JAMES LIVE ΣΤΟ ΛΥΚΑΒΗΤΤΌ που το περιμέναμε όλο το καλοκαίρι!
Είναι αυτή η μπάντα που από το 1982 έως το 2001 και με την επανένωση της το 2007 μέχρι και σήμερα, μας γεμίζει το κεφάλι όμορφες μουσικές.
Όμορφες μελωδίες, συναισθήματα, εικόνες και αναμνήσεις σε μουσικές βραδιές μαζί της.
Είναι αυτή η μπάντα, που μας αρέσει να βλέπουμε live γιατί ζούμε την πραγματική έννοια μιας συναυλίας. Μας δίνει την ευκαιρία να γίνουμε κομμάτι της… James + κοινό = μονάδα. Και αυτό είναι το καλύτερο σε ένα live.
Οι James
ήρθαν και φέτος στη χώρα μας, σε Θεσσαλονίκη 3/9 και Αθήνα 5/9 για να μας χαρίσουν στιγμές που θα θυμόμαστε για πολύ καιρό.
Δεν ξέρω αν μπορώ να είμαι αντικειμενική, επειδή οι James είναι ένα συγκρότημα που αγαπώ, αλλά θα προσπαθήσω κάνοντας στην άκρη τον ενθουσιασμό μου (που είναι μεγάλος). Τουλάχιστον θα τα γράψω όπως τα έζησα..
ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΤΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΦΕΤΟΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ
Το ξέρω πως το τελευταίο διάστημα συνηθίζεται οι μπάντες να κάνουν εμφανίσεις έκπληξη σε μέρη που δεν περιμένεις να τις δεις. Όμως εδώ τι έγινε..;
Μέρα μεσημέρι, στην καρδιά της Αθήνας, στην πλατεία Συντάγματος ακούς ξαφνικά ένα αγαπημένο τραγούδι νομίζοντας ότι αυτοί οι μουσικοί είναι μία ακόμη παρέα που έστησε και άρχισε να παίζει ( κάτι που μας αρέσει και μπράβο τους), αλλά όταν πλησιάζεις να τους απολαύσεις δεν πιστεύεις στα μάτια σου. Και πως άλλωστε αφού αυτά τα παιδιά είναι η αγαπημένη σου μπάντα, που μετά από το live της Θεσσαλονίκης, ένα ταξίδι για Αθήνα και μία ημέρα πριν το δεύτερο live στήνουν και παίζουν (με την υποστήριξη φυσικά μεγάλου ραδιοφωνικού σταθμού) – αν το ήξερα θα είχα στηθεί από νωρίς εκεί. Και εδώ που τα λέμε γιατί όχι; …Απλά δεν έχουμε συνηθίσει εδώ τέτοιου είδους δρώμενα. ( Πάντως πολύ ζήλεψα τους τυχερούς που ήταν εκεί). Αλλά και ένα μεγάλο μπράβο για τους James που είναι αυτοί που είναι και κάνουν τέτοια ωραία πραγματάκια!!!
ΤΟ LIVE ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
Το ραντεβού ήταν στο θέατρο του Λυκαβηττού. Από νωρίς άρχισε να γεμίζει ο συναυλιακός χώρος. Και μιας και δεν είχε κάτι πριν τους James (ούτε έστω λίγο μουσική να ακούγεται), αρχίσαμε τα πηγαδάκια και το χάζεμα τριγύρω για κανά γνωστό (πάντα βρίσκεις κάποιον φίλο). Έτσι πήρε το μάτι μας ένα ζευγάρι το οποίο μας έκαναν εντύπωση οι μπλούζες τους και αφού πιάσαμε την κουβέντα και μας άφησαν να βγάλουμε και κανά δυο φωτογραφίες, μάθαμε ότι ήρθαν στην Αθήνα από το Μάντσεστερ για δύο μέρες ίσα ίσα για την συναυλία των James. (Αυτά είναι τα ωραία)!!!
