Live review: To βράδυ που οι Slipknot «κατεδάφισαν» την Πλατεία Νερού

Σάββατο 23 Ιουλίου, 17:10, μόλις 10-15 λεπτά από την στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες για την 12η και τελευταία ημέρα του Release Athens Festival. Mε τον ήλιο να καίει και το θερμόμετρο κοντά στους 40 βαθμούς. 6 ολόκληρες ώρες πριν οι Slipknot ανέβουν, σύμφωνα με το πρόγραμμα, στην σκηνή. Οι έλληνες «maggots» μάλλον δεν νοιάζονται για όλα αυτά. Ήδη μια τεράστια μαυροφορεμένη ουρά έχει σχηματιστεί και περιμένει υπομονετικά για να μπει στην Πλατεία Νερού, με βασικό στόχο, μάλλον, να βρεί μια θέση πάνω στο κάγκελο .

Οι μικρές ηλικίες, όπως ήταν και αναμενόμενο, κυριαρχούν, το «ισχυρό» (και όχι ασθενές) φύλο εκπροσωπείται πάρα πολύ δυναμικά, μάσκες, corpse paint,βαρύ μακιγιάζ, στολές Slipknot παρά την τρελή ζέστη κάνουν την εμφάνιση τους μέσα στο πλήθος, που όσο πάει και αυξάνεται καθώς περνάει η βραδιά και τα συγκροτήματα –επιλεγμένα τέλεια για να ταιριάζουν και να αλληλοσυμπληρώνονται- εναλλάσσονται στην σκηνή.

Το warm-up που ανέβασε την θερμοκρασία

Project Renegade

H έναρξη της βραδιάς έγινε με τους έλληνες Project Renegade, που με τον heavy ήχο τους και τα τεράστια αποθέματα ενέργειας, αποτέλεσαν πρώτης τάξης ορεκτικό για το «κυρίως γεύμα» που θα ακολουθούσε μετά. Η frontwoman όργωσε την σκηνή, ο ντράμερ άντεξε να φοράει μέσα σε όλη αυτή την ζέστη την μάσκα του και πέταξε και πλήθος από μπαγκέτες στο κόσμο, τα riffs τους ήταν ωραία και ογκώδη, τα καινούρια κομμάτια τους ακούστηκαν και αυτά live για πρώτη φορά. Όλα υπό έλεγχο…

Maplerun

Το πρόγραμμα (που ακολουθήθηκε όσον αφορά τις ώρες με στρατιωτική πειθαρχία) προέβλεπε Maplerun για την συνέχεια, οι οποίοι με το ιδιαίτερο alternative metal τους αλλά και την διασκευή στο Toxicity των System of A Down, που επεφύλαξαν για το κλείσιμο του set τους, κέρδισαν το αβίαστο και άπλετο χειροκρότημα του ήδη αρκετού κόσμου, που βρισκόταν στην σκηνή.

Στα highlights και η μετατροπή του πληκτρά σε κάμεραμαν, ο οποίος σίγουρα έχει κάποια πολύ ενδιαφέροντα βιντεάκια στην κατοχή του.

Vended\Slipknot jr

18:30 στην σκηνή ανέβηκαν οι πιτσιρικάδες Vended ή αν θέλετε Slipknot jr, το φυτώριο, μάλλον, προπαρασκευής μελών για τους Slipknot του μέλλοντος. Ο τραγουδιστής Griffin Taylor και ο ντράμερ Simon Crahan της νεανικής μπάντας είναι , αντίστοιχα, οι γιοι των Corey Taylor και Shawn “Clown” Crahan των Slipknot ενώ και η μουσική που παίζουν είναι σαφώς επηρεασμένη από την μπάντα των πατεράδων τους. Πιστό αντίγραφο του Corey ο μικρός κατέθεσε ενέργεια, έδειξε πως έχει κληρονομήσει φωνητικές δυνατότητες αλλά και rock star attitude από τον μπαμπά και μαζί με τους υπόλοιπους έδωσαν ότι καλύτερο μπορούσαν. Κι ας φόραγε δερμάτινο μπουφάν ο ένας κιθαρίστας παρά τους 40 βαθμούς.

