Πέρασαν κιόλας είκοσι χρόνια από την έναρξη των Μπλε, κάπου σε ένα στούντιο να ηχογραφούν τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο Ενοχές (1996) και την τότε ερμηνεύτρια τους Θεοδοσία Τσάτσου. Ήταν η εποχή που το ελληνικό Ροκ είχε ήδη καλές βάσεις και η μουσική βιομηχανία πρόσφερε ακόμα κάτι καλό και ποιοτικό. Ήταν τότε που πηγαίναμε ακόμα σχολείο και μέναμε με ανοιχτό το στόμα ακούγοντας την εκπληκτική & ιδιαίτερη φωνή της Θ.Τσάτσου και λίγο αργότερα της Γεωργίας Κεφαλά (Georgia). Πέρασαν είκοσι χρόνια με πλούσια δισκογραφία, φιλίες, έρωτες, ίντριγκες και ένα μουσικό διαζύγιο για να φέρει στην επιφάνεια λίγο αργότερα την παρουσία της Georgia και λίγα χρόνια μετά ένα απίστευτο reunion!
Η αλήθεια είναι πως όταν άκουσα για αυτή την επανένωση έστω και για ένα βράδυ, με τις 2 ερμηνεύτριες επί σκηνής ανατρίχιασα και όχι γιατί πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια από μπροστά μου αλλά γιατί ήταν και είναι ένα από τα συγκροτήματα της ελληνικής σκηνής που έχει ακόμα πνοή. Είναι από αυτά τα μικρά θαυματάκια που περιμένεις σαν κοινό και όχι μόνο’ και όχι σαν εκείνα που ακούς κάθε χρόνο όπως την επανένωση των Scorpions ή των Πυξ λαξ (ναι όντως ισχύει παίδες). Οι Μπλε λοιπόν ήταν για μια βραδιά (ευελπιστούμε να το ξανακάνουν) στο Piraeus 117 Academy και έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό.
Τρεις εκπληκτικές ώρες χωρίς διάλειμμα, με χιούμορ από την σχιζοφρενικά μαγική Georgia, αγάπη και πολύ μουσική. Αν και καθυστέρησε να ξεκινήσει λόγω κόσμου φαντάζομαι, όλοι όσοι βρεθήκαμε εκεί αποζημιωθήκαμε και με το παραπάνω. Αυτό που δεν περιμέναμε σίγουρα να δούμε, ήταν οι τρυφερές στιγμές και η ένδειξη αγάπης και φιλίας μεταξύ των 2 ερμηνευτριών. Βέβαια αυτό ήταν και κάτι που έκανε τους θαμώνες να απορούν κυρίως με την επαλήθευση πως όλα είναι τέλεια μεταξύ τους, αλλά hey… το ζούμε επί σκηνής, μην το ψάχνουμε και πολύ.
Δυστυχώς το μόνο αρνητικό ήταν οι καρέκλες για καθήμενους που λίγο πολύ απαγόρευε την καλύτερη επαφή με την σκηνή όπως ακόμα και να μπορέσεις να χορέψεις όπως θα ήθελες. Αν και αυτό είναι κάτι που έκανε η Georgia προς το τέλος, καλώντας το κοινό να έρθει μπροστά και να γιορτάσουν όλοι μαζί (φαντάζομαι οι πιο χλιδάτοι μπροστά δεν τρελάθηκαν και τόσο).
Και αφού έκλεισαν τα φώτα και αφού ακούσαμε το Mission Impossible και είδαμε και φωτοσπαθιά από starwars είδαμε και τις 2 τρελές (με την καλή έννοια) να περιφέρονται σε θέση μάχης μεταξύ τους. OK… αυτό δεν το περιμέναμε, όπως και δεν περιμέναμε την Τζώρτζια να βγει με αλυσίδα κάνοντας το αγρίμι στα τέσσερα, προκαλώντας έκπληξη ακόμα και στην Θεοδοσία που ερμήνευε εκείνη την ώρα. Είναι τρελές ρε φίλε και μου αρέσει, γιατί δεν κρύβουν τίποτα, γιατί έχουν ιδιαίτερες φωνές και μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Όπως ας πούμε να τις ακούσουμε στα: “One” των U2, Toxicity” των System of a Down, “Whole Lotta Love” των Led Zeppelin,“Thunderstruck” των AC/DC (μια καθαρά ελληνόφωνη διασκευή) ,“Satisfaction” των Rolling Stones και το “Killing in the Name”των Rage Against the Machine, κάνοντας το κοινό να κοπανιέται και να χειροκροτεί. Εδώ να προσθέσω πως δεν τρελάθηκα την brutal εκδοχή που προσπαθούσαν να δώσουν, γιατί προφανώς και προτιμώ τον δικό τους ρυθμό και τόνο από κάτι ίσως πιο ξένο .
Αν υπήρξατε περάσατε την εφηβεία σας και λίγο παραπάνω, εκείνη την χρυσή εποχή των 90’s τότε σίγουρα θα αναπολήσατε και όλα αυτά τα κομμάτια που μοιράστηκαν μαζί μας όπως: Δεν Θέλω, Στα Μαύρα Έχω Ντυθεί, Με Ταξιδεύεις, Τα Πάντα Ζητάς και το Μ’ Aρέσεις Γιατί, ενώ παρουσίασαν και δύο τραγούδια έκπληξη από το πρόσφατο άλμπουμ “.20”, τα “Μόνο τα Όνειρά σου” και “Έχω Πολύ Θυμό”.
Εκπληκτικές ήταν και η ερμηνεία των δύο στο “The Rose” της Bette Midler, όπου ήταν και ένα από τελευταία τους κομμάτια, ακούγοντας την Τζώρζια να λέει στο μικρόφωνο ¨Ηταν η πιο όμορφη νύχτα της ζωής μου’.
Φυσικά επί σκηνής βρέθηκε και ο Στέλιος Φράγκος, παλιός κιθαρίστας του συγκροτήματος καθώς και ο Γιώργος Παρώδης, χρόνια στιχουργός τους.
Χρόνια πολλά Μπλέ!
