concept της βραδιάς και αντιπροσώπευαν σε μεγάλο βαθμό και το κοινό της συναυλίας.
Οι Αpocalyptica ανέβηκαν στην σκηνή ελάχιστα λεπτά μετά τις 21:30 και πήραν τις θέσεις τους στις καρέκλες μπροστά από το σκηνικό, που είχαν στήσει οι roadies. Kαθώς πλέον οι τσελίστες της μπάντας είναι 3 για να αναπαραχθεί πιστά το “Plays Metallica By Four Cellos”, το ντεμπούτο της μπάντας από το 1996, τους Eicca Toppinen, Paavo Lötjönenκαι Perttu Kivilaakso συμπληρώνει για την τρέχουσα- ειδική- περιοδεία ο Lauri Kankkunen, ο οποίος αποτελεί τον πρώτο τσελίστα της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ελσίνκι.
Με βασικό πρωταγωνιστή τον Τoppinen, οι Φιλανδοί rockers που έμαθαν να παίζουν τσέλο στην φημισμένη ακαδημία Sibelius στο Ελσίνκι, για τις επόμενες δυο ώρες έπαιξαν άψογα μόνο κομμάτια των Metallica, με το κοινό να αναλαμβάνει να διεκπεραιώσει τα φωνητικά. Τρομερή ενέργεια, χορογραφημένες κινήσεις, εκτελεστική δεινότητα ενώ όποιος πίστευε πως οι τσελίστες κάθονται καρφωμένοι στην καρέκλα τους, μάλλον δεν έχει δει ποτέ live τους Αpocalyptica.
Στο πρώτο μέρος της συναυλίας ακούστηκε ολόκληρο το «Plays Metallica By Four Cellos», ταξιδεύοντας μας 23 ολόκληρα χρόνια πίσω. Το «εναρκτήριο λάκτισμα» δόθηκε με το Enter Sandman για να ακολουθήσουν το «Ηarvester of Sorrow» και το «Unforgiven» με τον Toppinen στο ενδιάμεσο να θυμάται το πρώτο live της μπάντας στα μέσα των 90s στο (μυθικό) Ρόδον αλλά και τις χαμηλές προσδοκίες που είχαν ακόμη και οι ίδιοι στην αρχή («…πιστεύαμε πως θα ήταν αρκετά cool αν πουλούσαμε μερικές χιλιάδες άλμπουμ..») Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως οι Αpocalyptica ηχογράφησαν τις διασκευές στα κομμάτια των Metallica σαν το ντεμπούτο τους, μετά από απαίτηση της δισκογραφικής τους καθώς αυτοί πίστευαν πως δεν υπήρχε ιδιαίτερο κοινό για κάτι τέτοιο. Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτή ήταν απλώς η αφετηρία για μια σταδιοδρομία που έχει διαρκέσει πάνω από 20 χρόνια με 8 studio albums και πωλήσεις εκατομμύρια δίσκων και sold out εμφανίσεων παγκοσμίως.
Το κοινό υπήρχε και υπάρχει ακόμη και τα έντονα singalongs αλλά και το σταθερό headbaning στα Sad but true και Creeping Death την προηγούμενη Πέμπτη στην Αθήνα το απέδειξαν για ακόμη μια φορά ξεκάθαρα. Όταν δε ακολούθησαν τα Wherever I may roam και Welcome Home (Sanitarium) με τους Apocalyptica να έχουν πλέον σηκωθεί όρθιοι, να επιδίδονται σε headbanging και να λειτουργούν σαν ένα καθαρόαιμο heavy metal συγκρότημα, τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο προφανή. Τα κομμάτια αυτά ολοκλήρωσαν και το πρώτο μέρος του live με τον Toppinen να έχει φροντίσει παράλληλα να μας ενημερώσει για τον νέο δίσκο του συγκροτήματος που έρχεται το 2020 καθώς και για το δεύτερο single από αυτόν, που με τον τίτλο «Rise» κυκλοφόρησε την επόμενη της συναυλίας στην Αθήνα (1/11).
