Από την πρώτη στιγμή της ανακοίνωσης του ερχομού των Νορβηγών Leprous η 22α Σεπτεμβρίου είχε σημειωθεί στο ημερολόγιο. Έχοντας συχνή θέση τα τραγούδια τους στις επιλογές μου, τόσο για προσωπική απόλαυση όσο και ως πρόταση σε άλλους, δεν θα μπορούσα να χάσω αυτή τη συναυλία. Οπότε, ετοιμάστηκε το κατάλληλο CD για το αυτοκίνητο και αναχώρησα για Θεσσαλονίκη…
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν και πολύ αισιόδοξος για την προσέλευση του κόσμου αρχικά, λόγω της ημέρας – Τρίτη γαρ – αλλά κυρίως λόγω του ονόματος που δεν είναι και το πιο εμπορικό. Και αυτό περισσότερο λόγω πρότερης εμπειρίας από συναυλίες συγκροτημάτων με σχετικά μικρή προβολή. Από την άλλη, ακριβώς γι αυτό το λόγο θεωρούσα ότι όποιος ερχόταν θα ήταν σίγουρος ότι θα περάσει καλά. Και λίγο ως πολύ έπεσα μέσα…
Εκτός από τους Leprous στο line-up της βραδιάς υπάρχουν και οι Poem και Until Rain, προσθέτοντας την ελληνική πινελιά της συναυλίας και τέτοια που ήταν ναι μεν στο χώρο του progressive metal και αυτή, αλλά συγχρόνως διαφορετική, με τους Νορβηγούς βέβαια έτσι κι αλλιώς να έχουν τη μοναδικότητά τους. Οι πόρτες άνοιξαν περίπου στις 20:15, στην ώρα τους – όπως συμβαίνει στις διοργανώσεις της Made Of Stone Productions άλλωστε – και πήραμε θέση αναμένοντας τους Poem να αρχίσουν τη συναυλία. Περίπου στις 20:45 το Αθηναϊκό κουαρτέτο αποτελούμενο από 2 κιθάρες, μπάσο και drums, με τον εκ των κιθαριστών Γιώργο επίσης στη φωνή, ξεκινάει δυναμικά, με εικόνες και videos να εναλλάσσονται στο background με τη βοήθεια προτζέκτορα. Γεμάτος ήχος, με επιβλητική παρουσία από τον Στράτο (μπάσο), και με τραγούδια από τον επερχόμενο 2o δίσκο τους “Skein Syndrome”. Με mid tempo τραγούδια επί το πλείστον, με έντονη ερμηνεία και εκτέλεση, η μπάντα φαίνεται πολύ δουλεμένη και δεμένη. Το progressive metal τους είναι μπολιασμένο με alternative και post metal στοιχεία, ήχος που φαίνεται να ξεπετάγεται και στην Ελλάδα πλέον. Έχουν βέβαια και κάποια χρόνια στον χώρο, με τον πρώτο δίσκο “The Great Secret Show” να έχει βγει το 2009. Πολύ καλή εμφάνιση εξ ολοκλήρου η οποία ολοκληρώνεται λίγο πριν τις 21:30 με τον κόσμο που έχει ήδη αρχίσει να πληθαίνει να τους ανταποδίδει ζεστό χειροκρότημα.
Οι Θεσσαλονικείς Until Rain είναι αυτοί που αναμένονται στη συνέχεια, για να μας 
παρουσιάζουν και τον νέο τους τραγουδιστή, τον Κώστα Μαργαρίτη. Μάλλον καλύτερα να πω τις νέες τους φωνές, καθώς στο συγκρότημα έχει προσχωρήσει ως δεύτερη φωνή και η Donna Zed. Παρόλο που η μπάντα δεν έχει πρόσφατο νέο δίσκο, είναι αρκετά ενεργή, κάτι που αποτυπώνεται και στο πρόγραμμα των εμφανίσεών της, αφού θα λάβει μέρος και στο ProgPower Europe festival που θα διεξαχθεί στις 2-4 Οκτώβρη στο Baarlo της Ολλανδίας, μαζί με ονόματα όπως οι Soen, Abnormal Thought Patterns, Myrath, Pagan’s Mind αλλά και… Leprous! Κατά τις 21:45 ξεκινά το σεστέτο με το “My Own Blood” από τον πιο πρόσφατο δίσκο, “Anthem To Creation” του 2013, με τον οποίο συνέχισαν κιόλας με το “Brain Death”. Σε πιο καθαρά progressive μονοπάτια σε σχέση με τους Poem, αν και έχουν κι αυτοί τις προσμίξεις τους από το χώρο του power. Ο Κώστας δείχνει τις δυνατότητές του, βάζοντας στην άκρη μικροπροβλήματα σωματικής καταπόνησης, ως απόρροια ευχάριστων – απ’ ότι έμαθα – οικογενειακών υποθέσεων αλλά και κούρασης από το ταξίδι στην Ολλανδία.
Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Κώστας είναι μέλος της Epic Rock Choir και με την ομάδα αυτή συμμετείχε στην εμφάνιση των Ayreon στις 6 του μήνα στην Ολλανδία, στην μεταφορά επί σκηνής του καταπληκτικού δίσκου The Human Equation, αποδομένου πλέον ως The Theater Equation! Ένα πραγματικό παράσημο, το να ερμηνεύεις τα τραγούδια του μεγάλου Arjen Lucassen και ειδικά ως αντικαταστάτης του Devon Graves…
Πίσω στα της συναυλίας, παίζοντας και ένα νέο τραγούδι, οι Until Rain ολοκληρώνουν την εμφάνισή τους σχετικά σύντομα, αφού βρέθηκαν στη σκηνή για λιγότερο από μισή ώρα, διαλέγοντας το ομώνυμο τραγούδι του τελευταίου δίσκου για κλείσιμο, αλλά σε μια πιο σύντομη εκδοχή του. Θα θέλαμε περισσότερο, αλλά ίσως έπαιξε ρόλο και η καταπόνηση που ανέφερα παραπάνω. Το θέμα είναι ότι η μπάντα με τις νέες «μεταγραφές» μοιάζει έτοιμη να συνεχίσει ακάθεκτη πάνω στην πολύ καλή πορεία που έχει μέχρι τώρα και να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο.
Πλησιάζει όμως η ώρα για τους headliners, με τους Leprous να ετοιμάζονται βγαλμένοι μέσα από τις φωτογραφήσεις για τον φετινό δίσκο “The Congregation”. Έχουν κάποιο θέμα με τον προτζέκτορα και απ’ ότι φαίνεται θα αφήσουν στην άκρη τη χρήση οπτικών ερεθισμάτων, για να μην αργοπορήσουν την έναρξη της εμφάνισής τους. Μέσα στα μαύρα πουκάμισα, στήνουν τα όργανά τους και περίπου στις 22:30 η εισαγωγή του “The Flood” αρχίζει… Φυσικά το setlist είναι αναμενόμενο να στηρίζεται στο νέο album, περιμένοντας βέβαια να πάνε πίσω στη δισκογραφία τους, τουλάχιστον μέχρι και το “Bilateral”. Ο κόσμος πλέον έχει μαζευτεί – αν και χωράνε κι άλλοι σίγουρα – και από την πρώτη στιγμή συμμετέχει. Πώς αλλιώς να κάνει βέβαια, όταν βλέπει τον Einar (Solberg, φωνή/ keyboards) να ουρλιάζει από το πρώτο κομμάτι αλλά και την υπόλοιπη μπάντα να τα δίνει όλα εξ αρχής… Εναλλαγή τραγουδιών του “The Congregation” και του “Coal” (2013), με τα “Foe”, “Third Law” και “Chronic” να ακολουθούν, με τα απαιτητικά στη φωνή τραγούδια να κάνουν τις φλέβες στο λαιμό του Einar να πετάγονται. Όλη η μπάντα παίζει στα κόκκινα, αλλά την παράσταση κλέβει ο νέος σε αυτόν το δίσκο drummer Baard Kolstad ο οποίος μοιάζει έτοιμος να σπάσει τα drums… Με παραστάσεις βέβαια από μπάντες όπως οι Borknagar ή οι ICS Vortex, δεν νομίζω να είχε πρόβλημα έτσι κι αλλιώς. Στο “Rewind” που έπεται η μπάντα χτυπιέται επί σκηνής όσο και το κοινό κάτω από αυτή, ίσως και περισσότερο!
