Για όσους δεν ξέρουν οι LEFT TO DIE είναι μια tribute band των DEATH και επισκέφθηκαν την χώρα μας στα πλαίσια του Leprosy Τour κι έκαναν στάσεις σε Αθήνα, Λάρισα και Θεσσαλονίκη. Μια σύντομη γνωριμία μαζί τους μπορείτε να κάνετε διαβάζοντας το mini αφιέρωμα μας ΕΔΩ
Στο θέμα μας…
ΞΕΡΑΜΕ πολύ καλά ότι θα ακούσουμε Ο Λ Ο Κ Λ Η Ρ Ο το επικό “Leprosy” ΑΛΛΑ και αρκετά τραγούδια από το λατρεμένο “Scream Bloody Gore“. Με sold out όλες σχεδόν τις συναυλίες τους στην Ευρώπη, τον καταιγισμό από videos από τους fans αλλά και τα διθυραμβικά σχόλια για το performance τους επί σκηνής με έκαναν να νιώθω πεταλούδες στο στομάχι όσο πλησίαζε η ώρα… Ναι, πεταλούδες, σαν αυτές που νιώθουν οι ερωτευμένοι. ΙΔΙΑ συμπτώματα μόνο που δεν είναι ένας απλός έρωτας. Οι DEATH είναι ιδεολογία, αγάπη παντοτινή (σαν την ΙΟΝ), λατρεία! Και ο Chuck Schuldiner δημιουργός αυτής της αίρεσης, μας οδηγεί ακόμα και μετά τον θάνατό του σε έπαρση! (οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική)
Πρώτη στάση: ΑΘΗΝΑ
τικ-τοκ η ώρα περνάει, το Κύτταρο αρχίζει να γεμίζει ασφυκτικά! Στις 9:50 – περίπου 20′ μετά την αναγραφόμενη ώρα έναρξης – οι θρύλοι ανεβαίνουν στην σκηνή! Με λίγες μόλις νότες το moshpit ξεκίνησε, τα πρώτα t-shits βγήκαν και οι πρώτες λέξεις όλων μας ήταν “Bodies deformed way beyond belief, cast out from their concerned society“… και στα καπάκια “Born Dead“! Αυτό ήταν χτύπημα κάτω από τη ζώνη. Θα αφήσω τα κοκαλάκια μου στο Κύτταρο σκέφτηκα, ας είναι… Αν είναι να πάω από headbanging ας πάω ακούγοντας DEATH!
Ο Matt Harvey κάνει μια μικρή παύση, να πάρουμε ανάσα, συστήνεται και δίνει πάσα για το “Forgotten Past“, τραγουδΑΡΑ από το “Leprosy”. Η συνέχεια είχε βουτιά στο παρελθόν με “Mutilation” και με βουτιές του κοινού σε moshpits… Στο μεταξύ το καλώδιο της κιθάρας του χάλασε (wtf? who cares, κιθάρες υπάρχουν). Το κομμάτι συνεχίζει, εκείνος ψάχνεται κι αλλάζει κιθάρα. Εμείς το πωρωμένο κοινό αναλάβαμε τα καθήκοντα των γκαριδοφωνητικών και νομίζω κατάλαβαν πόσο γουστάρουμε το “Scream Bloody Gore”.
Δώσε DEATH στον λαό!
Τι θα λέγατε για ένα τραγούδι που λέγεται “Baptized in Βlood”; ΧΑΜΟΣ!!!! Στο pit μπουνιές, κλωτσιές, σΜπρωξιές! Οι πρώτες σειρές δεν ανασαίνουν… Εμείς οι πιο “κυριλάτοι” στο πατάρι έχουμε κρεμαστεί, έτοιμοι να φύγουμε κάτω, να γίνουμε ένα με το pit!! Στο άκουσμα του “Open Casket” – ναι, σε αυτό που ανατριχιάζουν και τα φρύδια μου – σφίγγω τις γροθιές μου και μουρμουράω “ΑΧ ΡΕ CHUCK!”. Είμαι πεπεισμένη ότι παρακολουθεί από εκεί που είναι αυτές τις συναυλίες και μας χαμογελάει. Στην παύση που ακολούθησε ο Matt μας σύστησε τη μπάντα, δείχνοντας κυρίως στους δύο τύπους αριστερά και δεξιά του, Rick Rozz και Terry Butler… “Ευχαριστώ που μου έδωσαν την ευκαιρία να είμαι εδώ” είπε και συνέχισαν να μας “βαράνε” αλύπητα στο ψαχνό.
