Live Report: Είδαμε τους Oh Hiroshima @An Club, 15/03/25

Το An Club βυθίστηκε σε μια θάλασσα από Post-Rock ήχους. Από τις πρώτες νότες των Oh Hiroshima, ήταν ξεκάθαρο πως αυτή η βραδιά θα εγγραφόταν στη μνήμη μας σαν ηχώ.

Ή για να το γράψω καλύτερα σαν μια εμπειρία, που σε κάνει να νιώθεις ότι βρίσκεσαι κάπου αλλού, χαμένος μέσα σε ένα σύμπαν, όπου η μουσική είναι ταξίδι. Αυτό ακριβώς πέτυχαν οι Oh Hiroshima στη συναυλία τους στην Αθήνα. Ήταν αυτο που περιμέναμε και είχα γράψει στο αφιέρωμα που τους είχα κάνει και μπορείτε να το διαβάσετε εδω!

Ζέσταμα με τους Oath of Doom

Τη συναυλία άνοιξαν οι Έλληνες Oath of Doom που έπαιξαν για περίπου 40 λεπτά. Ο κόσμος είχε ήδη μαζευτεί και απολαύσαμε ένα ηχητικό doom metal/rock ταξίδι με το Αθηναϊκό τρίο να μας υπενθυμίζει πως η μουσική των Black Sabbath σημάδεψε και νοηματοδοτησε μια ολόκληρη μουσική σκηνή. Ο ήχος τους ήταν πολύ καλός και οι συνθέσεις τους άκρως εθιστικές.

Ήρεμη δύναμη επί σκηνής

Τα μέλη των Oh Hiroshima ανέβηκαν στη σκηνή σχεδόν αθόρυβα, αφήνοντας τη μουσική να μιλήσει πρώτη. Η εισαγωγή με το “This Is Not the End” μας τύλιξε με τη μελαγχολία της, σαν κύμα που σκάει πάνω στα βράχια.

Ο ήχος ήταν δυνατός, σχεδόν απόκοσμος, με τις κιθάρες να πλέκουν μια ατμόσφαιρα που έμοιαζε να αιωρείται πάνω μας. Αν και μου φάνηκε στην αρχή πολύ δυνατός, η αλήθεια είναι πως τον απόλαυσα, εκτός της ηχούς στο μικρόφωνο, που προσωπικά με ενοχλεί κάπως.

Ατμόσφαιρα που κόβει την ανάσα

Καθώς το setlist ξεδιπλωνόταν, κάθε τραγούδι λειτουργούσε σαν μια ξεχωριστή πράξη. Το An Club «μεταμορφώθηκε» σε έναν κόσμο φτιαγμένο από ηχητικά τοπία γεμάτα μελαγχολία, ένταση και εσωτερική έξαρση.

Το “Deluge” μας έριξε σε μια δίνη συναισθημάτων, με τον Oskar Nilsson να χτυπάει με μανία τα drums. Το “Humane” ήρθε σαν ανάσα, σαν μια στιγμή διαύγειας πριν επανέλθει η επαναληπτικότητα του Post Rock των Oh Hiroshima.

Η ενέργεια της μπάντας ήταν συγκρατημένη, αλλά γεμάτη ένταση, όπως ακριβώς αρμόζει στη μουσική τους. Δεν χρειάζονταν υπερβολές ή μεγάλα λόγια – τα πάντα λέγονταν μέσα από τις νότες.

Το δίδυμο των Oh Hiroshima

Μόνο το επαναλαμβανόμενο “thank you” του Jakob Hemström που φαινόταν να χαίρεται που ήταν για πρώτη φορά στη χώρα μας.

Ιδιαίτερη μνεία στον drummer Oskar Nilsson που -εντάξει- ξέραμε πως η μουσική της μπάντας βασίζεται και στα drums, αλλά ο σουηδός τα ‘σπασε! Καταπληκτική εμφάνιση!

Ένα κοινό που δεν ήθελε να φύγει

Το κοινό ήταν απόλυτα παραδομένο στη στιγμή. Κανείς δεν μιλούσε κατά τη διάρκεια των κομματιών, κανείς δεν ήθελε να σπάσει τη μαγεία των Oh Hiroshima. Ήταν μια από εκείνες τις σπάνιες συναυλίες, όπου η σύνδεση μεταξύ μπάντας και θεατών είναι απλή και χωρίς λόγια.

Ήμασταν εκεί και το βιώναμε! Βλέμματα καρφωμένα στη σκηνή, άλλοι με κλειστά τα μάτια να το βιώνουν, άνθρωποι από όλες τις ηλικίες, σώματα σχεδόν ακίνητα, εκτός από εκείνα που ακολουθούσαν αργά τον ρυθμό.

Η μουσική τους; Συναισθήματα που ξεχειλίζουν, σαν ένα κύμα που χτυπά και υποχωρεί, αφήνοντας πίσω του κάτι βαθύτερο.

Στο “Richard D. Anderson” από τον πρώτο τους δίσκο, τα layers των κιθάρων έχτιζαν τοίχους από συναίσθημα κι όταν η μουσική έφτανε στην κορύφωσή της, ήταν σαν να μην μπορούσες να πάρεις ανάσα.

Άλλωστε, για τους λάτρεις αυτού του είδους η επαναληπτικότητα των μελωδιών και των κιθαριστικών riffs που είναι από τα βασικά στοιχεία της μουσικής των Oh Hiroshima ήταν άφθονη!

Το αποκορύφωμα της συναυλίας

Το “Darkroom” και το “Ellipse” έφεραν μια σκοτεινή, σχεδόν κινηματογραφική αίσθηση, σαν η μπάντα να ήθελε να μας ταξιδέψει μέσα από μια ιστορία χωρίς λέξεις.

Η στιγμή που έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μου ήταν όταν έπαιξαν το αγαπημένο μου “Ascension“. Ο τίτλος του τραγουδιού τα έλεγε όλα! Ήταν το αποκορύφωμα μιας συναυλίας που έμοιαζε με λύτρωση, σαν να φτάναμε στο τέλος μιας μακράς, συναισθηματικής διαδρομής.

Υπόκλιση και Αποχώρηση

Μετά το τελευταίο τραγούδι “Drones” οι Oh Hiroshima άφησαν κάτω τα όργανά τους και υποκλίθηκαν μπροστά μας. Έφυγαν, όπως ακριβώς είχαν εμφανιστεί – ταπεινοί, χωρίς πολλά λόγια, αφήνοντας τη μουσική να μιλήσει γι’ αυτούς. Κι εμείς φύγαμε από το An Club λίγο πιο γεμάτοι από ό,τι όταν μπήκαμε.

Αν αυτή ήταν η πρώτη τους φορά στην Ελλάδα, ελπίζουμε να μην είναι η τελευταία, όπως είπε και ανάμεσα στα τραγούδια ο Jakob Hemström. Γιατί τέτοιες μουσικές εμπειρίες είναι αυτές που μας θυμίζουν γιατί η μουσική είναι κάτι παραπάνω από μελωδίες.

Ευχαριστούμε πολύ για το φωτογραφικό αρχείο την Έφη Γαλιατσάτου!
Βρείτε την στο instagram