To να κάτσω να γράψω το live report για τους Last Drive είναι μάλλον από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει εδώ μέσα. Γιατί μιλάμε για την τελευταία φορά που θα δεις μια μπάντα και το ξέρεις.  Και όταν μιλάμε για αυτή τη μπάντα, όλα είναι στο 11. Τα συναισθήματα, οι σκέψεις, οι αναμνησεις, τα βιώματα. Και αυτό γιατί οι Last Drive είναι όλα αυτά για τον γράφοντα από τότε που συνειδητοποίησε τα αυτιά του.

A farewell to the tribe

Μεγάλη λοιπόν η συναισθηματική φόρτιση κατηφορίζοντας στο Gagarin 205. Σιωπηλός μπήκα στο τέλος της μεγάλης ουράς. Αυτή προχώρησε γρήγορα και μπήκαμε στο συναυλιακό χώρο . Εύγε στη διοργάνωση Goodheart Productions γιαυτό. Ο χώρος ήταν ήδη γεμάτος, αναμενόμενο λόγω sold out κι ας πήγαμε νωρίς. Ένας προτζέκτορας έδειχνε φωτογραφίες των Last Drive από όλη τη μεγάλη πορεία τους. Με μεγάλο ενδιαφέρον είδα κάποιο υλικο που δεν είχα ξαναδεί και κάποια posters από κάποια πολύ early days gigs. Και όσο αυτά έπαιζαν, θυμόμουνα και γω.

Την ανατριχίλα στο πρώτο άκουσμα του Underworld Shakedown. Την πόρωση με το Heatwave. Το πόσες ώρες συζητούσαμε για το Τime. Το πως με ώθησαν να κάνω και γω μια μπάντα και να παίζω rock n roll. Το πώς έμαθαν με τη δική τους μετάβαση στο Blood Nirvana σε μια γενιά να ακούει και άλλα πράγματα. Τη φάση του να ακούς , να αναπνέεις και να ζεις το underground μαζί τους.  Να μαθαίνεις για σεβασμό , αλληλεγγύη και αγάπη μαζί τη ροκ εν ρολ (υπο)κουλτούρα. Δεν μπορείς παρά να νοιώθεις θαυμασμό και σεβασμό για αυτα τα παιδιά που ανοίξαν το δρόμο για ό,τι ακολούθησε στο ελληνικό ροκ εν ρολ ιδίωμα.

Οι Last Drive είναι μια μεγάλη ιστορία χωρίς τέλος.

Και ας ήταν αυτή η τελευταία φορά που θα τους βλέπαμε ζωντανά. Aυτό που επίσης πάντα μου άρεσε σε αυτή την παρέα είναι το αίσθημα γιορτής που είχαν πάντα στις εμφανίσεις τους. Και αυτό το λέω γιατί το  underground στην Ελλάδα έχει και μια μιζέρια από πίσω του. Ευτυχώς για εμάς, αυτή η μπάντα είχε μόνο την καλή του κουλτούρα από πίσω.

Έτσι λοιπόν ήταν και το κλίμα στο Gagarin 205 μέσα. Kαι όταν το πανό ανέβηκε και το logo The Last Drive ανέβηκε ψηλά το κοινό χειροκρότησε και αλλάλαξε δυνατά με όλη του την ψυχή. Η μπάντα στη θέση της, χαιρετισμός από τον Alex  που μας καλησπερίζει και μας αφιερώνει τη γιορτή και τα πρώτα ακόντα του I Love Cindy τράντάζουν το παλιό σινεμά, τα στομάχια μας και τα βάθη της ψυχής μας. Παρακολουθούμε τον Αλέξανδρο, το Γιώργο, τον Χρήστο και το Στέφανο με δέος. Νομίζω πως το συναίσθημα ήταν αμοιβαίο. Η πρώτη τριάδα μας χτύπησε χωρίς ανάσα.

Η τελευταία βόλτα είχε ξεκινήσει. Να πω πως τα 3 πρώτα albums των Last Drive και το EP Time είχαν τη μερίδα του λέοντος στο playlist αλλά διόλου δεν με χάλασε αυτό. Όχι ότι δεν τίμησαν όλη τη δισκογραφία τους βέβαια. Άλλωστε και γω εκεί είμαι περισσότερο. Το κοινό τα ήξερε όλα. Με το κάθε πρώτο ακόρντο καινούργιος χαμός. Όλοι οι Last Drive περάσαν από τη σκηνή.  Και ο Πάνος και ο Θάνος εκεί. Όλοι τους σε πολύ μεγάλα κέφια.

Και γιατί να μην είναι άλλωστε. Ίσως είναι η μόνη μπάντα που δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε κανένα. Και το πιο βασικό, ότι  είναι αυτή η μπάντα το έχει κάνει έμπρακτα. Και η βόλτα συνεχίζεται. Δέουσα αφιέρωση στον Νικόλα του Gagarin. Και κάποια συνθήματα που τα αφήσανε και καλά κάνανε να ακουστούνε. Γιατί η μουσική μόνο ενώνει.