Mετά από ένα μικρό διάλειμμα περίπου 5 λεπτών και αφού το σκηνικό τροποποιήθηκε με αποτέλεσμα να αποκαλυφθεί και μια πολύπλοκη και τεράστια ντράμς, οι τέσσερις τσελίστες επέστρεψαν σε αποθέωση, την οποία έσπευσαν να ενισχύσουν όσο μπορούσαν περισσότερο με το Fade το Black. Στην μέση του κομματιού, έκανε δε και την εμφάνιση του και ο ντράμερ Mikko Sirén, ο οποίος όρθιος μέσα σε αυτή την περίεργη κατασκευή, που είχε στηθεί για αυτόν, έδωσε ακόμη μεγαλύτερο όγκο και δύναμη στην βραδιά. Έστρωσε, μάλιστα, και το χαλί για την καλύτερη –για μένα- στιγμή του live, την διασκευή στο For Whom the Bell Tolls με όλο το Αcademy να τραγουδάει τους στίχους, τους Toppinen και Kivilaakso να κάνουν headbanging σαν να ήταν κιθαριστικό δίδυμο μέταλ μπάντας από τα 80s και τα πάντα να τρίζουν όταν ακούγονταν -σε άκρως υψηλά ντεσιμπέλ- η φράση «For Whom the Bell Tolls… Time Marches on…»…
Στην συνέχεια και μετά από την παρουσίαση των μελών της μπάντας από τον Kivilaakso, που έχει μάλλον σαν χόμπι το stand up comedy σε παγωμένα μπάρ του Ελσίνκι, οι νότες του “Fight Fire with Fire” γέμισαν το Academy, λειτουργώντας σαν την καλύτερη προθέρμανση για τα Orion που ακολούθησε και όπως ανέφερε ο Toppinen ήταν το πρώτο κομμάτι που άκουσε ποτέ από τους Metallica. Αμέσως μετά και αφού αφιέρωσε την εκτέλεση στον αδικοχαμένο Cliff Burton, «αποκάλυψε» πως ο αγαπημένος του δίσκος είναι το «Ride the Lightning» προετοιμάζοντας μας για την εκδοχή των Apocalyptica στο «Escape» από τον συγκεκριμένο δίσκο, ένα κομμάτι που όπως τόνισε είχαν χρόνια να παίξουν. Όπως ακριβώς και οι Μetallica…
photos : Δέσποινα Σταματάκη
Στο ίδιο μοτίβο, η συνέχεια ανήκε σε ένα κομμάτι που σύμφωνα με τον Toppinnen δεν θα τολμούσαν ποτέ να ακουμπήσουν στα 90s. «Όσο μεγαλώνεις όμως γίνεσαι ατρόμητος (fearless) ή… ξεδιάντροπος (shameless)..» εξήγησε ο ξανθός Φιλανδός για να δώσει το σύνθημα για την δαιμονισμένη και σε φρενήρεις ταχύτητες εκτέλεση του «Battery». Εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς τι συνέβη στις τάξεις του κοινού αλλά και πως η κατάσταση «εκτροχιάστηκε» ακόμη περισσότερο με το «Seek and Destroy» που έκλεισε το κανονικό μέρος του set και «έκρυβε» μέσα του και μικρές τζούρες από ΑC/DC (Thunderstruck) αλλά και.. .Slayer. Οι Φιλανδοί αν και άρρωστοι όλοι την προηγούμενη εβδομάδα, όπως μας ενημέρωσαν, δεν έδειξαν καθόλου καταπονημένοι και πραγματικά τα έδωσαν όλο με τον Kivilaakso, ειδικά, να παίζει το τσέλο του ακόμη και με τα… δόντια!
Ακριβώς, της ίδια ενέργεια επέδειξαν και στα εμβληματικά «Νothing Else Matters» και «One» του encore, με τον Toppinnen να μας θυμίζει πως πρέπει να προσέχουμε και να φροντίζουμε τόσο τους άλλους όσο και –κυρίως- τους εαυτούς μας αλλά και να κλείνει το ΄live με μια υπόσχεση: «Apocalyptica will be back in Athens».
Εδώ θα είμαστε κι εμείς Eicca…
