Μπορεί να έχουν περάσει κάποιοι μήνες από την φετινή έκδοση του αγαπημένου μας Sweden Rock Festival ωστόσο οι μνήμες ειναι πάντα νωπές σαν να μην πέρασε μέρα.
Η φετινή μας περιπέτεια είχε τελείως διαφορετική αίσθηση από τις άλλες χρονιές. Αλλαγή τόπου διαμονής μετά από 10 χρόνια, κάποιοι φίλοι έλειπαν κάποιοι καινούριοι προστέθηκαν… To μόνο που μένει ίδιο είναι η φανταστική ατμόσφαιρα με τα πάνω της και τα κάτω της.
Ως συνήθως ξεκινάω πάντα με τα στραβά της διοργάνωσης για να φεύγουν απ’τη μέση και συνεχίζουμε με τα καλά παρακάτω.
Parking
Καθώς χρειαστήκαμε αυτοκίνητο φέτος για τις μετακινήσεις μας έπρεπε να κλείσουμε και θέση σε κάποιο από τα parking lots του φεστιβάλ. Δυστυχώς δεν προλάβαμε διαθεσιμότητα στον κυρίως χώρο που ειναι ακριβώς απέναντι από την κύρια είσοδο και κλείσαμε στον εφεδρικό που οπως διαφήμιζαν οι διοργανωτές απείχε 900 μετρα από την κύρια είσοδο.
Οκ όλα καλά. Ναι;… ΟΧΙ!!!
Το δεύτερο parking ήταν τελικά περίπου 2 χλμ μακριά. Μισή ώρα περπάτημα τουλάχιστον κάτι που θα δυσκόλευε πολύ την οργάνωση του χρόνου μας και θα επιβάρυνε κατά πολύ το ήδη βαρύ πρόγραμμα και από άποψη χρόνου και ταλαιπωρίας. Αναγκαστήκαμε να αναζητήσουμε άλλη λύση την οποία και βρήκαμε. Εδώ οι διοργανωτές μας απογοήτευσαν, όχι γιατί έβαλαν μακριά το parking, αλλά γιατί δεν ήταν απολύτως ειλικρινής σχετικά με την απόσταση και την τοποθεσία (στους χάρτες το τοποθετούσαν σε άλλο σημείο από αυτό στο οποίο ήταν πραγματικά). Χάσιμο χρόνου και χρήματος για εμάς που σταθήκαμε τυχεροί στο ότι βρήκαμε εναλλακτική.
VIP area – WHAT A MESS!!!
Ο χώρος VIP είναι ένας ξεχωριστός χώρος σε κάποιο σημείο του φεστιβάλ όπου πρόσβαση έχουν μόνο όσοι έχουν πληρώσει vip εισιτήριο και όσοι έχουν press pass. Είναι ένας χώρος με μπαρ, σημεία φαγητού, lounge areas, τέντες χορηγών και φυσικά η press area για τους κατέχοντες press pass.
Είναι απολύτως κατανοητό για ένα φεστιβάλ να θέλει να βγάλει χρήματα παραπάνω με την πώληση των vip εισιτηρίων και μάλιστα χωρίς πολλά πολλά έξτρα.
Κατά τη γνώμη μου η vip area δεν έχει τίποτα παραπάνω από το υπόλοιπο φεστιβάλ, το μόνο που ενδέχεται να συναντήσεις κάποιον rock star ο οποίος θα περιφέρεται και αυτός στον χώρο. Όμως το να πουλάς παραπάνω εισιτήρια από όσα επιτρέπει ο χώρος νομίζω ότι εκτός του ότι χάνει το όλο νόημα, προκαλεί και δυσαρέσκεια. Και περισσότερο στους ανθρώπους του τύπου που εργάζονται για αυτό το φεστιβάλ και δεν πάνε για διασκέδαση. Δεν ειναι δυνατόν να τους υποχρεώνεις να περιμένουν ουρά για να μπουν στον χώρο ώστε να μπορέσουν να εργαστούν. Μάλλον θα πρέπει να αλλάξει το σύστημα σε αυτό το σημείο. Μια διαφορετική είσοδος για τους ανθρώπους του τύπου θα ήταν μια λύση.