Προκαλέσαμε την τύχη μας, τα ‘θελε ο πωπουδάκος μας, αμ πως! Τα κεφάλια μας κόντεψαν να ξεβιδωθούν, οι φλέβες στο λαιμό μας είχαν διογκωθεί. “Θα παίξουμε ένα demo τραγούδι που γράφτηκε το ‘85 και κατέληξε στο δίσκο που λέγεται “From Βeyond”… Το τραγούδι ήταν φυσικά το “Corpsegrinder” (σ.σ. “From Beyond” Massacre, 1991) και όχι, δεν ξέρω πως μπορώ να σας περιγράψω με λόγια τι έγινε μέσα στο Κύτταρο. Πεδίο μάχης; Το κλουβί με τους τρελούς; Η μπάντα επί σκηνής είμαι σίγουρη ότι έχει πάρει την έκφραση του Οβελίξ όταν λέει “Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι“… Nous sommes un peu fous, c’est vrai (μτφ. είμαστε λίγο τρελοί, είναι αλήθεια)
Left to Die και δεν είμαστε καλά!
You will not return alive – Left to die
Suffering until the end – Left to die
Νομίζω καταλάβατε ότι την ώρα του ομότιτλου τραγουδιού, επικράτησε το χάος γι’ακόμη μια φορά. Οι στίχοι το λένε ξεκάθαρα… No more tomorrow, this is your last day οn this fucking earth! μα γιατί μετά από αυτό το live παίζει όντως να ήταν η τελευταία μας ημέρα!!! Κι επειδή ο κόσμος το’χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι όταν μας ρώτησαν αν είμαστε το πιο δυνατό κοινό ως τώρα απαντήσαμε με τις γαϊδουροφωνάρες μας, όχι μια αλλά δυο φορές… Μπορεί να είμαστε Αθηναίοι (ε, όχι κι όλοι) αλλά δε σημαίνει ότι δε ξέρουμε να γκαρίζουμε (τζάμπα τόση προπόνηση στα φανάρια; τς τς τς). Για το τέλος μας είχαν κρατήσει τα “Pull the Plug” και “Evil Dead” και φυσικά στις πρώτες νότες είχα κάνει το φούτερ μου σημαία!
Όλο αυτό έγινε για τον Chuck. Οι Death είναι ο Chuck. Άκρως συγκινημένοι εμείς το κοινό αλλά και τα μέλη της μπάντας φωνάζαμε ρυθμικά το όνομα του. Μας άκουσε άραγε; Εκείνος δεν ξέρω – αν και θέλω να πιστεύω πως ναι – αλλά η γειτονιά της Αθήνας, πλησίον του Κυττάρου ΣΙΓΟΥΡΑ!
Η βραδιά έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο! Κανείς δεν έφυγε παραπονεμένος. Το καταφχαριστηθήκαμε, βγάλαμε τ’απωθημένα μας βρε αδερφέ! Το ευχάριστο όλων ήταν το κοινό είχε και πολλούς νεαρούς σε ηλικία, πιθανώς αγέννητους (ή με πάνες) όταν είχαν έρθει οι DEATH στο Ρόδον.
Θα κλείσω με τη φράση: Η ιστορία γράφεται στα pits. Εις το επανιδείν.
Ευχαριστούμε γι’ ακόμη μια φορά την Έλενα Βασιλάκη για τις φωτογραφίες.
