The Creatures//conversations / Στις σόλες των αλήτικων παπουτσιών μου
Μπορεί να πέρασαν κοντά 2 εβδομάδες από το αφιέρωμα της Κατερίνας Γώγου, στον Πολυχώρο 2510, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μου δίνεται η ευκαιρία να γράψω. Με αφορμή την παράσταση The Creatures//conversations / Στις σόλες των αλήτικων παπουτσιών μου και τη μεταφορά τους στο Θέατρο Ροές, σας γράφω το παρακάτω:
Πέρασαν 20 χρόνια, μα παρακολούθησα παράσταση σύγχρονου χορού.
Story so far
Στις 10 Φεβρουαρίου του 2000 είχαμε γιορτή στο σπίτι. Ήταν ένα όμορφο βράδυ με παρέα, μικροί μεγάλοι γιορτάσαμε τη γιορτή του πατέρα μου. Ήταν ήρεμα χρόνια από το 1998 έως εκείνη την ημέρα. Επικρατούσε ησυχία στο σπίτι κι εγώ ήμουν καθαρή και σπούδαζα χορό. Ο παππούς, η γιαγιά κι ο Γιώργος ήταν ακόμα μαζί μας.
Το πρωί όμως δεν ξύπνησα να βαφτώ και να φτιάξω τον κότσο μου για τη σχολή, δεν έβαλα το όμορφο κορμάκι, το καλσόν μέσα από τη φόρμα μου. Δεν αποχαιρέτησα τη γάτα μου τη Νιού γιατί με βρήκε αναίσθητη η μαμά μου στο κρεβάτι. Έτσι κινήσαμε για το Σωτηρία. Είχε σταματήσει η καρδιά μου έτσι απλά. Έτσι απλά μου ανακοίνωσαν ότι πρέπει να βρω κάτι άλλο να σπουδάσω. Όσο κι αν προσπάθησα να τους αλλάξω γνώμη, το σώμα μου με πρόδιδε ώρα με την ώρα.
‘τωρα μπορώ να πάω στο χορό‘ ;
Κι έτσι σταμάτησα την τέχνη που είχα κυριολεκτικά γεννηθεί για αυτήν. Δεν ξαναπήγα να δω παράσταση. Κρύφτηκαν όλες οι φωτογραφίες από το σαλόνι. Τα διπλώματα… μόνο τα ρούχα και τα παπούτσια έμειναν, σε ένα συρτάρι με την ελπίδα παρέα. Χόρευα πια λίγο, έχοντας βοήθεια κάποια βίντεο στο YouTube και μετά ένιωθα άρρωστη για μια εβδομάδα. Μια και η απόσταση από το δωμάτιο μου έως το μπάνιο έμοιαζε μαραθώνιος.
Σε κάθε επίσκεψη στο νοσοκομείο -είχαν βαρεθεί να με βλέπουν να ρωτάω -‘τωρα μπορώ να πάω στο χορό‘ ; Έπαιρνα σαν απάντηση ένα ξερό όχι μέχρι που το 2020 στο τελευταίο χειρουργείο, πήρα το πράσινο φως.
Που να φανταζόμουν οτι ο κορονοϊός θα μου διέλυε τα σχέδια. Α όχι λέω, δε γίνεται αυτό! Πρέπει να χορέψω. Περπατούσα και έπεφτε το οξυγόνο, πονούσε το στήθος. Δεν θα συνεχιζόταν όμως αυτό, δε μπορεί έχω γεννηθεί να χορεύω… Και δειλά δειλά φέτος το 2022, εφόσον είδα πως απέκτησα αντοχή μετά από πολύ κόπο ,γράφτηκα στη σχολή χορου της γειτονιάς μου.
Στο σήμερα και στην παράσταση
Μετά από 20 χρόνια πήγα να παρακολουθήσω μια παράσταση σύγχρονο νου χορού. Η καρδιά μου φτερούγιζε που θα ήμουν εκεί. Φόρεσα τα καλά μου και πήγαμε με τον Δημήτρη, την Ιωάννα και τον Κώστα. Πλέον δε θα στενοχωριόμουν στην παράσταση γιατί τη Δευτέρα θα πήγαινα κι εγώ στο μάθημα μου.
The Creatures//conversations / Στις σόλες των αλήτικων παπουτσιών μου | Πολυχώρος 2510
Ανεβήκαμε στο πατάρι του πολυχώρου 2510. Τι όμορφος χώρος. (Αν δεν έχεις πάει, ε να πας).
