Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΕΡΝΑ ΑΠΟ ΜΕΣΑ– Η ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΣ
Ξεκίνησα να δω μια θεατρική παράσταση μην ξέροντας πολλά πράγματα για αυτήν πέραν από τους ηθοποιούς που πρωταγωνιστούσαν, καθώς δεν ήθελα να προ ιδεαστώ θετικά ή αρνητικά για το θέμα, αλλά να αφουγκραστώ ανυποψίαστη την ψυχή του έργου ενός μεγάλου συγγραφέα.
Η παράσταση λοιπόν ξεκίνησε σε απόλυτο σκοτάδι φωτίζοντας σταδιακά μόνο τον κεντρικό ήρωα, ο οποίος αφηγούνταν με γλαφυρό τρόπο μια παιδική του ανάμνηση με τα αδέρφια του, που συνέβη μέσα στο σπίτι στο οποίο βρισκόταν (στην ουσία ένα κουκλόσπιτο ήταν ο πρωταγωνιστής του έργου) ξετυλίγοντας τον μίτο της ιστορίας του και ζωντανεύοντας το σπίτι δίνοντάς του την διάσταση που του άρμοζε καθώς σιγά σιγά το στόλιζε με μνήμες.
Καθώς εξελισσόταν το έργο μας περιηγούσε στην ζωή του κεντρικού ήρωα με την μυρωδιά του θανάτου να αναδύεται από το σπίτι του και να απλώνεται στη γειτονιά του, καθώς οι μικροπωλητές και οι μερακλήδες μεζεντζίδες εξαλείφονταν μετά την εξάπλωση των καινούριων μεγαθηρίων mall και supermarket που επέφερε τον πρακτικό και μοιραία τον ζωτικό τους μαρασμό.
Κι όμως ο πρωταγωνιστής είχε συμφιλιωθεί με τον θάνατο, με το παλιό σπίτι όπου ζούσαν ακόμα οι μνήμες των ανθρώπων που πέρασαν από εκεί , στο σπίτι όπου ακόμα και τα έπιπλα είχαν ζωή , που υπέμεναν στωικά τα γεγονότα και ήταν θεατές των σημείων και των τεράτων που συνέβησαν σε αυτό το σπίτι, όπου τα σκουλήκια που έτρωγαν τα έπιπλα έπαιζαν την παλιά μελωδία από τις μέρες εκείνες και τρέφονταν από το παλιό ξύλο και τις μνήμες , όπως και τις κατσαρίδες που ήταν σαν κατοικίδια για αυτόν και που μετά λύπη του τις σκότωνε με το εντομοαπωθητικό για να μην πάρουν τον έλεγχο του σπιτιού..
Έτσι λοιπόν ο ήρωας αρνούνταν με κάθε τρόπο να εξορίσει όλους αυτούς τους ενοικιαστές αυτού του σπιτιού, τους ζωντανούς, τους πεθαμένους , τους άυλους…Όλοι είχαν την δική θέση τους μέσα στο σπίτι… Το μόνο που ήθελε ήταν να το κρατήσει στη ζωή με τις απαραίτητες ενέσεις και παρεμβάσεις από τον τετραπέρατο πλην φιλόδοξο μικροαπατεώνα επιδιορθωτή που εποφθαλμιούσε το παλιό σπίτι για να εκμεταλλευτεί τις αντίκες και σε τελική ανάλυση το ίδιο το σπίτι μαζί με την ρομαντική σύζυγό του που ήθελε πάντα να αποκτήσει ένα τέτοιο σπίτι και να ζει την ζωή που είχε ονειρευτεί.
Σθεναρή αντίσταση σε αυτές τις παρεμβάσεις έφεραν η παλιά καθαρίστρια και συντηρήτρια του σπιτιού που υστερικά απαγόρευε να ακουμπήσουν όλα τα παλιά πράγματα του σπιτιού που εκείνη με απέραντη προσοχή φρόντιζε τόσα χρόνια, κρυφά ερωτευμένη με τον κεντρικό ήρωα στη ζωή του οποίου διακριτικά αλλά επίμονα είχε τον δικό της μοναδικό ρόλο ,όπως και ο φέρελπις ανιψιός και κληρονόμος του κεντρικού ήρωα που απαιτούσε από τον θείο του το δικό του μερίδιο από αυτό τον τάφο όπως αποκαλούσε το σπίτι και ήταν διατεθειμένος για τα πάντα αρκεί να αποκτήσει όλα αυτά που του ανήκαν και που θεωρούσε ότι εξαιτίας του σπιτιού και της προσκόλλησης του θείου στη διατήρησή του στερούνταν τόσα χρόνια.
Και εκεί αρχίζει ένα γαϊτανάκι των δράσεων και των αντιδράσεων μεταξύ των ηρώων, που μπλέκονται, τσακώνονται, ερωτεύονται , μισιούνται …Συνυπάρχει λοιπόν το παλιό με το καινούριο; Μπορεί η δύναμη του νέου να αντικαταστήσει την ιστορία του παλιού; Μήπως η άυλη μάζα υπερισχύει στο τέλος στοιχειώνοντάς τους επισκέπτες της και κατευθύνοντάς τους στο ρουν της ιστορίας της; Πόσο εύθραυστες είναι οι σχέσεις της οικογένειας και πόσο νομίζεις ότι ξέρεις τον πιο δικό σου άνθρωπο; Ως που μπορεί να φτάσει η φιλοδοξία του ανθρώπου και ως που η αγάπη;
Με όλες αυτές τις αναζητήσεις με άφησε το ζωντανό αυτό έργο του αείμνηστου Ιάκωβου Καμπανέλλη με τις καθηλωτικές ερμηνείες των ηθοποιών να με κρατούν άλλοτε υπνωτισμένη και άλλοτε να μου κόβουν την ανάσα και αφήνοντας τελικά ένα πέπλο μυστηρίου για τις εξελίξεις , τις συνομωσίες , τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν μέσα σε αυτό το σπίτι .
Και κάπως έτσι βγαίνοντας από την αίθουσα ένιωσα αυτή την υπερδιέγερση της φαντασίας για τα όσα διαδραματίστηκαν και τον προβληματισμό για τις ρίζες μας , τον χώρο όπου ζούμε και γράφουμε την δική μας ιστορία , τους ανθρώπους που επηρεάζονται από εμάς και αυτούς που ζουν με εμάς, ξέροντας ότι ο δρόμος ξεκινά από μέσα και με μια απίστευτη διάθεση να γυρίσω σπίτι…