Αυτά όσον αφορά στο αρνητικό κομμάτι της όλης εμπειρίας και πάμε τώρα στα καλά.
Το πρώτο και κύριο σημείο που μας έκανε απίστευτα θετική εντύπωση ήταν το ότι οι φετινές παρεμβάσεις ώστε να δημιουργηθεί περισσότερος ελεύθερος χώρος στην είσοδο και εντός του φεστιβάλ δούλεψε άψογα. Η αφαίρεση του κεντρικού μπαρ ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να γίνει. Πλέον η μετακίνηση από την μία μεριά του χώρου στην άλλη αλλά και μεταξύ των σκηνών δεν ήταν περιπέτεια, αντίθετα ήταν άνετη, γρήγορη και ασφαλής. Αλλά και στην είσοδο ή αφαίρεση των πάγκων των διαφόρων πωλητών και φαγητού δημιούργησε μια πιο άνετη διαδικασία εισόδου και εξόδου από τον χώρο.
Κανένα πρόβλημα στην εμφάνιση των συγκροτημάτων. Καμία καθυστέρηση ή τεχνικό ζήτημα, πέραν κάποιων μικρών θεμάτων στον ήχο σε ορισμένες περιπτώσεις που ομως ξεπεράστηκαν γρήγορα.Ένα σπάνιο φαινόμενο φέτος είναι ότι καμία μπάντα ή καλλιτέχνης δεν μας απογοήτευσε εντελώς (πλην ενός που θα δούμε παρακάτω). Άλλους λατρέψαμε άλλους απλά ευχαριστηθήκαμε, άλλοι μας εξέπληξαν ευχάριστα.
Πάμε λοιπόν να δούμε τι είδαμε και τι χαρήκαμε και “ποιον” όχι.
Να τονίσω σε αυτό το σημείο πως εκφράζω την απολύτως προσωπική μου υποκειμενική άποψη με τις συμπάθειες και αντιπάθειες μου. Επίσης αναφέρω σε κάθε κατηγορία τους καλλιτέχνες κατά σειρά εμφάνισης.
ΜΠΑΝΤΕΣ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΨΑ
Electric Callboy: ΘΕΟΜΟΥΡΛΟΙ, ΘΕΟΠΑΛΑΒΟΙ, ΒΛΑΜΜΕΝΟΙ ΥΠΕΡΟΧΟΙ. Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και δείτε τους live. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!
TREAT: Τι να πω πια για τους TREAT. Υπέροχοι κάθε φορά. Λατρεία.
JUDAS PRIEST: NO COMMENTS. Είμαι πολύ μικρή για να μιλήσω για ΤΟΝ ΘΕΟ!!!!
Alice Cooper: Ο θείος Αlice μας έστειλε στη μαμάκα μας ακόμα μια φορά (Nita είσαι ΘΕΑΡΑ κοπέλα μου). Οι υπόλοιποι γύρω μου είπαν ότι έβρεχε καταρρακτωδώς εκείνη τη στιγμή. Για να το λένε έτσι θα ήταν.
Avantasia: Ο κύριος Sammet μας πήρε τα μυαλά τοσο ο ίδιος όσο και οι φίλοι που έφερε μαζί του. Adrienne Cowan, Ronnie Atkins, Chiara Tricarico, Geoff Tate, Tommy Karevik, Bob Catley. Τι άλλο μπορούσαμε να ζητήσουμε. Ίσως να μην έβρεχε εκείνη την ώρα αλλά μερικές σταγόνες βροχής δεν ήταν σε θέση να μας πτοήσουν.
ΜΠΑΝΤΕΣ ΠΟΥ ΧΑΡΗΚΑ
Τalisman: Το γνωστό tribute στον Marcel Jacob. Μας συγκίνησαν και θυμηθήκαμε τα παλιά.
