Hey You, υπήρξε μια Rock Οpera του The Wall στο θέατρο του Λυκαβηττού, εσείς το χάσατε;
The Wall
Ακόμη θυμάμαι την συναυλία του Roger Waters. Ήταν αρχές Ιουλίου του 2011, στο κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ του ΟΑΚΑ όταν και έπαιξε όλο το «The Wall». Την ανατριχίλα που ένιωσα σε κάποια σημεία, το εκπληκτικό show, τον μήκους 70 μέτρων και ύψους 11 μέτρων «τοίχο» που χτιζόταν στην διάρκεια της συναυλίας, την μαγνητοσκόπηση της βραδιάς για να αξιοποιηθεί σε επερχόμενο live DVD.
Στο σήμερα
13 χρόνια μετά, την φετινή Κυριακή 7 Ιουλίου ανέβηκα στο θέατρο του Λυκαβηττού χωρίς να έχω την προσδοκία να ζήσω ξανά κάτι ανάλογο. Δεν περίμενα, όμως, ούτε να δω, απλά κάποιο tribute band των PinkFloyd. Tο “THE WALL – PINK FLOYD’S ROCK OPERA” που ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα είναι κάτι πολύ παραπάνω. Όσοι το παρακολουθήσαμε εκείνη την ημέρα (ή την Δευτέρα 8 Ιουλίου) το καταλάβαμε πολύ καλά.
Ο κόσμος, βέβαια,
δεν γέμισε το θέατρο αλλά μόνο λίγος δεν ήταν. 40άρηδες και 50άρηδες κυρίως, μαζί με κάποιους μεγαλύτερους άνω των 60 αλλά και κάποια παιδιά και εικοσάρηδες, που αποφάσισαν να συνοδέψουν τους γονείς τους. Το πιο ευχάριστο ήταν πως αν και δεν υπήρχε ακριβώς το feeling του live, δεν έλειψε καθόλου η δυναμική της συμμέτοχης του κοινού. Χειροκροτήματα, sing-alongs, χτυπήματα των ποδιών στον ρυθμό. Όλα έκαναν την εμφάνιση τους.
Στην σκηνή δεν ανέβηκαν ο Waters ή Gilmour. Αλλά 6 πολλοί καλοί μουσικοί απέδωσαν εκπληκτικά την αριστουργηματική μουσική των Pink Floyd. Μαζί τους τέσσερις εξαιρετικοί τραγουδιστές, που στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης βρίσκονταν σε «δεύτερο πλάνο». Πίσω από «πανί» πάνω στο οποίο προβάλλονταν σκηνές από την κινηματογραφική ταινία «The Wall» του 1982, διάφορα άλλα videos αλλά και τα πλάνα του οπερατέρ, που συχνά-πυκνά έκανε την εμφάνιση του πάνω στην σκηνή.
Τι τραβούσε ο οπερατέρ; «Kοντινά πλάνα» των 10 χορευτών που βρέθηκαν επι σκηνής και ανέλαβαν το απαιτητικό -από κάθε άποψη- καθήκον να ζωντανέψουν με την κίνηση τους το αριστούργημα των Pink Floyd. Πλάνα που έδιναν στο κοινό την δυνατότητα να παρακολουθήσει και να βιώσει πραγματικά τα συναισθήματα των ερμηνευτών. Χωρίς να θέλω ή να μπορώ να λειτουργήσω σαν ειδικός επι ζητημάτων που έχουν να κάνουν με το χορό, το μόνο που μπορώ να καταθέσω είναι πως υπήρξαν κάποιες σκηνές, που πραγματικά αιχμαλώτιζαν το βλέμμα και το μυαλό των θεατών. Μετουσιώνοντάς τα ηχοχρώματα των Floyd σε μια εξαιρετικά απαιτητική σωματικά κινησιολογία, ζωντάνεψαν με τον δικό τους τρόπο, την περιπέτεια του “Pink”, που μέσα από τις εμπειρίες που βιώνει «χτίζει» έναν τοίχο απομόνωσης από την κοινωνία, βλέποντας διάφορους ανθρώπους και καταστάσεις να προσθέτουν «τούβλα» σε αυτόν.
