Ε ναι λοιπόν! Οι Fuzztones ήρθαν σε γειτονικά εδάφη. Στις 14 λοιπόν ημέρα Πέμπτη , μπήκαμε στο όχημα και κατευθυνθήκαμε προς Skyland. Στη Λάρισα. Να πω εδώ πως ο χώρος είναι ωραιότατος και παίζει μουσική δυνατά. Πράγμα που διαπιστώθηκε πάραυτα με την είσοδό μας. Οι Djs True to The Game βαρούσαν σε ωραία decibel. Ωραίες κιθάρες . Όχι μόνο garage όπως θα ήθελα , αλλά ας μην είμαστε και πλεονέκτες.
Ο χώρος ψιλογέμισε γύρω στις 10.30 και λίγο μετά ακούγεται εκκωφαντικό το Dante’s Inferno. Ανεβαίνει στη σκηνή η μπάντα και μας κερνάει το Blues Theme για ζέσταμα. Ευθύς αμέσως σε ένα κοινό αλλαλάζον παίρνει θέση και ο Rudi. Αρχίζει να φυσάει στη φυσαρμόνικα το 1-2-5 των Haunted και ο κόσμος αρχίζει τον παραληρηματικό χορό. Και δεν σταμάτησε παρά μόνο μετά το encore. Συνεχίζουμε με Bad News Travels Fast και προμηνύεται χαμούλης.
Ο Rudi ζώνεται την Phantom teardrop
και αρχίζει να κερνάει αληθινό garage punk κάνοντας αναδρομή στη δισκογραφία της μπάντας. Δεν θα πάρουμε τα κομμάτια ένα ένα. Μόνο και μόνο να σας αφήσουμε να δείτε τι σημαίνει να έχεις αυτή τη μουσική βίωμα και να είναι ο μόνος τρόπος έκφρασης σου.
Θα κάνω ιδιαίτερη μνεία στο Barking Up the Wrong Tree , Invisible,(που νομίζω πως είναι καινούργιο εντελώς) . Και αυτό γιατί είναι κομματάρες που δείχνουν ένα και μόνο πράγμα. Ο Rudi όχι απλά το έχει ακόμα, αλλά βρίσκεται σε μεγάλα κέφια κιόλας. Ακούστηκαν τα Blood From a Stone, Dont Speak Ill of the Dead. Sinister Urge. Με αυτά oι Fuzztones μας έδειξαν το δυνατό τους χαρτί είναι το psych punk . Τολμώ να πω πως αυτή τη στιγμή το κάνουν καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη μπάντα αυτή τη στιγμή.
Σημειώστε εδώ πως ο κόσμος δεν ξεκουράστηκε στιγμή, ακόμα και στις dark psych στιγμές. Βέβαια εκεί ακούστηκε και το Ward 81 και το Look For The Question Mark και ο κόσμος δεν έπεσε ούτε στιγμή. Και όσο ανέβαινε ο κόσμος, τόσο ανέβαινε και η μπάντα. Με το It Came In The Mail μας πήγε στη δικιά του νιότη όταν το είχε γράψει και το τελειώσαν στην original μορφή του τραγουδώντας με τον Marcelo (lead fuzz) they’re gonna take you away. Μπορεί να είμαι και ο μόνος που ξέρει τους King Arthur’s Quart (αν θυμάμαι την μπάντα σωστά) αλλά συγκινήθηκα.
Μιλώντας για τον κιθαρίστα τον Marcelo,
ας πούμε και μερικά πραγματάκια για την μπάντα γιατί το line up έσπειρε. Ο Marcelo θέρισε κυριολεκτικά τόσο σε κιθάρα όσο και σε φωνητικά. Εξίσου απολαυστικός όσο και στο μπάσο στους Hangees. O Marco στα drums έριξε ξύλο και να να πούμε πως είναι και θεατρικότατος και δίνει extra στο show. Ο Νιco στα πλήκτρα χρωματίζει όπως πρέπει και δίνει το extra kick που πάντα χαρακτήριζε τον ήχο της μπάντας. Είχε και τα γενέθλιά του και του ήρθε και τούρτα επί σκηνής με τον κόσμο να τραγουδάει. (μπράβο την παραγωγή ή όποιον το σκέφτηκε. Στο μπάσο ο Paul (αν άκουσα σωστά) ήταν λίγο διαδικαστικός αλλά είναι και ο πιο νεοφερμένος στο tour οπότε μια χαρά τα πήγε ο άνθρωπος. Και από το συνεχές χαμόγελο μάλλον πέρασε και ο ίδιος τόσο καλά όσο εμείς.
Βέβαια, σε ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΑ ΚΕΦΙΑ ήταν ό ίδιος ο Rudi. H φωνή του κρύσταλλο και δεν έκανε και οικονομία. Κραυγές και τραγούδι μέχρι λαχανιάσματος. Απτόητος από μικροπροβληματάκια (κάτι λίγο στο μόνιτορ, λίγο μικροφωνισμοί) κήρυξε το ευαγγέλιο του garage rock κάνοντας περήφανους τους οπάδούς. Μας αποχαιρέτησαν με She’s Wicked και το εμβληματικό Strychnine. Ο-ΡΥ-ΜΑΓ-ΔΟΣ.
Nομίζω πως πλέον ανήκουν στην μεγάλη κατηγορία μαζί τους αμερικάνους πρωτομάστορες του rock n roll. Εν ολίγοις, αν θέλετε να δείτε πως είναι μια μπάντα που στάζει αλητεία και ξέρει και το γιατί και το πως, να δείτε τους Fuzztones ζωντανά. Όχι μόνο για τις ιστορίες που θα ακούσετε. Περισσότερο γιατί oi Fuzztones είναι η ιστορία του rock n roll.