Jinjer

Οι Ουκρανοί Jinjer με σημείο αναφοράς τη φωνή και την σκηνική παρουσία της εξαιρετικής τραγουδίστριας Tatiana Shmayluk ακολούθησαν, με την ζέστη να αυξάνεται. Βαριά και ασήκωτα riffs, prog στοιχεία και όλα τα μάτια πάνω στην Tatiana, που μια τραγουδούσε αιθέρια και μια έκανε «βρώμικα» και ογκώδη φωνητικά, που σε έκαναν να αναζητάς κάποιον έτερο τραγουδιστή πάνω στην σκηνή. Φυσικά δεν έλειψαν τα μηνύματα κατά του πολέμου στην Ουκρανία («stop the ridiculous war…») και οι ευχαριστίες προς την Ελλάδα για την στήριξη καθώς οι Jinjer συνεχίζουν την tour τους μετά από ειδική άδεια από το Υπουργείο Πολιτισμού της Ουκρανίας, θέλοντας να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο.

Sepultura

Στις 21:00 υπό τους ήχους του Policia των Titas, στην σκηνή ανέβηκε ένα από τα κορυφαία διαχρονικά ονόματα της metal σκηνής, οι Sepultura. Βέβαια για μας τους μεγαλύτερους σε ηλικία, Sepultura χωρίς τους αδερφούς Μax και Igor Cavallera δεν νοούνται, ενώ δεν πρέπει να παραβλέπεται και η απουσία του κιθαρίστα Andreas Kisser, λόγω της πρόσφατης απώλειας από καρκίνο της γυναίκας του Patricia, στην οποία ήταν αφιερωμένο και το set των βραζιλιάνων. Με μόνο ιδρυτικό μέλος, λοιπόν, τον μπασίστα Paulo Jr, oι Sepultura έπαιξαν διάφορα κομμάτια από την πορεία του συγκροτήματος, χωρίς όμως να πηγαίνουν πιο πίσω από το Chaos AD του 1993.

Sepultura χωρίς τους αδερφούς Μax και Igor Cavallera δεν νοούνται

Μοναδικές εξαιρέσεις το Arise από το ομώνυμο έπος του 1991 και το Troops of Doom από το «Schizophrenia» του μακρινού 1987 (για μας τους «old school motherfuckers» όπως είπε o θηριώδης Derrick Green). Έπαιξαν δυνατά και με πολύ ένταση, μας οδήγησαν πολλάκις σε headbanging και έκλεισαν εν μέσω αποθέωσης με την δυάδα Ratamahatta και Roots Bloody Roots από το Roots του 1996.

Η αντίδραση του κόσμου σε αυτά τα κομμάτια όπως και σε εκείνα του set από το Chaos AD, μάλλον δείχνουν πως ακόμη και αν έχουν περάσει πάνω από 25 χρόνια από την αποχώρηση του Max Cavallera, εκείνη ήταν η καλύτερη περίοδος της μπάντας.

Η Πλατεία Νερού στις φλόγες

Xρειάστηκε να περάσει σχεδόν μια ολόκληρη ώρα από την ολοκλήρωση του set των Sepultura (με το Εasy Lover του Phill Collins να ακολουθεί από τα ηχεία!!) μέχρι να μας χτυπήσει το ωστικό κύμα των Slipknot. Όταν, όμως, κατέβηκε εν μέσω επευφημιών το τεράστιο «πανί» με το logo της μπάντας, όλοι καταλάβαμε γιατί χρειάστηκε τόσος χρόνος.

H ώρα έχει πάει 23:00, το For Those About to Rock (We Salute You) των AC/DC ολοκληρώνεται και το «καουμπόικο» Get Behind Me Satan and Push πέφτει από τα ηχεία. Όταν αρχίζει να «κολλάει», οι πρώτες νότες του Disasterpiece ακούγονται και αποκαλύπτεται η τεράστια κατασκευή που έχει στηθεί στην σκηνή και στην οποία τα 9 μέλη του συγκροτήματος φορώντας τις γνωστές μάσκες τους έχουν τοποθετηθεί στρατηγικά. Η Πλατεία Νερού παίρνει φωτιά ευθύς εξαρχής και οι Slipknot μας σφυροκοπάνε με τα Disasterpiece, Wait and Bleed και All out of life, τα οποία παίζουν χωρίς διακοπή και ανάσα.