Hey You
Στις πολύ δυνατές στιγμές της παράστασης θα πρέπει να αναφέρω τις φωτό από τα σκελετωμένα παιδιά κατά την διάρκεια του Goodbye Blue Sky, την «αμαρτωλή» αναπαράσταση του Young Lust, την απόγνωση που έβγαλαν τα μάτια αλλά κυρίως το κορμί του Pink στο «One of my Turns». Δεν μπορώ να μην αναφέρω, ακόμη, την ταξιδιάρικη αίσθηση του Hey You και τον κόσμο να τραγουδάει στο Mother και το Comfortambly Numb, που περιλάμβανε, φυσικά, και ένα σόλο στα πρότυπα του Glimour. Η «ενσάρκωση των μαύρων σφυριών, οι δυο τραγουδιστές που έφτασαν μέχρι τις κερκίδες του θεάτρου, το video με τα μηνύματα κατά της τοξικής αρρενωπότητας, η ειρωνική «αξιοποίηση» της εικόνας του Τράμπ και του Πούτιν καθώς και τα σουρεαλιστικά στοιχεία στην εξιστόρηση του «The Trial» επίσης δεν μπορούν να παραλειφθούν.
Κυρίως όμως αναφοράς χρήζει το τέλος της βραδιάς. Το encore που υπήρξε μετά την ολοκλήρωση της παράστασης και το απαραίτητο χειροκρότημα. Όταν όλοι οι συντελεστές της βραδιάς βρέθηκαν ταυτόχρονα επι σκηνής και το κοινό άφησε τις θέσεις του στις κερκίδες η στις καρέκλες των VIP. Όταν όλοι στον Λυκαβηττό έγιναν ένα για μια extended καθαρά συναυλιακή εκτέλεση του Another Brick in the Wall – με το οποίο παρεμπιπτόντως είχε γίνει χαμός και κατά την κανονική παρουσίαση του στο πλαίσιο της παράστασης.
Ο Mohamed Yamani και ο Johan Nus, καταξιωμένοι επαγγελματίες του μουσικού θεάτρου αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και δημιούργησαν μια ροκ όπερα, μια μουσικοχορευτική παράστασή που αποθεώνεται από εκατομμύρια θεατές σε όλο τον κόσμο. Αυτήν παρακολουθήσαμε και την Κυριακή 7 Ιουλίου στον Λυκαβηττό.
Ο επίλογος, όμως, της βραδιάς, ήρθε κατευθείαν από τον κόσμο των καθαρόαιμων ροκ συναυλιών.
Το Τείχος έπεσε…
Η παράσταση ερμηνεύεται από:
Χορό: 10 χορευτές σύγχρονου χορού.
Μουσική: 6 μουσικοί και 4 τραγουδιστές. Έχουν την έγκριση και την υποστήριξη του διάσημου συγκροτήματος.
Προβολές:
Από την κινηματογραφική ταινία του Άλαν Πάρκερ “Pink Floyd – The Wall”. Το αρχειακό υλικό που διέθεσαν οι παραγωγοί της ταινίας Special effect. Πάνω στη σκηνή θα είναι παρών και ένας οπερατέρ για να αναδείξει την χορογραφία.
«Κοντινά πλάνα». Για να παρακολουθήσουμε από όσο πιο κοντά γίνεται τον ήρωά μας, αλλά και να αιχμαλωτίσουμε τα συναισθήματα των ερμηνευτών μας.
Μουσικοί:
Fabian MUNDA (κιθάρα και μουσική διεύθυνση), Alexandre MAHAUX (πιάνο), David D’ASCENZO (κιθάρα).
Ignace RIZZUTO (κιθάρα), Xavier BOUILLON (keyboards), Marcus WEYMAERE (ντραμς).
Τραγουδιστές:
Nuno RESENDE (σολίστ), Serge GULIKERS (σολίστ), Daniel PASTORE, Filippina SCIACCHITANO.
Χορευτές:
Alexia CUVELIER, Alizée DUVERNOIS, Andrea APADULA, Eloise MANSEAU, Guillaume ZIMMERMANN, Killian TOUBOUL, Ludovic COLLURA, Mathieu COBOS, Melody CAILLIERET, Mickael GADEA.
Μάθε περισσότερα, στο λινκ.
