To Σάββατο που μας πέρασε το περίμενα καιρό. Θα είχαμε κοντά μας για δεύτερη φορά τους Αμερικάνους Mystery Lights και ο ενθουσιασμός μου ήταν κάτι παραπάνω από έκδηλος. Κοινώς τα έπρηξα σε φίλους και γνωστούς.
Πριν συνεχίσω με τα συγκροτήματα που λάβανε μέρος στην εκπληκτική αυτή βραδιά, θέλω να πω κάτι. Στις δύσκολες εποχές που ζούμε, όταν σου κάνουν δώρα να τα παίρνεις. Τι εννοεί ο ποιητής; Λοιπόν ενώ είχαν ανακοινωθεί μόνο οι The Bonnie Nettles ως support, τελευταία στιγμή προστέθηκαν και οι The Lobsters. Και παρότι με το ίδιο εισιτήριο θα μπορούσε ο κόσμος να δει 3 μπάντες, ήμασταν λίγοι δυστυχώς στο εναρκτήριο ακόρντο των The Lobsters.
Οι The Lobsters με πολύ κέφι
αρχίσαν να μας κοινωνούν τη μουσική τους. Αν είχαν και περισσότερο κόσμο θα είχαν ακόμα παερισσότερο γκάζι. Σταθεροί με ωραία φωνητικά και σημειάκια στα κομμάτια, έδωσαν λίγο παλμό στο Gagarin στο οποίο άρχισε να συρρέει ο κόσμος. Μου άρεσε το σπιρτόζικο Guilty pleasures που διαπίστωσα πως το έχουν κυκλοφορήσει και ψηφιακά. Τα παιδιά μίλησαν και για ένα album αλλά ακόμα το ψάχνω. Γενικά ωραία παιξίματα και τυμπαντοκρούστης ταχύτατος. Απλό beatάτο και ειλικρινές ροκ – ροκενρολ. Ότι πρέπει για να μας ανοίξει η όρεξη δηλαδή. Απλά και όμορφα παρουσιάσανε τη δουλειά τους . Δίκαια κέρδισαν παρατεταμένο χειροκρότημα κατεβαίνοντας από τη σκηνή.
Bonnie Nettles για τη συνέχεια.
Και μόλις τα παιδιά εμφανίστηκαν στη σκηνή, ένοιωσες λίγο τον ηλεκτρισμό στο χώρο να ανεβαίνει. Ξεκινήσανε με το Rave On Love Me και δώσανε κατευθείαν το στίγμα τους. Το ψυχεδελικό Manchester αναβίωσε στα τέρματα και για όση ώρα ήταν τα παιδιά επάνω στη σκηνή, το Gagarin μετονομάστηκε σε Hacienda. Μας πήγανε μια ωραία βόλτα στη δισκογραφία τους. Το σετ εκτελεσμένο άψογα. Σκηνική παρουσία; Τέλεια! Γεμίσαμε μπαλόνια με λαμπιόνια . Πάρτυ από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο δε κρουστός Έ-ΛΙΩ-ΣΕ. Χωρίς όμως να κλέβει την παράσταση από τους υπόλοιπους. Τα παιδιά τα έδωσαν όλα ανεβάζοντας τον κόσμο . Έτσι κι αλλιώς οι συνθέσεις τους είναι χορευτικές. Και η φωνή του τραγουδιστή κουμπώνει τέλεια για το ύφος τους.
Να πούμε εδώ πως ήταν και η πρώτη συναυλία της μπάντας που ξεκινάει ευρωπαϊκή περιοδεία. Αν συνεχίσουν έτσι, εύκολα θα κατακτήσουν και το ξένο κοινό. Έπαιξαν και το Bound In Heaven που είναι φρεσκαδούρα όμορφη . Και με αυτό το happy feeling αποχαιρέτησαν το κοινό που ήταν ψημένο και για αυτούς και μάλλον ήθελε λίγο ακόμα. Αλλά τα έχουμε πει αυτά, καλό είναι να κατεβαίνεις όσο ο κόσμος θέλει κι άλλο. Άλλωστε θα τους ξαναπολάυσουμε στα κοντά. Με παρατεταμένους αλαλαγμούς, κραυγές και χειροκρότημα, μας αποχαιρέτησαν και μας ευχήθηκαν καλή συνέχεια.
Με αυτά και με τα άλλα είχε έρθει η ώρα για τους Mystery Lights.
Και ο κόσμος μάλλον τους ήθελε πολύ. Με το που έσκασαν στη σκηνή για να σετάρουν τα παιδιά, χαμούλης. Αφήσαν τα όργανα σε feedback κατάσταση και για κανα δίλεπτο περιμέναμε έτσι για να βρωμίσουν λίγο τα αυτιά μας. Μας άρεσε; το λατρέψαμε. Και ευθύς αμέσως ανέβηκαν στη σκηνή και ξεκίνησαν με το Mighty Fine & All Mine που ανοίγει και το Purgatory. Συνέχισαν με το εξαιρετικό Melt από το ντεμπούτο τους και ο κόσμος πήρε μπρος και άρχισε να τραγουδάει μαζί τους.
