Jack Savoretti: “Athens this is fucking incredible” | Live report

Jack Savoretti: “Athens this is fucking incredible”. Aυτά ήταν τα πρώτα του λόγια, όταν ανέβηκε στην -λουσμένη με μώβ φώτα- σκηνή του Tae Kwon Do. Ημέρα Σάββατο 3 Δεκεμβρίου στις 22:00 ακριβώς. Ο ενθουσιασμός ήταν ζωγραφισμένος στο πρόσωπο του Βρετανού με τις Ιταλικές ρίζες, καθώς αντίκριζε τόσο κόσμο στις κερκίδες αλλά και στην αρένα του σταδίου.

Το στάδιο γέμισε από νωρίς,. Το κοινό «ζεστάθηκε» για περίπου δυο ώρες με το warm up DJ Set από τον Γιώργο Μουχταρίδη του Pepper. Όταν, λοιπόν, ξεκίνησε το κυρίως μέρος της βραδιάς ήταν αποφασισμένο να συμμετέχει δυναμικά από τις πρώτες στιγμές και νότες του live.

«Είναι η πρώτη φορά που ένας φωτογράφος παίρνει φωτογραφίες τραγουδώντας παράλληλα το ρεφρέν»

Αστειεύτηκε μετά το τέλος του «Ι Remember Us» καθώς μας θύμισε πως πριν από τρία χρόνια είχε παίξει μπροστά σε 100 άτομα στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου. Για να ευχαριστήσει, όλους όσους συνέβαλλαν σε αυτή την κατακόρυφη αύξηση του κοινού, προσέφερε σαν ανταπόδοση το «What More Can I do?”.

Το κοινό συνόδευε σχεδόν σε κάθε στίχο.

Άκρως επικοινωνιακός και με το χάρισμα του performer, γέμισε με ιστορίες τα κενά ανάμεσα στα κομμάτια του. Με τον τρόπο αυτόν κάλεσε με κάθε τρόπο και κατόρθωσε να κάνει το κοινό να μπει στην εξίσωση. Κυρίως, όμως, χάρισε πολλές όμορφες και feel good στιγμές με τις μελωδίες και τους ρυθμούς του. Κατάφερε να συνδυάσει ακούσματα του παρελθόντος με τις σύγχρονες τάσεις. Την αμερικάνικη με την ευρωπαϊκή μουσική.  Τον λυρισμό και την μελαγχολία με τον χορό και την χαρά.

Το “Europiana”,

o δίσκος που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2021, αποτέλεσε τον βασικό κορμό της συναυλίας. Με τον Savoretti να ακούει εκείνη την γκρίζα περίοδο ξανά τους παλιούς δίσκους των γονιών του με μουσικές από Ιταλία, Ισπανία και όπως είπε και Ελλάδα. Όπως ανέφερε στόχος του ήταν να γράψει το απόλυτο soundtrack για τις διακοπές στην Μεσόγειο. Όπως τις ζούσε ο ίδιος σαν παιδί, προκειμένου να μεταφέρει και στα δικά του παιδιά ανάλογες αναμνήσεις.

Mετά, λοιπόν, από αυτόν τον πρόλογο, το «Too much History» λειτούργησε πραγματικά σαν χρονομηχανή. Μια μεταφορά σε ένα πάρτι δίπλα στην θάλασσα κάπου στην Ιταλία στα 70s με τον ιδρωμένο Savoretti να τραγουδά «love it when it feels like this/ dancing like it’s ’76».

Αμέσως μετά το γρέζι στην φωνή του χτύπησε κόκκινα με την μεγάλη επιτυχία του «Candlelight». Που ξεκίνησε με την εισαγωγή του «Bang Bang (My Baby shot me down). Ακολούθησε μια ακόμη αφιέρωση προς το κοινό που γέμισε το venue. «Όλα για εσάς είναι αλλά ειδικά αυτό σας ανήκει» λέει (σε μια ελεύθερη μετάφραση/απόδοση). Με αυτό ξεκινά να τραγουδά το «Greatest Μistake». Περιγράφοντας το σαν το «μόνο τρόπο που ξέρει να λέει ευχαριστώ» και υπενθυμίζοντας τα προβλήματα για τους καλλιτέχνες και τους μουσικούς στην περίοδο της πανδημίας.

Στην συνέχεια οι τόνοι πέφτουν. Οι μουσικοί αποσύρονται για λίγο και με τη συνοδεία μόνο της κιθάρας του, λαμβάνουμε αυτό που αποκαλεί «καρτ-ποστάλ από το σπίτι του». Η ιστορία έχει να κάνει με την μικρή κόρη του. Στην ερώτηση -εξίσου μικρής- φίλης της για το επάγγελμα του μπαμπά της απάντησε με φυσικότητα πως «τραγουδάει σε αγνώστους».