Κάπου εδώ φαίνεται να υπάρχει ένα μικρό θέμα, καθώς έχουμε μια μίνι σύσκεψη της μπάντας, αλλά συνεχίζουν κανονικά, κατεβάζοντας λίγο τη ένταση με το “Acquired Taste” μέσα από το “Bilateral” του 2011. Με το ήρεμο τελείωμά του δίνει τη θέση του στο “Red” καθώς ξαναγυρνάμε στον πιο πρόσφατο δίσκο, το οποίο αρχίζει και αυτό ήρεμα αλλά το κοινό περιμένει την έκρηξη στη συνέχεια… και φυσικά αυτή έρχεται, με τους Leprous να το απολαμβάνουν στη σκηνή και τον Einar να δείχνει πραγματικά να εξωθεί τον εαυτό του στα άκρα. Με το “Slave” που έρχεται στη συνέχεια φτάνουμε στην πρώτη κορύφωση ίσως της βραδιάς, με το κοινό να δείχνει την ξεκάθαρη προτίμησή του στο τραγούδι. Απ’ ότι φαίνεται όμως οι εκφράσεις του Einar καθώς τραγουδούσε είχαν και μια αρνητική αιτία, αφού με τα την ολοκλήρωση του τραγουδιού απολογήθηκε στον κόσμο λόγω ενός προβλήματος που το ταλαιπωρεί στο λαιμό και τον εμποδίζει να ανταπεξέλθει όπως θα ήθελε. Ο κόσμος του δείχνει τη υποστήριξή του, μην τον αφήνοντας κιόλας βέβαια να σταματήσει! Το show συνεχίζεται με τα νέα τραγούδια “The Price”, “Moon” και “Down”, με εμφανή την καταπόνηση του Einar πλέον στη φωνή του, αλλά συνεχίζει και ο ίδιος όπως και η υπόλοιπη μπάντα να επιδίδεται σε headbanging όποτε μπορεί! Για τα 2 πρώτα έχουμε και την επιστράτευση 8-χορδης κιθάρας για να αποδοθούν τα τραγούδια όσο πιο πιστά σε σχέση με τον δίσκο γίνεται…
Έχοντας ακούσει την πλειοψηφία των τραγουδιών του νέου δίσκου, αναμένονται κι άλλα τραγούδια από τα προηγούμενα albums, με τον υπογράφοντα να έχει φυσικά τις προσδοκίες του και τουλάχιστον κατά το ήμισυ αυτές εκπληρώθηκαν. Όπως φαίνεται βέβαια, το “The Valley” που ακολουθεί δεν το περίμενα μόνο εγώ αλλά και πολλοί άλλοι, κρίνοντας από την ακόμα πιο ένθερμη συμμετοχή του κόσμου στο εν λόγω τραγούδι! Ο κόσμος τραγουδάει κι αυτός χορωδιακά το chorus με τον Einar να μη σκέφτεται να χαλαρώσει αλλά να συνεχίζει να καταθέτει ενέργεια και διάθεση.
Είναι κρίμα για ένα τόσο ωραίο album όπως το “Bilateral” να εκπροσωπείται από ένα μόνο τραγούδι στο setlist, οπότε όταν η μπάντα βγάζει τα όργανα και κάνει πως έφτασε η λήξη της συναυλίας, είμαι σίγουρος ότι θα επιστρέψουν για να το τιμήσουν… Στην ερώτηση του Einar «You sure wanna hear me torturing myself in one more song?» ο κόσμος φυσικά δεν δείχνει «έλεος» και ζητά το encore, για να πάρει την απάντηση «Let the torture begin…». Με αυτόν τον τρόπο ξεκινά το κλείσιμο της βραδιάς, πηγαίνοντας πίσω στο προαναφερθέν album για το “Forced Entry”. Ότι πρέπει για κλείσιμο δηλαδή, με ένα μεγάλο και έντονο τραγούδι όπου ειδικά πάνω στη σκηνή γίνεται ένα μικρός χαμός, με τους Leprous να χτυπιούνται σαν τον πιο ένθερμο οπαδό τους!
Η ώρα είναι λίγο μετά τα μεσάνυχτα όταν ολοκληρώνεται η εμφάνιση των Leprous, με τη μπάντα εμφανώς κουρασμένη αλλά και ακόμα πιο εμφανώς ευχαριστημένη. Το κοινό τους αποθεώνει και αυτοί ανταποδίδουν με αυθεντικά χαμόγελα και ευχαριστίες καθώς ανταλλάζουμε χειραψίες και τους ευχαριστούμε για την απόδοσή τους. Τέτοιες ιδιαίτερες μπάντες δεν τις βλέπουμε συχνά στα μέρη μας και η παρακολούθηση της συναυλίας ήταν προσωπικά μια απόλαυση… Αξίζουν συγχαρητήρια και στην Made Of Stone Productions που έκανε πραγματικότητα αυτή την εμφάνιση και εγώ το μόνο που έχω να ευχηθώ είναι να δούμε ακόμα περισσότερα ανερχόμενα ονόματα και να τα στηρίξουμε όσο μπορούμε. Υπάρχει πολύ ταλέντο που αξίζει την προσοχή μας…
Υ.Γ. 1: Ο Baard Kolstad βασάνιζε τόσο τα τύμπανά του που σε κάποιο δυνατό χτύπημα και για να προλάβει το γύρισμα, του έπεσε η μπαγκέτα αλλά συνέχισε με το ένα χέρι μέχρι να την σηκώσει από κάτω!
Υ.Γ. 2: Η μίνι σύσκεψη που έγινε στο μέσο της εμφάνισης των Leprous είχε ως αποτέλεσμα να κοπεί μάλλον ένα τραγούδι από τον αρχικό σχεδιασμό και αυτό φαίνεται πως ήταν το “The Cloak”. Δυστυχώς ένα από τα αγαπημένα του υπογράφοντα…
Leprous setlist:
- The Flood
- Foe
- Third Law
- Chronic
- Rewind
- Acquired Taste
- Red
- Slave
- The Price
- Moon
- Down
- The Valley
- Forced Entry (encore)