MSG: Ο δεξιοτέχνης της κιθάρας μας έκανε επίδειξη του ταλέντου του ακόμα μια φορά. Ακούραστος
Winger: Αγαπημένες μελωδίες από έναν Κip σαφώς ανανεωμένο, και πολύ καλύτερο από την προηγούμενη φορά που τον είδαμε και ας έχουν περάσει 14 χρόνια.
Five Finger Death Punch: Μεγάλη μπάντα, είτε τους αγαπάς είτε όχι. Λίγο βλαμμένος frontman αλλά με υπέροχη φωνή.
Tyketto: Μεγάλη χαρά που κατάφερα να τους ξαναδώ μετά από τόσα χρόνια. Τι κι αν το μακρύ μαύρο μαλλί σήμα κατατεθέν του Danny Vaughn, είναι πλέον άσπρο. Το κέφι και η ενέργεια του ίδιου αλλά και των υπολοίπων μελών ήταν ικανά για να περάσουμε υπέροχα.
Swedish Erotica: Ομολογώ δεν τους γνώριζα τους κυρίους από πριν. Πολύ καλοί όμως και ας μην ήξερα ούτε ένα τραγούδι.
Να τονίσω σε αυτό το σημείο πως εκφράζω την απολύτως προσωπική μου υποκειμενική άποψη με τις συμπάθειες και αντιπάθειες μου.
Gloryhammer: Το side project του Christopher Bowes των Alestorm δε θα μπορούσε να είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Στην ουσία βέβαια το μόνο που αλλάζει είναι η θεματολογία των στίχων όπου εδώ έχουμε να κάνουμε με ιππότες και κάστρα, και όχι με πειρατές. Κατά τα άλλα ίδιος ήχος, ίδιο vibe.
Nestor: Ωραίος ο Nestor βγήκε σαν τον Βαγγέλη Σειληνό στην ‘Παριζιάνα’ με χρυσά αμφιμασχάλια. Ωραίος ήχος, ωραία τραγούδια, ενέργεια και κέφι στα ύψη.
Black Stone Cherry: Ακόμα μια πολύ ικανοποιητική εμφάνιση. Επίσης θέλω τις βιταμίνες που παίρνει ο κιθαρίστας τους Ben Wells ο οποίος δε σταμάτησε λεπτό να χοροπηδάει και να τρέχει πάνω κάτω.
Beast In Black: Τι να λέμε. Γιάνναρος και ξερό ψωμί. Μας κάνεις πολύ περήφανους πατριωτάκι!
Pain: Με ανυπομονησία περίμενα τους (τον) αγαπημένους PAIN καθώς η εμφάνιση τους επί ελληνικού εδάφους μερικούς μήνες πριν δεν μας είχε ενθουσιάσει λόγω κακής ποιότητας ήχου στον χώρο της συναυλίας. Παρόλο που αρχικά εντοπίσαμε παρόμοια προβλήματα, αυτά βελτιώθηκαν αργότερα και η συναυλία στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.
ΜΠΑΝΤΕΣ ΠΟΥ ΜΕ ΕΞΠΛΗΞΑΝ
Parkway Drive: Τι κακός χαμός με δαύτους. Ας κάτσω λίγο να δω προς τι η φασαρία… Αυτά έλεγα λίγο πριν ξεκινήσει η λαίλαπα. Που να το φανταστώ ότι αυτή η μπάντα είναι τόσο καταιγιστική. Κυριολεκτικά έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Ντροπή μου που δεν ειχα ασχοληθεί στο παρελθόν.
Battle Beast: Με επιφυλάξεις πήγα να τους δω καθώς η προηγούμενη φορά που τους είδα live με την πρώτη τους τραγουδίστρια ήταν απαίσια. Μου έλεγαν φίλοι ότι η τωρινή δεν έχει καμία σχέση. Πόσο δίκιο είχαν. Άλλη μπάντα εντελώς.
