Το sold out των Calexico | Live report στο Gagarin 205

Έχω ξαναπεί πόσο πολύ με συναρπάζει η μουσική των Calexico. Και για ‘μένα ήταν μεγάλη χαρά να βρίσκομαι το απόγευμα της Κυριακής στο πρώτο ραντεβού μαζί τους. Η πρώτη φορά που θα τους έβλεπα live. Για το μόνο που ήμουν σίγουρη, ήταν ότι θα πέρναγα μία ξεχωριστή Κυριακή.

Εμείς για αυτούς κι αυτοί για εμάς

Γύρω στις πέντε και μισή λοιπόν βρέθηκα στο Gagarin 205, στις 9 Φεβρουαρίου, με τον κόσμο έξω να έχει σχηματίσει ουρά και πηγαδάκια.
Ο χώρος μέσα που ήταν ειδικά διαμορφωμένος, αφού μπροστά από την σκηνή ήταν μόνο για καθήμενους, γρήγορα γέμισε.
Η αλήθεια είναι ότι είχε πολύ περισσότερο κόσμο απ’ ότι περίμενα – sold out θα μου πεις…τι περίμενες; – .

Τους αγαπάμε τους Calexico, είναι γεγονός! Εξού και οι δύο εμφανίσεις.

Η Ατμοσφαιρικά ζεστή μουσική τους σε Ταξιδεύει σε άλλους τόπους

Στις έξι και κάτι ψιλά βγήκαν στη σκηνή οι Joey Burns, John Convertino, Martin Wenk και για μένα προσωπικά ξεκινούσε ένα ζεστό μουσικό ταξίδι. Ο ήχος τους μοναδικός και ιδιαίτερος. Και ο κόσμος όμως είχε δώσει όλη του την προσοχή στους Calexico. Ακόμη κι αν δεν υπήρχαν μικρόφωνα δεν θα χάναμε ούτε νότα.

Ο Joey Burns εξωστρεφής και με μία γλυκιά οικειότητα σαν να μας ήξερε καιρό (μας ξέρει η αλήθεια είναι) και με τόσο ωραίο χιούμορ, που η επικοινωνία μεταξύ μας (μπάντας και κοινού) ήταν το λιγότερο απολαυστική.

Ξέροντας πως η εμφάνιση τους είχε τα θεμέλια της στην παράσταση Camino Real του Tennessee Williams, ήταν λογικό ως έναρξη να ακούσουμε το Don Quixote.
Epic, All the pretty Horses, Gypsy’s Curse πήραν σειρά και η βραδιά κυλούσε στους ρυθμούς της ζέστης μουσικής τους και με εμάς να τους ακολουθούμε σαν υπνωτισμένοι. Ακόμη κι όταν χρειάστηκε ο Martin Wenk να επιδιορθώσει μία χορδή της κιθάρας δεν πτοήθηκαν και συνέχισαν να μας ταξιδεύουν.

Δεν τους χορταίνεις

Σχεδόν μιάμιση ώρα επάνω στη σκηνή αλλά ήταν σαν να πέρασαν μόλις δέκα λεπτά.
Στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού ακούσαμε πολύ καλά εκτελεσμένο το Love Will tear us Apart κάτι που προσωπικά εμένα με εξέπληξε ευχάριστα.
Ακόμα και ενα επιφώνημα ευχαρίστησης που ακούστηκε από το κοινό στάθηκε η αφορμή για ένα ωραίο μουσικό παιχνίδι μαζί μας.
Ασφαλώς ο χαιρετισμός τους προς εμάς ήταν το encore τους. Μισιρλού και φυσικά το stray μας εκτόξευσε.

Δεν ξέρω τι θα γινόταν και πόσο πιο πολύ θα διαρκούσε αν δεν ακολουθούσε και η δεύτερη εμφάνισή τους στις εννιά, το μόνο που ξέρω είναι πως θα θυμάμαι για καιρό αυτή τη βραδιά.

Φωτογραφίες: Δέσποινα Σταματάκη
Link:
https://www.facebook.com/DespinaStamatakiPhotography/