Νομίζω ότι ένα από τα συναισθήματα, λέξεις ακόμα και εικόνες από την χθεσινή βραδιά (17/5/2015) που μου έμειναν έντονα, είναι και η έκφραση της Anneke van Giersbergen
προσπαθώντας να πει στα ελληνικά “Ακούγομαι”, μια φράση που της έμαθε ο Χρήστος (βλέπε Made of Stone Productions & Unplugged Experience για το απίστευτο αποτέλεσμα αυτών των ημερών ανά την Ελλάδα), μεταφέροντάς την σε κάθε σημείο της χώρας μας.
Στις 17 Μαϊου 2015 και για 2η ημέρα στην σειρά, στο πολυχώρο Τριανόν, η αγαπημένη μας Anneke έδωσε άλλη μια μαγευτική συναυλία. Κάτι που κάνει η συγκεκριμένη παραγωγή και μου αρέσει πολύ, είναι πως κάθε φορά θα ξεκινήσει στην ώρα της, χωρίς να αφήσει να την ακουμπήσουν αρνητικά σχόλια. Όπως έλεγε λοιπόν και το δελτίο τύπου, οι πόρτες άνοιξαν και η σκηνή φωτίστηκε στις 21:00 ακριβώς.
Ατμοσφαιρικά φώτα, μια κατάμεστη αίθουσα και με σχεδόν ανοιχτό ουρανό για τα άστρα της Αθήνας. Μερικά “κεριά” και στο κέντρο να βρίσκονται δυο σκαμπό. Δεν φταίει που είναι ρομαντικός ο λόγος, μα τα unplugged που γίνονται. Φυσικό και επόμενο να ξυπνούν και να γεννούν άλλα συναισθήματα, όπως και τα χθεσινά. Πιο χαλαρά, πιο χαρούμενα πιο… σε καλούπι της Anneke. Και για όποιον δεν γνωρίζει τι εστί, τότε σίγουρα δεν ξέρει τι χάνει.
Στην σκηνή λοιπόν, ανέβηκαν δύο μέλη των νεοσύστατων Jaded Star, η γλυκιά Maxi Nil, με τον Κώστα Βρεττό να την συνοδεύει στην κιθάρα. Δεν σας κρύβω, πως κάθε φορά που ακούω την Maxi να μιλά και την Maxi να ερμηνεύει, είναι σαν να ακούω δυο διαφορετικά άτομα. Σαν να ακούς ξαφνικά ένα κορίτσι που γίνεται γυναίκα (αυτό πιθανόν να το καταλάβετε λίγοι…)
Είναι η πρώτη φορά που ερμηνεύουν τα τραγούδια του πρώτου τους δίσκου Memories From The Future ακουστικά, και αυτό φάνηκε ίσως να τους αγχώνει. Αλλά πόσο να κράτησε το άγχος; Ένα… άντε δυο τραγούδια με το ζόρι, αφού το κοινό έδειξε να τους αγαπά και να συμμετέχει όλο και περισσότερο.
Με εισαγωγικό κομμάτι το επικό Pull Me Under των Dream Theater και εν συνεχεία In Memory, Healing The Inner Child, Wake Up, Keep On Fighting κ.α, η ώρα έφτασε να μετρά σχεδόν μια ολοκληρωμένη ακουστική πρώτη γεύση, πριν η Anneke αναλάβει τα ηνία.. Με τραγούδια από τον δίσκο τους, διασκευές και μικρές ιστορίες, η Μάχη και ο Κώστας, έδειξαν περήφανα, πως μια μπάντα για να είναι καλή, θα πρέπει να ανταποκριθεί σωστά και σε ένα ακουστικό live (και να θες να κρύψεις πολλά εκεί δεν μπορείς).
Μπράβο και στους δυο τους και ελπίζω σύντομα να δούμε άλλη μια τέτοια βραδιά από εκείνους ή και ολόκληρη την μπάντα.
