Είδαμε το μουσικό ντοκιμαντέρ με τίτλο “Διασχίζω τον κόσμο και φλέγομαι: Η ιστορία των Magic de Spell”
Ο Βόρις Καραγιάννης και ο Μιχάλης Λαμπριανίδης παρουσίασαν το μουσικό ντοκιμαντέρ, αφιερωμένο στην πορεία των Magic de Spell ανά τα έτη, στον Κινηματογράφο Μικρόκοσμος. Προσωπικά, το σινεμά “Μικρόκοσμος” είναι από τους αγαπημένους μου χώρους και χάρηκα πολύ που η προβολή έγινε σε αυτό το μέρος.
Σημείο εκκίνησης του ντοκιμαντέρ είναι η εποχή λίγο πριν την ίδρυση του συγκροτήματος, στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Ταυτόχρονα με την αφήγηση, καταγράφονται διακριτικά στο φόντο τα σημαντικότερα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο. Η αλήθεια είναι πως βλέποντας όλα τα γεγονότα από 1970 έως και το σήμερα, αναρωτιέμαι τι έχουμε βιώσει ως κράτος, χώρα και είδος overall. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
«Θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα ντοκιμαντέρ που να καταγράφει την πορεία αυτής της θρυλικής μπάντας εντός μιας εξελικτικής κοινωνικής, πολιτικής αλλά και τεχνολογικής αφήγησης»
Εμείς, συμπληρώνουμε, ότι οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ αυτού τα κατάφεραν και χίλια μπράβο τους.
Το να βλέπω να εμφανίζονται μπροστά μου μέλη της αγαπημένης μου μπάντας είναι τουλάχιστον ευτυχία. Η ιστορία του κάθε μέλους άρχισε να διαδραματίζεται μπροστά μας… Και η αλήθεια είναι πως δε γινόταν να μην κρύψω την συγκίνησή μου, βλέποντας τον Νίκο Μαϊντά. Λες και δεν έφυγε ποτέ αυτός ο άνθρωπος….
Η πορεία του συγκροτήματος
Είναι μακρά και η συνέχεια τους στην ελληνική μουσική σκηνή, ακόμα μακρύτερη. Κατά την γνώμη μου, θεωρούνται μπάντα-χαμαιλέων και επιβεβαιώθηκα με βάση την πορεία που έχουν διαγράψει όλα αυτά τα χρόνια. Το φωτογραφικό υλικό του 1975 και το outfit της τότε εποχής δεν έχει καμία σχέση με τον Βλαχάκη ή τον Σκαρλάτο του σήμερα. Όμως μαρτυρούν μία αθωότητα ώστε να συνάδει αρμονικά το τότε και το τώρα.
Θα μπορούσαμε με σιγουριά να την αναφέρουμε ως την μακροβιότερη μπάντα στην ελληνική ροκ σκηνή. Αυτό φαίνεται άλλωστε από τα 110 λεπτά του υπέροχου αυτού ντοκιμαντέρ. Η αλήθεια είναι πως αντικειμενική δε μπορώ να είμαι. Γεννήθηκα το ’93, όπου είχαν κυκλοφορήσει το Σαράγιεβο και έχει παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου αυτός ο δίσκος. Το δίδυμο Λαγουρέτου – Πίξελ το έχω στην καρδιά μου, αλλά ο Κώστας Βούλγαρης είναι ο αγαπημένος μου. Γιατί; Γιατί πέρα από υπέροχη φωνή, εκφράζει την εποχή από το ’99 και μετά όπου άρχισα να θυμάμαι τον εαυτό μου. Αν ρωτήσετε τον πατέρα μου, θα σας απαντήσει “δαγκωτό” Ασλάνογλου.
Βλέποντας την εξέλιξη από το 1970 μέχρι και το 2022, μόνο περηφάνια μπορεί να νιώθει κάποιος.
Τεράστιο “Μπράβο” στους συντελεστές και ακόμα πιο τεράστιο “Μπράβο” στον Θοδωρή Βλαχάκη, γιατί αν δεν υπήρχε η τρέλα του, δε θα υπήρχαν οι Magic de Spell!
Ευχαριστούμε πολύ για το φωτογραφικό υλικό τον Ηλία Μωραϊτη!