Το moshing πάει σύννεφο και pits ανοίγουν παντού στην αρένα, ενώ τα πάντα έχουν εκραγεί. O Jay Weinberg δίνει πόνο σε τρελές ταχύτητες στα ντράμς, Jim Root και Μick Thompson μας τσακίζουν με τα riffs, ο Corey Τaylor παίζει με τον κόσμο και οι υπόλοιποι στήνουν ένα τρελό σκηνικό τρέχοντας πάνω – κάτω στην σκηνή, κάνοντας κωλοτούμπες στον αέρα, κοπανώντας τα «βαρέλια» στις υπερυψωμένες θέσεις τους. Όλα αυτά εν μέσω φωτιών, οθονών σε κάθε σημείο της τεράστιας σκηνής και με τα ντεσιμπέλ «στον θεό» καθώς το απίστευτο show των μασκοφόρων από την Iowa εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας.

Ο Corey Taylor αποδεικνύει για άλλη μια φορά την αξία του σαν frontman, αν και όπως φαίνεται χρειάζεται και αυτός τις ανάσες του και φροντίζει να τις εξασφαλίζει με κάποια διαλλείματα εν μέσω των τραγουδιών, στα οποία αποθεώνει το ελληνικό κοινό, του υπόσχεται πως θα ξανάρθουν και του δηλώνει πως αποτελούν «family». Ζητάει την «βοήθεια» του (και την λαμβάνει) πριν το «Dead Memories», ενημερώνει για την νέα δισκογραφική δουλειά «Τhe end, So far» πριν το καινούριο «The Chapeltown Rag». Κινδυνεύει να είναι τις επόμενες ημέρες στο εξώφυλλο της Ελεύθερης Ώρας, όταν ζητά από τον κόσμο να συμπληρώσει την «εξίσωση» ( « … If you’re 555, then I’m 666..») στο The Ηeretic Anthem.

Σε όλο το set επικρατεί πανικός από κάτω, ενώ ειδικά στα Before I Forget, Psychosocial, Duality, Custer και Spit it Οut, που ολοκληρώνουν το πρώτο μέρος η Πλατεία Νερού φλέγεται. Eιδικά στο τελευταίο υπό το πρόσταγμα του Τaylor το 99% του κοινού (ο Τaylor επι σκηνής έκανε λόγο για 35.000 κόσμου) γονάτισε για να τιναχθεί στον αέρα με το συνθηματικό “Jump the Fuck Up”.

Περιμέναμε, βέβαια, και τα Snuff και The Devil in I, που ακούστηκαν πριν λίγες ημέρες στην Ρουμανία, αλλά τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια.

Για encore μας ισοπεδώνουν με τα «People = Shit» και το «Surfacing», που ο Τaylor περιγράφει σαν τον «εθνικό ύμνο» των maggots.

H αυλαία πέφτει και όλοι μένουμε να μετράμε τα κομμάτια μας. Ακόμη και οι ίδιοι οι Slpiknot. O Taylor αποχωρεί κουτσαίνοντα . Ενώ την επόμενη ημέρα ο Tortilla man ανεβάζει στο instagram πως χτύπησε το πόδι του σε ένα από τα ακροβατικά του ενώ ο Weinberg ποστάρει πως λίγο πριν ξεκινήσει η συναυλία χτύπησε το μάτι του με την μπαγκέτα και δεν έβλεπε για λίγο στο ξεκίνημα!

Ο κόσμος κινείται προς την έξοδο κουρασμένος, στριμωγμένος, ιδρωμένος και με τα νερά στα bars να έχουν τελειώσει αλλά με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη… Ούτε καν νοιάζεται που η Πλατεία Νερού «κατεδαφίστηκε»…