Οι Jethro Tull μετά την εμφάνιση τους στην Αθήνα, κατέβηκαν στο “νησί της Αφροδίτης” για να μας κάνουν μαθήματα κλασσικού rock όπως και progressive και folk rock.
Ο Ian Anderson μας ταξίδεψε μακριά πίσω στο χρόνο σε μια εποχή που όλα ήταν πιο αγνά στη μουσική βιομηχανία και κάθε κομμάτι είναι ήταν ένα μέρος της ζωής του καλλιτέχνη. Προσωπικά, δεν τους είχα παρακολουθήσει ποτέ, δεν είχε τύχει η αλήθεια είναι. Όμως ευτυχώς κατέβηκαν στο Παττίχειο Θέατρο Λάρνακας και “μάγεψαν”.
Παττίχειο θέατρο: Ένας ιδανικός και αναπαυτικός χώρος
Το Παττίχειο Θέατρο Λάρνακας βρίσκεται σε ένα πάρκο κοντά στην αλυκή Λάρνακας πριν βγούμε προς την παραλία Μακένζι και πάρουμε τον δρόμο για αεροδρόμιο. Ο χώρος είναι ιδανικός για συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις και πρόσφατα ανακαινίστηκε όπως πληροφορήθηκα. Εν τω μεταξύ βρίσκεται σε ένα υπέροχο πάρκο του Δήμου Λάρνακας σε μια εξαιρετική περιοχή της πόλης. Για μπάντες όπως οι Jethro Tull δεν θα μπορούσε να βρεθεί κάτι καλύτερο. Εγώ, αν και κουρασμένος μιας και ήταν Δευτέρα βράδυ, κατηφόρισα προς τα κάτω. Δεν χανόταν αυτή η εμπειρία άλλωστε.
“Νότες” από το πρώτο άλμπουμ για αρχή
Τίμησαν το πρώτο τους άλμπουμ στην αρχή οι Βρετανοί με τρία κομμάτια. Τα “Someday the sun won’t shine for you”, “Beggars farm” και “A song for Jeffrey” ακούστηκαν και μια έκπληξη εμφανίστηκε στα πρόσωπα των περισσότερων. Εγώ που δεν είμαι από αυτούς που τους ακολουθούν από εκείνη την εποχή, απλά έπαθα πλάκα. Απίστευτό πως το 1968 ήρθε στο 2025 με τόση καλλιτεχνική αρτιότητα και προσαρμογή. Ο ηγέτης Ian Anderson δεν χαμπαριάζει.
Η συνέχεια ήταν εντυπωσιακή
Ο κιθαρίστας και ο νεότερος πάνω στη σκήνη Jack Clark έκανε την κιθάρα να διαφεντεύει πάνω στη σκηνή. Στα “Thick as a brick” (το έπαιξαν εν μέρη), “Mother goose”, “Songs from the wood” και “Weathercock” τίμησαν την δεκαετία του ’70. Αυτό που διαπίστωσα παρακολουθώντας μια τόσο “δεμένη” μπάντα είναι ότι όλοι τους ήταν βιρτουόζοι πάνω στα μουσικά τους όργανα. Ο John O’Hara στα πλήκτρα ήταν απίστευτός, ο μπασίστας David Goodier ήταν η ήρεμη δύναμη της μπάντας δίπλα στο εξαιρετικό drummer Scott Hammond. Έδιναν μια σπουδαία παράσταση οι Jethro Tull με τα συναρπαστικά effects να συνοδεύουν κάθε σύνθεση τους.
Συνέχεια με δυο καινούριες σχετικά συνθέσεις
Τα “The Navigators” και “Curious ruminant” ήρθαν από το “RökFlöte” και το τελευταίο τους άριστο κατά γενική ομολογία άλμπουμ τους. Μεγάλη έκπληξη η διασκευή στο αριστούργημα του Johan Sebastian Bach, “Bourrée in E minor”, όπου εκεί χάθηκε η μπάλα που λέμε και στο ποδόσφαιρο. Αυτό που βλέπαμε ήταν μια μπάντα τόσο καταρτισμένη μουσικά που δεν το πιστεύαμε. Εγώ έχω παρακολουθήσει ελάχιστες μπάντες από εκείνη την εποχή γενικά και δεν πίστευα στα μάτια μου. Οι Βρετανοί προχώρησαν σε ένα δεκαπεντάλεπτο break μέχρι να επιστρέψουν στην σκηνή δριμύτεροι.