Εvanescence: WOW… και ξανά WOW! Προετοιμασμένη να εισπράξει μια ωραιότατη σούπα. Είχα δει βίντεο όπου η αγαπημένη Amy Lee φαινόταν να μην μπορεί πια. Αποκορύφωμα ένα live streaming από εμφάνιση τους σε κάποιο άλλο φεστιβάλ όπου πραγματικά πόνεσε η ψυχή μου. Προφανώς και επανήλθε. Δεν ήταν απλά καλή. Ήταν φανταστική, εκπληκτική, μοναδική. Μέχρι και που με έκανε και έκλαψα στο My Immortal και δεν είναι καν το αγαπημένο μου.
ΜΠΑΝΤΕΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΛΟΙ, ΤΙΜΙΟΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΤΙ ΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Riot: Διεκπεραιωτικοί!
Primal Fear: Το αυτό!
Extreme: Όταν ο σταρ της μπάντας είναι ο κιθαρίστας μοιραία θα υποστείς ατελείωτα σόλο. Κούρασαν από κάποιο σημείο και μετά.
Journey: Ζητάω συγγνώμη από τους die hard θαυμαστές τους, αλλά δε μπόρεσα να νιώσω Journey. Είχα την τύχη να τους ξαναδώ παλαιότερα στα αρχικά βήματα του Arnel Pineda και ομολογώ πως είχα ενθουσιαστεί τότε. Αυτή τη φορα ο Φιλιππινεζος τραγουδιστής με απογοήτευσε όχι με τη φωνή του η οποία ήταν άψογη αλλά με την εμφάνιση και το ύφος του. Επίσης το setlist με κούρασε λίγο καθώς είπαν ΟΛΕΣ τις μπαλάντες της δισκογραφίας τους. Γνωστός βέβαια ο ήχος των Journey, αλλά και πάλι.
Bruce Dickinson: Οκ. Καλός ναι. Του το δίνω ότι ήταν φανερά άρρωστος (κάποιο κρυολογημα) ωστόσο έβγαλε set της λίγο πιο πάνω από μίας ώρας. Και πάλι συγγνώμη από τους θαυμαστές του και ξέρω ότι είστε άπειροι.
ΤΕΛΟΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΕΝΑΣ – Γιατι;;;;;; Γιατί καλέ μου άνθρωπε;
W.A.S P.: Γιατί μας το έκανες αυτό και σε μας και στον εαυτό σου. Γιατί δεν υπάκουσες τους γιατρούς που σου είπαν να μην βγεις. Ήταν τραγικό να βλέπεις έναν Blackie Lawless καθήμενο σε σκαμπό λόγω εγχείρησης στην σπονδυλική στήλη οπως μας είπε ο ίδιος καμιά 10αρια φόρες να προσπαθεί ανεπιτυχώς να τραγουδήσει και να παίξει κιθάρα. Το όλο σκηνικό ήταν για γέλια και για κλάματα. Ακόμα και το πόστερ στην πλάτη της σκηνής ήταν από παλαιότερη περιοδεία και είχαν καλύψει τις χρονολογίες με μαύρη ταινία. Με μια λέξη Α Ρ Π Α Χ Τ Η ! Τεράστιο κρίμα!
Και αυτή ήταν η ανασκόπηση του Sweden Rock Festival 2024. Γλυκόπικρος ο αποχαιρετισμός όπως πάντα με την ευχή να ξαναβρεθούμε στα ιερά χώματα του οικισμού Norje της κομητείας του Blekinge, της Νότιας Σουηδίας.
Αντίο Sweden Rock Festival. Ελπίζω να ξαναβρεθούμε κάποτε…
Φωτογραφίες/Κείμενο: Σαββίνα Ελευθεριάδου
Επιμέλεια Κειμένου: Σίσσυ Φανουράκη
Ευχαριστούμε πολύ και την Δέσποινα Σταματάκη για την βοήθειά της στην επεξεργασία των φωτογραφιών.