Ανυπομονουσα τόσο μα τόσο πολύ να δω τι θα παρουσίαζαν. Και ήρθε η στιγμή… 3 γυναικείες φιγούρες ντυμένες με τζην και μαύρη μπλούζα άρχισαν να ξετυλίγουν μια απίστευτη χορογραφία. Θα την χαρακτήριζα σύγχρονο fusion. Καθώς παρουσίαζε πολλά είδη χορού με βασιλιά τον σύγχρονο χορού, εμπνευσμένα και τακτοποιημένα σε μια περίτεχνη ροή που θαύμασα.
Και οι τρεις πανέμορφες χορεύτριες, είχαν απίστευτη τεχνική αλλά κυρίως έκφραση. Ανεπιτηδευτες και με φλογισμένα μάτια. Ήταν σαν να σου μιλάνε δίχως λέξεις και με τις κινήσεις τους να κάνουν τη μουσική υπόκρουση ακόμα πιο επιβλητική από όσο ήταν.
Χιλιάδες νοήματα μέσα από τις κινήσεις τους. Γροθιά στο στομάχι η σύνθεση των κινήσεων και η ιδέα της χορογράφου. Ειχα μαγευτεί και έπαθα αυτό που μου συμβαίνει όταν ένα έργο τέχνης μιλάει στην ψυχή μου. Δακρύζω χωρίς να κλαίω κι η ψυχή μου πάει σε άλλο επίπεδο. Ταξίδεψα πραγματικά, ανατριχιασα ολόκληρη, μαγεύτηκα από αυτή την χορογραφία.
Τόσο που πήρα την πρωτοβουλία
αρκετές εβδομάδες μετά, να πάω να συγχαρώ την Χορογραφο. Φυσικά να της ζητήσω δύο πράγματα, να μεταβιβάσει τα συγχαρητήρια μου στις δυο ακόμα χορεύτριες καθώς και να γίνει δασκάλα μου! Η χορογραφία γυρνάει συνέχεια ακόμα στο μυαλό μου ως και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές και νιώθω τόσο μεγάλη ευγνωμοσύνη. Γιατί θα μπορέσω να την ξαναπαρακολουθησω στο θέατρο Ροές 4-5 Νοεμβρίου.
Ειλικρινά θα μαγευτείς αν την δεις. Θα προβληματιστείς, θα σκεφτείς αλλιώς μπορεί και ίσως να κλάψεις .
Η ελευθερία μου είναι στις σόλες
των αλήτικων παπουτσιών μου.
Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.
Μπορώ να σεργιανίσω
ό,τι ώρα μου γουστάρει.
Ακόμα και να μην έχεις πάει ποτέ σε παράσταση χορού θα εντυπωσιαστείς. Ίσως κι εσύ αρχίσεις να χορεύεις στις σόλες των αλήτικων παπουτσιών σου.
Πόσο περηφανη θα ήταν η Κατερίνα Γώγου αν μπορούσε να δει αυτή την υπέροχη ένωση των καταθέσεων ψυχής των χορευτριών αυτών και των λέξεων της. Χόρεψαν τα πόδια και οι λέξεις ντυμένες με μουσική εκείνη την νύχτα κι ένιωσα να γυρναω πίσω στη ζεστασιά του σπιτιού. Εκεί στην Ανδρέου Μεταξά και έτσι, κουρασμένη, χτυπημένη από την άδικη αρρώστια αλλά νικήτρια γιατί πια χορεύω και δεν σταματάει η καρδιά μου – δες με γιαγιά εσύ κι ο παππούς λέγατε ότι αυτό μου ταιριάζει – πέφτω στο πάτωμα γιατί το ζητά ο δάσκαλος κι όχι γιατί δεν αντέχω.
Και σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου όμορφα μου πλάσματα που χορεψατε τόσο καταπληκτικά και με τόσο πάθος εκείνο το βράδυ. Να έχετε πάντα υγεία και να χαρίζετε τέτοιες συγκινήσεις όπως τούτη που μου προσφέρατε χωρίς να με γνωρίζετε εκείνη την νύχτα.
Καλή αντάμωση στις 4 Νοεμβρίου στο θέατρο Ροές ανυπομονώ να σας θαυμάσω και να χαθώ στη δίνη των συναισθημάτων που θα μου ξυπνήσει ο χορός σας.
Θες να δεις το στίχο της Γώγου; Θέλεις να διαβάσουμε μαζί; Πάτα εδώ.