Μ’ αυτά και με ‘κείνα, στις 21:30 ακριβώς όπως ήταν προγραμματισμένο, βγήκαν στη σκηνή (Εγγλέζοι!).
Αυτό το live τα είχε όλα!! Τραγούδι, χορό, δυνατές ερμηνείες, βολτούλες..
Την βραδιά άνοιξαν με το Johnny Yen. Για να πάρει σειρά το Waltzing Along και το Life’s a fucking Miracle και να συνεχίσουν ανακατεύοντας παλιά κομμάτια με καινούργια. Σίγουρα περίμενα να ακούσω το Sit Down ή το Moving On, ή το Curse Curse. Ας μην μιλήσω για το Lose Control, αλλά πόσο να κρατήσει και ένα live;
Photos by Manos Papadakis
Πάντως δυσαρεστημένοι δεν φύγαμε, αφού το ρεπερτόριο ήταν πλούσιο και γεμάτο ενέργεια.
Καταευχαριστηθήκαμε το Sometimes αφού κάποια στιγμή και αφού είδε πόσο λατρεύουμε αυτό το κομμάτι, έστρεψε το μικρόφωνο σε εμάς για να τραγουδήσουμε το ρεφρέν ούτε κι εγώ θυμάμαι πόσες φορές.
Στο Born of Frustration ο Tim Booth έκανε τον γύρο του θεάτρου ανεβαίνοντας στις κερκίδες όπου αστειευόμενος στο τέλος αναρωτήθηκε πώς στο καλό θα γυρίσει πίσω στη σκηνή. Είναι κάτι που συνηθίζει και μας αρέσει!
Και το “πάρτι” συνεχίστηκε.
Say Something, Out To Get You, Come Home, Beaches…
Ακόμη ένα “ μαγικό” συνέβη όταν ήρθε η ώρα για το Sound… Ο τρομπετίστας Andy Diagram έπαιξε από τα σκαλιά των κερκίδων του θεάτρου, ενώ περίπου στη μέση του κομματιού ο Booth έκανε βουτιά στο κοινό κι έτσι πήγε ακόμη μια μικρή βολτούλα πάνω απ’ τα κεφάλια των τυχερών.
Photos by Manos Papadakis
Δεν θα έλειπε φυσικά το Senorita, που όπως είπε και ο Booth πλέον το παίζουν μόνο στην Ελλάδα. Όπως βέβαια και το Getting Away With It για να κλείσουν με το Laid προσκαλώντας το κοινό (και όποιος πρόλαβε) να ανέβει στη σκηνή και να χορέψει μαζί με τους James.
Photos by Manos Papadakis
ΕΝΑ ΔΩΡΑΚΙ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ
και φεύγοντας το συγκρότημα έδωσε πένες, μπαγκέτες και φυσικά μοιράστηκαν οι φωτοτυπίες με το set list.
Το καλύτερο όμως δώρο ήταν η βραδιά ολόκληρη, γεμάτη με 19 τραγούδια James ερμηνευμένα ζωντανά.
Αστειευόμενος ο Tim Booth μας ευχαρίστησε για την αγάπη μας. Και όπως είπε: “αφού έτσι πληρώνουμε τους λογαριασμούς τους μιας και εννιαμελή μπάντα έχουν πολλά έξοδα“, οπότε θα ξαναέρθουν και του χρόνου… Να κι ένας έξυπνος τρόπος να πουν ότι θα ξαναέρθουν – μακάρι να ισχύει. Τέλος ελπίζω να μην παρεξηγήθηκε κάνεις με το καυστικό βρετανικό χιούμορ του.
Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να μάθουμε πιο πολλά τραγούδια απ’ έξω. Με σκοπό πάντα να τραγουδήσουμε περισσότερο παρέα μαζί τους την επόμενη φορά!
Φωτογραφίες: Μάνος Παπαδάκης
