Βράδυ Σαββάτου 25 Σεπτέμβρη, στο πάρκο Τρίτση στο Ίλιον.
Ένα προσωπικό review, κάτι που ίσως αγγίξει παραπάνω κάποιους, όσους έχουν ανάγκη να εκφραστούν, να νιώσουν, να αγκαλιάσουν, να νιώσουν ελεύθεροι..
Βράδυ Σαββάτου κι εσύ είσαι κάπου ,άραγε που να βρίσκεσαι… γιατί να λες; Κόσμος παντού διάφορες ηλικίες, ζωντανές ομιλίες, γέλια, παιδιά να παίζουν ξέγνοιαστα. Κανείς δεν μας ζήτησε χαρτιά στην είσοδο και χαρήκαμε με αυτή τη μικρή ένεση ελευθερίας σε αυτές τις περίεργες ημέρες. Και η φωνή της Μαρίας Φαραντούρη, της Ρίτας Αντωνοπούλου, του Γιάννη Κότσιρα και του Κώστα Τριανταφυλλίδη κατέκλυσε το χώρο. Τα ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου που τα έμαθε ο κόσμος μέσα από τις μουσικές του Μίκη Θεοδωράκη που δεν είναι πια κοντά μας. Πιο αργά ταξιδέψαμε πίσω στην εφηβεία μας και τραγουδάγαμε όλοι δυνατά.
Ρε μπαγάσα περνάς καλά εκεί πάνω;
O Βασίλης Παπακωνσταντίνου με την διαχρονική του φωνή και παρουσία μας παρέσυρε στις μελωδίες του. Και άρχισαν τα μάτια μου να τρέχουν δάκρυα γιατί ρε μπαγάσα μου λείπεις και ας περνάς καλά εκεί πάνω. Και έχω ένα αστεράκι που έχω δώσει το ονομά σου και το κοιτώ κάθε νύχτα. Κι ήθελα να ήσουν κι εσύ παρέα μας να τραγουδάμε και ας άσθμαινα, κι ας ζαλιζόμουν φώναζα, κι έκλαιγα και γέλαγα μαζί και αγκάλιαζα το σύντροφο της ζωής μου που έστειλες να με αγαπάει μέχρι να έρθω να σε βρώ.
Ξέρεις τώρα στις συναυλίες δεν πάμε όπως παλιά, τι να σου λέω τα βλέπεις, αλλά έχουμε λίγο ξεθαρέψει και πλησιάζουμε και αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλον δειλά δειλά. Και μετά έλεγε αστεία ο Βασίλης ότι δεν έβρισκε νούμερο για μάσκα επειδή έχει μεγάλη μύτη και μας έδωσε ραντεβού στους δρόμους. Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη. Ρε μπαγάσα… ήρθε και η γατούλα της Ιωάννας τώρα εκεί να την χαιδεύεις. Ξέρω πως τις λατρεύεις τις γάτες, έχετε φτιάξει σούπερ παρεάκι νομίζω.
Κι οι νότες μας ταξίδευαν, και έτσι κύλησε αυτή η μαγική νύχτα και γυρίσαμε σπίτι γεμάτοι συναισθήματα ανανεώνοντας το ραντεβού μας για του χρόνου.
Να είμαστε καλά και όταν μετρηθούμε να μη λείπει κανείς.
Με αφορμή τη συναυλία του Σαββάτου στα πλαίσια του Φεστιβάλ της ΚΝΕ ένα καλό φθινόπωρο, χειμώνα με συναυλίες χωρίς διακρίσεις και τα συναισθήματα στο έπακρο να γεμίζουμε σελίδες στο Afternoiz.
Και φωτογραφίες, και αφιερώματα και να γίνουμε ακόμα πιο πολλοί. Γιατί με παρέα είναι καλύτερα όλα!
Δεν έβγαλα ούτε μια φωτογραφία να με συγχωρείτε είχα συγκινηθεί πολύ πολύ.
Το κείμενο είναι αφιερωμένο στον Άκη και τη Δρακουλίνι.