Η παιδική αυτή ατάκα ήταν το ερέθισμα για το κομμάτι “Singing to Strangers”. Συγκίνησε εκόντες άκοντες όσους το άκουσαν το βράδυ του περασμένου Σαββάτου παιγμένο στην πιο απλή μορφή του. Σχεδόν χωρίς ανάσα ακολουθεί το «Soldier’s Eyes».

“Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως υπάρχουν άνθρωποι αυτή την στιγμή μπλεγμένοι σε πολεμικές συγκρούσεις που ποτέ δεν ήθελαν ακόμη και μέσα στην Ευρώπη.”

Βέβαια κάποιοι από εμάς αυτό το κομμάτι το θυμόμαστε από τότε που ο Opie αποφάσισε να συνοδέψει τους υπόλοιπους Sons Of Anarchy στην φυλακή αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση.

Η επιστροφή όλων των μουσικών στην σκηνή οδηγεί σε μια δυναμική εκτέλεση του «The way you say goodbye». Με τον συν-δημιουργό του Shannon Harris στο πιάνο σε έκσταση και τον Savoretti να καταθέτει ένα μείγμα Springsteen-Dylan, Ιταλών τραγουδοποιών παλαιότερων δεκαετιών και μιας σύγχρονης λυρικότητας. Σε μεγάλα κέφια σχολιάζει πόσο καλοντυμένο είναι το κοινό (“Some serious Saturday night fever” σχολιάζει) και καταλαβαίνει την διάθεση που υπάρχει.

Χτυπάει με το χορευτικό «Knock Knock» και συνεχίζει με το ίδιας φιλοσοφίας «Who is hurting who» που μοιάζει βγαλμένο κατευθείαν από τα 80s. Η τριάδα ολοκληρώνεται με το «Secret Life». Κατά το οποίο όχι μόνο η μουσική αλλά ακόμη και τα φώτα της σκηνής θυμίζουν disco ελληνικού νησιού (ή και ιταλικής πόλης) προηγούμενης εποχής. Ενώ τα solo στα κρουστά και στο μπάσο δίνουν ακόμη πιο funk χαρακτήρα. Κανείς πάντως δεν φαίνεται να χαλιέται. Το αντίθετο θα έλεγα…

Το «Dancing through the rain» κινείται στις ίδιες ταχύτητες και προκαλεί ακόμη περισσότερα λικνίσματα και χορευτικές κινήσεις. Από την άλλη το «When we were lovers» συνεχίζει να κτίζει στο ίδιο feeling, για να ακολουθήσει το επίσης uptempo “Τhe other side of love”. Η κανονική διάρκεια του live ολοκληρώνεται με μια ηλεκτρισμένη εκτέλεση του «Home». Έχοντας τους μουσικούς σε top απόδοση και τον Savoretti να φωνάζει πως «περιμένει την αγάπη του να επιστρέψει σπίτι».

Back Where I Belong

Μετά το συνηθισμένο παιχνίδι με τα χειροκροτήματα και το αναγκαίο μπιζάρισμα, το συγκρότημα ανεβαίνει ξανά στην σκηνή. Ο Savoretti δηλώνει πως θα τραγουδήσει ένα από τα αγαπημένα του κομμάτια.

Όπως λέει «στην Βρετανία και στις περισσότερες χώρες που μιλάνε αγγλικά νομίζουν πως ξέρουν την αυθεντική εκδοχή του αλλά κάνουν λάθος».

Στην Ελλάδα, όμως, μάλλον οι περισσότεροι ξέρουν καλύτερα και αυτό φαίνεται από την ανταπόκριση του κοινού στο «Io Che Non Vivo Senza Te» του Pino Donnagio. Γνώρισε παγκόσμια και τεράστια επιτυχία σαν «You Don’t Have To Say You Love Me» από την Dusty Springfield. Ομολογουμένως πάντως η εκτέλεση του κομματιού σαν medley που συνδύασε τα δυο κομμάτια βοήθησε αρκετούς να προχωρήσουν στην σύνδεση, του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου…

Με το που τελειώνει η αναδρομή στο παρελθόν, το «Back Where I Belong» ανεβάζει ξανά την ένταση και τους τόνους. Οι μελαγχολικές μελωδίες δίνουν ξανά την θέση τους στους χορευτικούς ρυθμούς. Το συγκεκριμένο live δεν θα μπορούσε άλλωστε να μην τελειώσει με μια χαρούμενη και αισιόδοξη νότα. Δεν θα μπορούσε να μην ολοκληρωθεί με κόσμο, που χορεύει.
Τα φώτα ανάβουν, ο Savoretti ευχαριστεί τους πάντες, οι μουσικοί υποκλίνονται. Τα φώτα ανάβουν, το «The Ecstasy of Gold» του Ennio Morricone. Από το «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος» (αν δεν κάνω λάθος…) «πέφτει» από τα ηχεία, όλοι αποχωρούν με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
Οι περισσότεροι ήδη σκέφτονται την επόμενη φορά…

Φωτογραφίες Σοφία Θεοδώρου
Facebook page