Η επιστροφή στη σκηνή ήρθε με το “My God” από το θρυλικό “Aqualung” και ο ενθουσιασμός περίσσευέ στο κοινό. Επιστροφή στα νεότερα άλμπουμ με το ομώνυμο κομμάτι από το “The zealot gene” του 2022. Το επόμενο κομμάτι είναι από τις σπάνιες φορές που το παρουσιάζουν, ο λόγος για το “The donkey and the drum”. Το έχουν παίξει αρκετές φορές το 2007 και τα τελευταία δυο χρόνια. Αργότερα ήρθε ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια από το “Curious ruminant”, το “Over Jerusalem”.
Για μένα ένα κομμάτι το οποίο ήταν επίκαιρο ξεκάθαρα και ουσιαστικά δίνει στον κόσμο τις σκέψεις του Ian Anderson για ένα θέμα που έχει διχάσει τον κόσμο.
Οι Jethro Tull ακούραστοι συνεχίζουν
Για να μπείτε στο κλίμα της σύνθεσης, “Over Jerusalem”, μπορείτε να ανατρέξετε στο βιβλίο “Jerusalem: The biography” του Βρετανού συγγραφέα και ιστορικού Simon Sebag Montifiore. Πάμε παρακάτω και στο “Budapest”. Έχοντας επισκεφτεί την πόλη της Βουδαπέστης τρεις φορές, έγινα ένα με την μπάντα στη συγκεκριμένη σύνθεση. Τα visual effects στο πίσω μέρος της σκηνής ήταν τόσο familiar και εντυπωσιακά προς εμένα. Εντάξει, η Βουδαπέστη είναι το “Παρίσι” της Ανατολικής Ευρώπης, δεν χωράει αμφιβολία. Της Κεντρικής Ευρώπης είναι η Βιέννη και πάει λέγοντας.
Μπαίνουμε στον κόσμο του θρυλικού “Aqualung” και οι ήχοι του “Aquadiddley” μας πάνε στο 1971. Το μεγαλείο του άλμπουμ on stage και έρχεται το ομώνυμο να πας πάρει τα μυαλά. Η μπάντα είναι ασταμάτητη παίζοντας ένα από τα πιο εμβληματικά άλμπουμ τους. Οι Jethro Tull πάνε στα παρασκήνια και επιστρέφουν για το encore. Ναι όπως όλοι πρόβλεψαν σωστά, το “Locomotive breath” ξεκινάει και ενθουσιασμός πλημμυρίζει το κοινό. Μια σύνθεση με κοινωνικό μήνυμα απίστευτα επίκαιρο και δυνατό. Ο Ian Anderson είναι ένας “μάγος” με ένα φλαούτο που με τις συνθέσεις του πιάνει τον κοινωνικό παλμό. Το folkish progressive rock των Βρετανών με άφησε άναυδο.
Επίλογος
Δεν έχουμε να πούμε πολλά για έναν άνθρωπο που είναι στο σανίδι για σχεδόν εξήντα χρόνια. Ο Ian Anderson ήταν ακούραστος σε όλη την διάρκεια του show με φανταστικούς συνοδοιπόρους. Πρόσφεραν στο κοινό μια εμφάνιση που δεν θα ξεχαστεί εύκολα. Εγώ νιώθω τυχερός που τους παρακολούθησα live. Μια παράσταση που πραγματοποιήθηκε σε έναν υπέροχο χώρο. Μακάρι στο μέλλον να δούμε κι άλλες μπάντες τέτοιου βεληνεκούς. Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια σε όσους βοήθησαν για την τέλεση αυτού του σπουδαίου γεγονότος, όπως και στην εταιρεία Zolcerix Holding Limited που τους έφερε στη Λάρνακα. Πάντα τέτοια!
