Η Smoke the Fuzz gigs έφερε στην Ελλάδα την πολυτάλαντη Emma Ruth Rundle για δύο εμφανίσεις. Η εμφάνιση στην Αθήνα, επιφύλασσε μια ακουστική παράσταση στο Κύτταρο Live club και εμείς βρεθήκαμε εκεί για να σας μεταφέρουμε το κλίμα.
Για αρχή να πούμε πως η περιοδεία της αφορά ένα unplugged show και αυτό σημαίνει αυτόματα μεγάλο βαθμό δυσκολίας για την ίδια. Είναι κάτι όμως που συνηθίζει. Κάτι που είχε κάνει και το 2017, ανοίγοντας την συναυλία των Wovenhand,
Ο χώρος ήταν γεμάτος κόσμο φυσικά, αφού σχεδόν από τα μέσα του promo, είχε βγει sold out, με μικρές πιθανότητες να σταθεί κάποιος τυχερός. Το κοινό ήταν τόσο όσο έφτανε για να περισσεύει έξω από το μαγαζί και φυσικά και δεν μπορούσε να κρύψει τον ενθουσιασμό του, ξέροντας ότι η βραδιά που θα κυλήσει δεν θα είναι ένα ακόμη συνηθισμένο live.
Η διοργανώτρια εταιρία, μια μέρα σχεδόν πριν, είχε ανακοινώσει το πρόγραμμα της συναυλίας. Μέσα σε όλα παρακαλούσε να σεβαστεί την επιθυμία της καλλιτέχνιδας, όσον αφορά το θέμα του καπνίσματος σε κλειστό χώρο. Και ξεκινάω με αυτό, γιατί έχει σημασία να φανεί πως τελικά όλοι το σεβάστηκαν. Και όσοι δεν το γνώριζαν, θέλησαν αμέσως να σεβαστούν το γεγονός.
Σας έκανα αυτή την εισαγωγή, γιατί σκεφτείτε με ένα κατάμεστο μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας να μην μπορείς να πάρεις ανάσα. Ένα μπράβο λοιπόν στο κοινό που το αξίζει. Το ίδιο ισχύει και για την ησυχία που έπρεπε να επικρατεί, αφού κι αυτό ήταν κάτι που είχε ζητηθεί από την ίδια. Φανταστείτε ένα ακουστικό show, μονάχα με μια κιθάρα, ένα πιάνο και την εναπόθεση της ψυχής, γιατί αυτό έκανε η Emma εκείνο το βράδυ.
“Thank you for coming. My name is Emma.”
Όπως σωστά είχε ανακοινώσει η διοργάνωση (το αναφέρουμε και πάλι), οι πόρτες άνοιξαν στις 20:30, αφού νωρίτερα είχαν εξυπηρετήσει όσους προλάβαιναν κάποια τελευταία εισιτήρια, από το ταμείο. Έφτασε η ώρα. Το ρολόι πλέον δείχνει 21:15 πρώτα λεπτά και τα φώτα χαμήλωσαν λίγο παραπάνω. Η Emma Ruth Rundle εμφανίστηκε στη σκηνή απλή, με την γλυκιά μελαγχολία που έχει στο βλέμμα της.
Στη σκηνή βρισκόταν μια κιθάρα και ένα πιάνο, ένα σετ που περίμενε την κρυστάλλινη φωνή της. Είναι τρομερό, που ακόμα κι όταν ψιθύριζε η ένταση των συναισθημάτων που σου μετέδιδε σε διαπερνούσε. Πράγμα μαγικό…
Απόλυτη ησυχία, κάτι που όπως αναφέραμε τήρησε το κοινό. Αν εξαιρέσεις κάποιους ψιθύρους που συνόδευαν την Emma τονικά και κάποιους μικρούς λυγμούς -και λογικό, αφού άγγιξε τη ψυχή μας- η ενσταντικότητα της παρουσίας της μαγνήτιζε το χώρο. Έμοιαζε να είμαστε καλεσμένοι σπίτι της και να τραγουδά χαλαρά στην παρέα της. Αφού ανάμεσα στα κομμάτια ανέφερε ιστορίες της, όπως για παράδειγμα τότε που ήταν κοριτσάκι και φάνταζε ένα κόσμο επάνω στον ουρανό. Η περιγραφή της θύμιζε λίγο από Hayao Miyazaki και στο Laputa ή αλλιώς castle in the sky, του 1986. Μίλησε για τη ζωή της, τα όσα πέρασε και μέσα σε αυτά έκανε και αυτοσαρκασμό, κάτι που θαυμάζουμε στους καλλιτέχνες.
Εν αρχή…
Έκατσε στο πιάνο και ξεκίνησε τη βραδιά με το Return και το μόνο που μπορούσες να κάνεις είναι να κρατάς την ανάσα σου και να είσαι μαζί της 100%.
Απόλυτα καθηλωτική, η Emma ήταν μία στο πιάνο, μία στην κιθάρα, αποδεικνύοντας ότι δεν χρειαζόταν κάποιον άλλο να την συνοδεύει.
“If you’re waiting for a band to come out…it won’t. It’s just me.”
Η εμφάνισή της περιλάμβανε 13 τραγούδια, το ένα πιο δυνατό από το άλλο. Αν μας έκανε να πονέσουμε; Να δακρύσουμε; Μάλλον έβγαλε από μέσα μας αυτό το παιδί που ακόμα πονά και δεν ξέρει πως να κλείσει την πληγή του. Γιατί αυτό το παιδί είναι και η Emma…
Setlist:
Return
Blooms Of Oblivion
Body
The Company
Razor’s Edge
Citadel
Arms I Know So Well
Shadows Of My Name
Protection
Marked For Death
Darkhorse
The Color (διασκευή The Nocturnes)
Real Big Sky
Ευχαριστούμε πολύ για αυτήν σου την ερμηνεία και πραγματικά αναμένουμε το επόμενο σου ταξίδι στην Ελλάδα.
“When I’m gone, I hope they come and leave guitar tuners on my grave”
Ευχαριστούμε πολύ για τις φωτογραφίες τον Αλέξανδρο Καταστρόφο (Rock Overdose).
Personal link