Ο Mike Brandon σε μεγάλα κέφια (έτσι κι αλλιώς) χοροπηδούσε εντυπωσιακά και όργωνε τη σκηνή συνεχώς. Δίνοντας τα απαραίτητα διαπιστευτήρια στις προηγούεμενες μπάντες, άρχισε να τραγουδάει με ψυχή γκαζώνοντας μας όλο και περισσότερο. Και παρότι ήταν η Αθήνα το εναρκτήριο λάκτισμα της ευραωπαϊκής τους περιοδείας, δεν έκανε καμιά οικονομία δυνάμεων. Ο La Solano ήρεμη δύναμη στα αριστερά του stage θέριζε με τα riffs του. Ντάξει μπορεί να μην κουβάλησε τη Vox Phantom αλλά και το ταυράκι της Gibson έκανα τη δουλειά σωστά και με το παραπάνω.
Στα δεξιά της σκηνής o Alex στο μπάσο έδινε τόνο, πόνο και φαίνεται να το διασκεδάζει απίστευτα. Το ίδιο και ο Zach στα drums. Kαι όσο το feedback του κοινού γινόταν πιο έντονο, τόσο περισσότερο έδιναn και αυτοί. Ως ερασιτέχνης τυμπανοκρούστης, να πω πως μου άρεσε πολύ το minimal set στα drums γιατί και γω τέτοιος είμαι. Και last αλλά καθόλου least ,η Lily στο Vox Continental (και τα πολλά εφέ) έσπερνε θύελες και θέριζε όλεθρο. Χρωμάτιζε τέλεια και έδινε ένταση όταν χρειάζοταν. Σε άλλες στιγμές ήταν το απαραίτητο χαλί για να ζωγραφίσει η υπόλοιπη μπάντα. Και δεν σταμάτησε να κουνιέται λεπτό.
Οι Mystery Lights μας παρουσίασαν κυρίως το Purgatory
που είχε τη μερίδα του λέοντος σε αυτό το live δικαιωματικά. Άλλωστε για αυτό ήρθαν. Το έτσι κι αλλιώς πολύπλευρο album αποδόθηκε στο έπακρο. Από τις garage psych στις πιο post punk συνθέσεις τους (πάντα με garage χροιές), οι Mystery Lights απλά μας έδειξαν γιατί είναι μεγάλη μπάντα. Νομίζω πως ο κόσμος καραγούσταρε. Ακόμα και στο country I ‘M Sorry I Forgot Your Name ο χορός δεν σταματησε ποτέ. Φυσικά δεν έλειψαν και στιγμές από τα προηγούμενα 2 albums τους. Κάπου στο Follow Me Home έγινε ένας μικρός χαμός. To crowd surfing αναπόφευκτο σε έναν έτσι κι αλλιώς χαρισματικό και επικοινωνιακότατο performer. Με τις πρώτες νότες του What Happens when you turn the devil down σχεδόν δεν άκουγα την μπάντα από τον κόσμο. Ίσως επειδή ούρλιαζα και γω. Στο ψυχεδελικό break του κομματιού τα έδωσαν και τα έσπασαν όλα. Με το Τhick Skin μας είπαν την πρώτη καληνύχτα.
Photo by Jo Gogou
Βέβαια μόνο για να πάρουν μια ανάσα. Το ποδοβολητό , το χειροκρότημα και τα αλυχτίσματα τους ξανανέβασαν γοργά για το απαραίτητο encore. Αν θυμάμαι καλά ξεκίνησαν με το I ‘m So Tired και συνέχισαν με το Somenone else is in control. Αλλά πιστέψτε με, με το τι συνέχισαν έχει σημασία. Ακολούθησε ΔΙΑΣΚΕΥΑΡΑ στους Monks, και με το Ι Ηate you το Gagarin πήρε φωτιά αφού και οι αλκοολικοί γκαραζιέρηδες πήραν μπρος. Χαμογελο μέχρι τα αυτιά για τον υπογράφοντα και δικαίωση των σχεδίων για παγκόσμια garage κυριαρχία. (Γελάστε ελεύθερα).
Και για κλείσιμο είχαμε το κερασάκι στη τούρτα.
Ανεβαίνει ο manager (νομίζω, δεν άκουγα γιατί σπρωχνόμασταν ακόμα απο το I hate you), παίρνει το μικρόφωνο και ξεκινάει ΤΑΤΑΤΑΤΑΤΑ ΥΑΥΑΥΑ Echemos abajos la stacion de train…. Το τι έγινε απερίγραπτο όσο κράτησε το Demolicion των Saicos. Νομίζω πως το Gagarin φτηνά τη γλίτωσε. Και το κρατήσαν όσο έπρεπε. Άλλωστε το punk δεν είναι για να πλατιάζεις.
Και κάπως έτσι τελείωσε μια επική βραδια στο Gagarin. Πήραμε και το δίσκο από τα χεράκια τους και φύγαμε γεμάτοι συγκίνηση , χορτάτοι από μουσικές και προσωπικά ολίγον λυπημένος γιατί δεν ήθελα να προσγειωθώ στην πραγματικότητα μετά από ένα τέτοιο μουσικό ταξίδι. Αλλά ας είναι. Μέχρι το επόμενο …
Φώτος δια φακού Jo Gogou.
Jo Gogou Photography | Jo Γκόγκου
