Πήρες μα κι έδωσες πνοή
στην πιο θολή μου μνήμη.
Τώρα μπορώ να θυμηθώ
που σε είχα ξαναδεί.
Σε είδα σ’ άθλιους καιρούς
να μας σκορπάει το χιόνι,
να μπουσουλάμε απ’ το ποτό
και μόνο να νυχτώνει.
(Γιορτή)
Κάπως έτσι το είχα στο μυαλό μου, κάπως έτσι περίμενα να νιώσω, τον κάθε στίχο, και να τον βιώσω όσο πιο πολύ μπορώ. Δεν απόρησα που η πρώτη ημέρα πήγε sold out, το περίμενα ότι θα ζηλέψει το ίδιο και η δεύτερη. Και πως να μην ξεπουλήσει, όταν τα Διάφανα Κρίνα δηλώνουν επανένωση και έχουν ένα τεράστιο κοινό να τους ακολουθεί χρόνια τώρα.
Αυτό που θυμάμαι ακόμα και τώρα από εκείνη την βραδιά, την πρώτη στην ουσία -γιατί είχαμε την χαρά να γευτούμε την παρθενική τους αντάμωση, ημέρα Πέμπτη- είναι τα όσα κορμιά έβλεπα να πάλλονται μπροστά στα κάγκελα, εκείνα που με πάθος και γιομάτο μνήμες άγγιζαν σε κάθε στίχο.
Εκεί που τα χέρια τεντώνονταν προσπαθώντας να φτάσουν τις λέξεις είτε του Γ. Αγγελάκα είτε του Θ. Ανεστόπουλου. Τα δάκρυα εκείνα που θύμιζαν στίχο των Διάφανων Κρίνων και έμοιαζαν να φωνάζουν “βάλτε να πιούμε”.
Ας πάρω τα πράγματα όμως από την αρχή.
Δεν πάει καιρός που ανακοινώθηκαν τα άσχημα νέα από τον ίδιο τον Θάνο, δεν πάει καιρός που στάθηκαν όλοι γύρω του, ακόμα και με ένα μικρό τους μήνυμα, δεν πάει καιρός που “η αγάπη” ξύπνησε.
Ημέρα πρώτη και στις 10 του Σεπτέμβρη, μια νέα αρχή θα γινόταν, ένα μέλλον που άγγιξε το παρελθόν και ήμασταν τόσο τυχεροί για να το ζήσουμε, βρεθήκαμε τόσο κοντά για να είμαστε κομμάτι του.
Ξέρεις είναι όμορφο να σε αγκαλιάζουν την στιγμή που το έχεις ανάγκη, είναι ακόμα πιο όμορφο να μοιράζεσαι στιγμές σου με όλους αυτούς που αγαπάς.
Όπως φάνηκε όλα, ξεκίνησαν στην ώρα τους, οι Last Drive βρέθηκαν στην σκηνή, ετοιμάζοντας τον κόσμο για κάτι πολύ δυνατό. Και όσο η ώρα περνούσε και όσο τα τραγούδια έμπαιναν και ξυπνούσαν το πετσί μας, τόσο τα συναισθήματα φούντωναν και τραγουδούσαμε δυνατά.
Γιατί η αγάπη θέλει δύναμη και αυτό ήρθαμε να αποδείξουμε.
Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει ο Γ. Αγγελάκας που αν και όπως ομολόγησε δεν ήταν πλήρως προετοιμασμένοι ή τουλάχιστον έτσι όπως θα ήθελαν, ήταν κάτι που όχι μόνο δεν αντιληφθήκαμε αλλά γουστάραμε και με το παραπάνω! Με τραγούδια πρόσφατα αλλά και από το παρελθόν, με παραγγελιές αλλά και με λόγια αγαπημένα για τον Θάνο Ανεστόπουλο, ξεκίνησαν και μοιράστηκαν μαζί μας τουλάχιστον 40 λεπτά στην σκηνή.
Μα ξέρεις ποιον παραδέχτηκα; Ξέρεις σε ποιον έβγαλα το καπέλο; Στον Θάνο, που παρά την ταλαιπωρία του, μοιράστηκε μαζί μας τουλάχιστον 2 ώρες δίχως να πάρει μιαν ανάσα. Και αγέρωχος να μένει στην σκηνή και να “ξερνά” την ζωή μπροστά στα μάτια μας. Και δώστου να κρέμονται χέρια στα σίδερα μπροστά και να ουρλιάζουν τους στίχους, και δώστου να αδειάζουν μπουκάλια με κρασί τριγύρω. Ένα μεγάλο πανηγύρι, μια μεγάλη γιορτή για την ζωή. και όπως είπε και o Αλκίνοος Ιωαννίδης:
«Ευχαριστούμε τα Διάφανα Κρίνα! Ευχαριστούμε τα Κρίνα από την καρδιά μας που σε μία εποχή σκοτεινή έστησαν μια γιορτή φιλίας και αγάπης. Εγώ προσωπικά σκύβω και τους φιλώ τα χέρια. Φιλώ αυτά τα χέρια που ζούνε δουλεύοντας στις ελιές και στα αμπέλια και δουλεύοντας πότε ως courier και πότε ως delivery και όντας στην ανεργία και ξεφορτώνοντας κούτες στα σούπερ μάρκετ για τρία ευρώ την ώρα, αλλά και στα βιβλιοπωλεία που ξεφυλλίζουν όρθιοι οχτάωρα και δεκάωρα και χαϊδεύουν βιβλία, όταν όλοι ψάχνουν να κάνουν καριέρα. Αυτούς εδώ τους ανθρώπους, που γράφουν τέτοια τραγούδια και έχουν τέτοια ψυχή που μας μαζεύουν όλους εδώ δύο μέρες και μας φέρνουν κοντά σα μια γροθιά. Τους ευχαριστώ από την καρδιά μου και τους προσκυνώ.»
Θάνο Ανεστόπουλο
Παντελή Ροδοστόγλου
Νίκο Μπαρδή
Κυριάκο Τσουκαλά
Τάσο Μαχά
Παναγιώτη Μπερλή
Αλκίνοο Ιωαννίδη
Γιάννη Αγγελάκα και την μπάντα του
The Last Drive
Σταύρος των Deus X Machina