Αλλά και αυτή τη φορά, τα τύμπανα πόνεσαν, οι χορδές τσίριξαν, οι φωνές βρόντηξανε, και το μπάσο έδωσε τη γραμμή του. Πιο Rawk N Roll δεν έχει παιδιά. Και όταν το έχεις βιώσει στο πετσί σου όπως οι Last Drive, ό,τι και να κάνεις, ό,τι και να παίξεις, ό,τι και να γράψεις, θα είναι αληθινό. Και η γιορτή συνεχίζεται, το χαμόγελο και το βούρκωμα μαζί με φωνή και χειροκρότημα.

Ανακατεμένα θα τα πω γιατί δεν τα θυμάμαι με σειρά. Δεν νομίζω πως έχει σημασία. Άλλωστε για μένα τα Live πάντα ήταν βιωματικά, πόσο μάλλον τώρα. Αλλά ακούσαμε Valley Of Death, Devil May Care, Have Mercy, Holy War, The Bad Roads (με λίγο L.A. Woman κερασμένο από τον Γιώργο), Poison, Chain Train, Flesh Diver, Always the Sun, Have Mercy. Killhead Therapy, Whisper Her Name , Alabama Blues Baby It’s Real και δεν μας μένει μυαλό. Οι Last Drive μας “χτυπάνε” ανελέητα. Overloaded, Crystal Ball, Hell to Pay, Blood from a Stone και σίγουρα κάτι ξεχνάω.

Όμως μην ξεχνάτε πως το μόνο χτύπημα που δεν σε πονάει είναι αυτό της μουσικής. Ακούστηκαν όλα αυτά που θέλαμε και θέλανε. Το κοινό χειροκροτούσε και φώναζε δυνατά, και ευλαβικά σιγούσε μέχρι το πρώτο ακόρντο του επόμενου κομματιού. Και μετά χαμός από την αρχή μέχρι το τέλος. Φυσικά τα κομμάτια τα τραγουδήσαμε όλοι μαζί.

Φοβερές δiασκευές στο Time των Chambers Brothers. Για μένα η μπάντα το έχει κάνει δικό της από το 1989 και μετά. Συγκινησιακή φόρτιση με το Every Night των Human Expression για μας τους αλκοολικούς του είδους. Άλλωστε αυτή τη διασκευή την ουρλιάξαμε σε κάτι υπόγεια του Βόλου ουκ ολίγες φορές σε garage τιτσεηλίκια όντας αμούστακα και άμυαλα πιτσιρίκια. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν το μυαλό μας ξεκόλλησε ποτέ από εκεί. Τελευταία διασκευή που παίξανε ΟΛΟΙ μαζί με 4 κιθάρες επί σκηνής να τσιρίζουν στο διαπασών το Blue Moon. Όλα απίθανα παιγμένα.

Να πω σε αυτό το σημείο πως ο ήχος ήταν φανταστικός. Δυνατά και καθαρά. Όπως πρέπει δηλαδή. Γιατί αυτό είναι και το rock n roll των Last Drive. Δεν φοβάται τίποτα και κανένα και σε παρασέρνει στο άκουσμά του. Είσης να παρηγορήσω τους όσους δεν τα καταφέρουν, η εν λόγω μέρα βιντεοσκοπήθηκε. Και αυτό επίσης διακριτικά, χωρίς να ενοχληθεί κανείς. Η διοργάνωση άψογη σε όλα της. Έχουμε να αναμένουμε κάποιο dvd μάλλον. Και αυτό μόνο κάκό δεν είναι. Σε αυτή τη μπάντα , όλοι μας χρωστάμε , ακόμα και σεις που δεν το ξέρετε.

Η βραδιά τελείωσε με όλους τους Last Drive επί σκηνής να μας υποκλίνονται μετά από το απαραίτητο encore με Misirlou, Gone Gone Gone και το φοβερό Blue Moon. Και μεις να τους χειροκροτάμε για πολύ ώρα ακόμα. Η μεγαλειώδης γιορτή στην οποία μας καλέσανε οι Last Drive είχε τελειώσει. Έχει ακόμα 3 μέρες.  Δεν ξέρω αν μπόρεσα να μεταφέρω το κλίμα γιορτής και ευδαιμονίας που υπήρχε . Η ψυχούλα μας αγαλλίασε σίγουρα. Μάλλον φύγαμε καλύτεροι.

Σας έχουμε και φωτογραφικό υλικό και video .  Γιατί μια εικόνα χίλιες λέξεις. Αν και σε αυτή τη γιορτή συμμετείχαν όλες οι αισθήσεις. Όλα ήταν όπως πρέπει και για μας και κυριώς για αυτά τα παιδιά. Και κάπου εδώ ΠΡΕΠΕΙ να σταματήσω. Γιατί όλα αυτά σας τα γράφω όσο πιο αντικειμενικά μπορώ. Ταπεινά, αληθινά, ξεκάθαρα . Σαν τη μπάντα . Και λίγο από τη μεριά του μουσικάκια. Γιατί αν το πάω συγκινησιακά, θα μπουκώσει το site. The Last Drive then, now and forever! Το ευχαριστώ είναι πολύ λίγο. ΗΡΩΕΣ.

Φωτογραφίες:  Iwannhs Tsinogos