Η Αθήνα είχε την τιμή να φιλοξενεί για ακόμα μια φορά τον μεγάλο Τούρκο μουσικό Ömer Faruk Tekbilek, στο θέατρο Βράχων Μέλινα Μερκούρη.
Η συναυλία πραγματοποιήθηκε στις 8 Ιουνίου, αφού πρώτα επισκέφθηκε αρκετές πόλεις της Ελλάδος όπως και την πόλη της Πάτρας ,όπου και βρισκόταν μια ημέρα πριν. Ο Ömer Faruk Tekbilek συνοδευόμενος από μια καταξιωμένη ομάδα μουσικών και φίλων, βρέθηκε να αναπολεί αλλά και να αγγίζει την καρδιά μας, μέσα από τις μουσικές συγχορδίες, τις αναμνήσεις αλλά και την αγάπη του για την μουσική.
Με ένα θέατρο κατάμεστο και με κάθε λογής ηλικία και ταυτότητα, που κατάφερε να τους κρατήσει έως το τέλος της βραδιάς, αφήνοντας τους πιο τολμηρούς, κοντά στην σκηνή να λικνίζονται σε Αρμένικα, Σμυρνέϊκα και Ελληνικά βαριά τσιφτετέλια.
Στο πλευρό του Ömer βρέθηκαν μεγάλοι ερμηνευτές όπως: Ευανθία Ρεμπούτσικα, Πετρολούκας Χαλκιάς, Haig Yazdjian, Μελίνα Κανά, Φώτης Θεοδωρίδης κ.α
Ξέρεις καμιά φορά δεν χρειάζονται στίχοι για να αποδείξουν ότι η μουσική αξίζει, αρκεί και ένα σωστό μουσικό δέσιμο, ένα ορχηστρικό έδεσμα για να μπορέσει να θρέψει την ψυχή μας. Και αυτό είναι κάτι που κάνει αλλά και που έκανε εκείνη την βραδιά ο εκλεκτός αυτό ο μουσικός, προσφέροντας στους φίλους αλλά και κοινό του, μια εκπληκτική μουσική βραδιά.
Δεν θα ξεχάσω εκείνον τον παππού που δεν ήταν λίγες οι φορές που σηκώθηκε μπροστά στην σκηνή, μπροστά σε ένα γιομάτο θέατρο, κρατώντας στο χέρι του ένα ντέφι και προσπαθεί να μας ξεσηκώσει για χορό. Δεν θα ξεχάσω την θέληση και την ζωντάνια που είχε, μπροστά σε όλους εμάς που ναι μεν τον καμαρώναμε αλλά δεν το ζούσαμε τόσο όσο εκείνος. Δεν θα ξεχάσω εκείνο το ζευγάρι ηλικιωμένων που πήρε θάρρος και άρχισε να χορεύει, όπως εκείνο ήξερε και ζούσε εκείνη την στιγμή, για εκείνη την δική τους στιγμή που με τόσο αγάπη έπρατταν.
Και για μένα αυτό είναι μουσική, αυτό είναι απόλαυση και αυτό αξίζει. Ίσως όχι τόσο όσο ο ήχος που κάποιοι είπαν πως δεν ήταν σωστός, όχι τόσο όσο οι καθήμενοι που γκρίνιαζαν για το ποιος είναι μπροστά τους, που αντί να σηκωθούν και να το ζήσουν, απλά καθόντουσαν κοιτώντας το κενό.
Αλλά ήταν τότε που η Μελίνα Κανά και η Ευανθία Ρεμπούτσικα βρέθηκαν στην σκηνή, ήταν τότε που ο μεγάλος Πετρολούκας Χαλικάς πήρε μια μεγάλη ανάσα, τόση όση χρειάζονταν για να βγάλει την βραδιά, ήταν τότε που όλοι ενώθηκαν επάνω στην σκηνή και τραγουδούσαν το SINANAY YAVRUM, στα Αρμένικα, Τούρκικα, Ελληνικά.
Ήταν τότε που είδα ότι όλοι ήμαστε ένα κάτω από τον ίδιο ουρανό.
