Πες μου ότι δεν ξέρεις τον και θα μετρήσω πόσα εκατοστά μεγάλωσε μύτη σου.
Πραγματικά είναι από τους καλλιτέχνες εκείνους που λες ότι ή θα τον λατρέψεις ή θα το μισήσεις. Και αυτό το λέω γιατι χθες, ημέρα Παρασκευή και για 2η φορά να φιλοξενείται στην σκηνή του Κυττάρου, ο Μιχάλης Ρακιντζής ή ο κύριος Πουφ ή ο κύριος S.A.G.A.P.O κ.α, κατάφερε να γεμίσει ασφυκτικά τον χώρο αλλά και να ξεπουλήσει. Τι και αν πέρασαν τα χρόνια, τι και αν άσπρισαν μαλλιά, τι και αν πραγματικά γυρίσαμε κοντά 3 χρόνια (βάλε και κάτι παραπάνω) πίσω.
Σε μια μικρή συνομιλία που είχα με ένα μεγάλο του θαυμαστή (απορώ πως τον πέτυχα), που είπε ότι με κίνδυνο να καταστρέψει και άλλους δίσκους η μαμά του, έφυγε για να τον δει 
από κοντά, όπως κάνει κάθο φορά, όπως έκανε και στην συναυλία με τον Ian Gillan, στο Λυκαβηττό. (Ναι τότε πήγαινε δημοτικό, αν τον υπολογίσατε παραπάνω ηλικιακά.)
Ομολογώ πως πρώτη φορά βρέθηκα σε συναυλία του (αν και παλιά θαυμάστρια και αυτό που λέμε χωριανή) και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση πως έβλεπα κάθε λογής ηλικίας αλλα΄και μουσικής κουλτούρας, όχι απλά να τραγουδά κάποια τραγούδια του, αλλά πραγματικά να ξέρει όλους τους στίχους απέξω. Βέβαια σε αυτό βοήθησε και ο προτζέκτορας που είχαν με τους στίχους, κάτι που φυσικά μου άρεσε, γιατί πέραν του ότι μάθαινες τον στίχο, σίγουρα θα βοηθούσε και ΑΜΕΑ -μη ακούοντες (αν βρισκόταν κάποιος στον χώρο και είναι μια ευκαιρία να το θίξουμε, καθώς η πρόσβαση τους στην μουσική- ναι νιώθουν την μουσική με δονήσεις- και αυτό είναι σίγουρα κάτι που αναζητούν, μια μικρή βοήθεια όσων αφορά υπότιτλους.)
Anyway, ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Με ασφυκτικό λοιπόν το Κύτταρο και με κάθε λογής θαυμαστή, η συναυλία ξεκίνησε σχεδόν μια ώρα αφότου είχε ανακοινωθεί. Αν και ανυπόμονο το κοινό, δεν έδειξαν ενοχλημένοι, κυρίως γιατί σίγουρα ήξεραν πως θα αποζημιωθούν και με το παραπάνω. Όπως και έγινε, καθώς κάναμε μια μουσική αναδρομή σε όλους τους δίσκους, όλες τις χρονολογίες καταλήγοντας με ιδιαίτερο ενθουσιασμό στο S.A.G.A.P.O και φυσικά στο Δικός σου για πάντα.
Πραγματικά μου έκανε μεγάλη εντύπωση, το πόσο δυνατά τον ακολουθεί το κοινό του όλα αυτά τα χρόνια, που όπως και να το κάνεις, το cult και το 80′ δεν φεύγει από μέσα σου, εκτός και αν είσαι μετά το 2000(που δεν θέλω καν να αναλογιστώ τα χρόνια…).
Με υπόσχεση για μια 3η συναυλία στον ίδιο χώρο και με θερμές ευχαριστίες, έμεινε εκεί στην σκηνή, μαζί με την μπάντα του -που απαρτίζεται από τους:
Μάνος Μανουσέλης_Guitar
Τέρρυ Μαυρίδης _Bass
Χρήστος Στρατηγός_Drums
Λιάνα Γκιώζου_ Vocals
να χορεύουν και να σε γυρνάνε πίσω στο χρόνο, εκεί που ίσως θα ήμασταν καλύτερα.
Αν και πρόσφατα γνώρισα την μπάντα του, η ενέργεια τους δεν μένει στάσιμη και σίγουρα αυτό, είναι κάτι που μαγντίζει και προτρέπει και το κοινό. Με την Λιάνα στα φωνητικά, άλλοτε να τραγουδά και άλλοτε να χορεύει χαμογελαστή, μέχρι τον Τέρρυ που γκάζωνε με το μπάσο του.