Ένα μικρό δεκάλεπτο διάλειμμα, έτσι για να πούμε ότι πήραμε ανάσα και στην σκηνή ανέβηκε η μικροκαμωμένη Ολλανδέζα, Anneke van Giersbergen. Μαύρη ενδυμασία και δυο μικρά κόκκινα μποτάκια να σπουν την σιωπή της σκηνής.
Κάτι που είπε η ίδια, είναι πως της αρέσει η σιωπή (κάτι που φυσικά το βρήκαμε σαν δικαιολογία για να την χειροκροτήσουμε –άλλο που δεν θέλαμε-). Και αυτό είχε σαν βάση μια πρόσφατη ιστορία που έζησε και θέλησε να μοιραστεί μαζί μας.
“Εσείς στην Ελλάδα συνηθίζεται να κάνετε χειρονομίες και να μιλάτε δυνατά. Οκ δουλεύω πάνω σε αυτό, αλλά συγχωρήστε με, είμαι ακόμα ένα ήσυχο κορίτσι από την Ολλανδία”.
Και αυτό φυσικά ήταν η αρχή μιας ιστορίας, για το πόσο εκδηλωτικοί ήμαστε σαν λαός και πόσο εντύπωση κάνει στους άλλους (το κλασσικό δεν τσακώνονται αλλά μιλάνε).
Η εισαγωγή από το παρελθόν, εκεί από όπου ξεκίνησε, με μια ενέργεια να σε διαπερνά, σκεπτόμενος την ανάμεσα στους The Gathering, να ερμηνεύει το My Electricity. Αυτό που μας συγκινεί πιστεύω κάθε φορά, 
είναι το πόσο άνετη είναι, ο τρόπος που θα σου μεταφέρει εκείνη την ανάμνηση, το συναίσθημα, ακόμα και για την φίλη της Nilay από Τουρκία, που τώρα όπως είπε βρίσκεται στον παράδεισο, όπως και για το τραγούδι που έγραψε για τον άνδρα της την περίοδο του χωρισμού τους ή ακόμα και για εκείνο το τραγούδι που έγραψε για την Αθήνα.
“Beautiful one, you shine like the sun, I wish I never left, before I have said, you are the one, you are the one.”
Και κάθε φορά μας ανατριχιάζει. Και δεν είναι μονάχα ο στίχος, είναι η ερμηνεία εκείνη που πραγματικά σε κατακλύζει.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που μας δήλωνε την στεναχώρια της που θα φύγει από την χώρα μας, δεν ήταν λίγες οι φορές που αστειεύτηκε με τα μικρά τεχνικά προβλήματα, αλλά πάνω από όλα, εκείνο το γλυκό γελάκι ρε φίλε, που σου έρχεται να την πάρεις αγκαλιά και μετά να πάτε να δοκιμάσει υποβρύχιο και καλαμπόκι ζεστό κάτω από την Ακρόπολη.
Τόσο άνετη, τόσο κοντά μας, με λέξεις που δεν μπορώ να περιγράψω τις σκέψεις ή τις εικόνες που έχω στο μυαλό μου, ίσως γιατί τελικά να ήταν ένα Secret “Unplugged Experience”.
9 μέρη, 10 συναυλίες και το δάκρυ από την αλλεργία να κυλά στα γαλανά της μάτια.
Anneke Van Giersbergen setilst:
- My Electricity (The Gathering)
- 4 Years (Lorrainville)
- Pretty Girl*
- Yalin
- Songbird (Fleetwood Mac)
- Wicked Game (Chris Isaak)
- Somewhere (Within Temptation)
- Locked Away (The Gathering)
- Beautiful One
- Day After Yesterday
- Valley Of the Queens (Ayreon)
- Wish You Were Here (Pink Floyd)
- Circles
- I’m On Fire (Bruce Springsteen)
- Jolene (Dolly Parton)
- Broken Glass (The Gathering)
- Drowning Man (U2)
- Pretty Girl
- The Power of Love- Frankie Goes to Hollywood
 που μου έμειναν έντονα, είναι και η έκφραση της Anneke van Giersbergen προσπαθώντας να πει στα ελληνικά “Ακούγομαι”){kind=link}